Het is maar druk met de media, vandaag in Eindhoven. Niet alleen de gebruikelijke collega’s maken nu hun opwachting bij het stadhuis, behalve de landelijke media duiken er plots ook tal van Belgische journalisten op.

Heeft alles te maken met de onverkwikkelijke zaak rond de Acht van Eindhoven, uiteraard.

Er is geen twijfel over mogelijk. De collega die vanmiddag zijn opwachting maakte op het moment dat mijn dagdienst er op zat, is van plan heel lang heel gezond te blijven. Met maar liefst zes mandarijnen begon hij aan zijn avonddienst. Bijkomend voordeel: als dat geen mooi krantje oplevert!

En wij maar denken dat we thuis veel etensresten weggooien. Nou: de rest van Nederland kan er ook wat van, blijkt uit een verhaal in de krant van vandaag. Vanavond maar weer eens m’n bord helemaal leegeten dan.

Meer dan 100.000 bezoekers heeft de Van Eyck-tentoonstelling in het Rotterdamse Museum Boymans Van Beuningen al getrokken. Vandaag hebben we met eigen ogen gezien dat dit niet voor niets is: het is een prachtige tentoonstelling rondom vijf werken van deze 15e eeuwse Vlaamse schilder die zijn werk in een mooi perspectief en een goed historisch tijdsbeeld plaatst.

Dat we over de terugreis dankzij de sneeuw bijna drie uur hebben gedaan, is bijzaak. Dat we in hetzelfde museum onszelf ook nog even hebben staan te vergapen aan werken van Rembrandt, Mondriaan, Toorop, Kandinsky, Saenredam, Titiaan en Rubens – to name a few – mag daarentegen absoluut geen bijzaak worden genoemd.

Zo, zei een collega onlangs op een zondagavond: mijn verhaal is klaar en het is een goed verhaal. En wie er nog een fout uithaalt, verdient een slagroomtaart.

Die overheerlijke slagroomtaart zitten we hier op de eindredactie vanavond op te eten. Want in elk verhaal – goed of minder goed – zit nog wel een foutje. En zeker met een taart in het vooruitzicht haal je die er zo uit. Ook in dat verhaal, dus.

Al eerder over geschreven hier: de verhuizing van mijn ouders. Na 41 jaar gaan ze van een eengezinswoning naar een appartement.

Van de Eeuwswels in Helmond-Noord naar Cloosterparc, elders in de wijk. Van groot naar wat kleiner, van veel ruimte naar wat minder. En dus moeten ze afscheid nemen van heel wat van hun spulletjes.

Veel van wat er weg gaat, willen wij – kinderen en kleinkinderen – ook niet hebben. En dus moet er een en ander worden afgedankt. En ook al zeggen ze het niet altijd hardop: dat doet toch een beetje zeer, merk ik.

Morgen een en al blubber, nu nog prachtig ongerept wit.

De afgelopen jaren hebben we heel wat dagen, weekeinden, weekjes en midweken doorgebracht in Engeland. Een fantastisch land, vanwege de mensen, de cultuur, de muziek, de natuur en de drink- en eetgewoontes. (Okay: een aantal, lang niet allemaal).

Behalve dat ik een ware liefde koester voor Britse muziek en films, pubs, Guinness (uit Ierland inderdaad) en Engelse humor ben ik daarnaast inmiddels ook verslingerd geraakt aan een typisch Engelse, in Nederland overwegend moeilijke verkrijgbare chips-variant: crisps in de smaak salt & vinegar. Zout en azijn, dus.

Daarom ben ik blij dat C1000 onlangs onderstaande chips in het assortiment heeft opgenomen. Voel ik me thuis op de bank toch een beetje in Engeland.

Altijd leuk, zeker op zondagmidag: oude foto’s kijken. Meestal goed voor een fikse dosis nostalgie.

Deze foto heb ik tien jaar geleden gemaakt, tijdens een zomervakantie in Nederland: in Zonnemaire, op Schouwen-Duiveland.

Mooi plaatsje, mooi eiland, mooie camping, mooie ‘zee’. En twee mooie kinderen, uiteraard.

Kennelijk is Sol LeWitt op het gebied van moderne kunst nogal een naam. Er hangen immers wat werken van hem in het Van Abbe in Eindhoven. En daar kom je niet als je zo maar de eerste, de beste bent.

Dat wist ik niet toen we anderhalve week geleden het Centre Pompidou in Metz binnenstapten. We wilden dat filiaal van het Centre in Parijs wel eens met eigen ogen zien. En net als in Parijs gaat het om een museum dat in een prachtig gebouw is gehuisvest.

De collectie daarentegen vonden we niet echt bijzonder. Vooral die ene verdieping vol met (een stuk of) vijftig werken in zwart, wit en grijs kon ons niet echt bekoren: monotoon, weinig intrigerend, weinig inspirerend. En dat bleken dus werken te zijn van Sol LeWitt.

Desondanks vind ik ze nog steeds niet mooi, hoor.

Zo, dat was een avondje stevig draaien in Lokaal 42. Van jazz naar rhythm ‘n blues en van reggae naar garagerock. Met tussendoor wat ska en dubstep. Piepende oren nu. Anyway; voortaan elke eerste zaterdag van de maand in DJ-booth van Lokaal. Boom!

Champagne (zonder alcohol weliswaar), lekkere hapjes, een pittige kaas, verschillende soorten worst; collega M. heeft goed voor ons gezorgd vanavond.

Toch is het geen feest hier, want ze is hier voor het laatst vandaag. Maar ook al vinden we dat erg jammer: we laten ons die lekkernijen gewoon allemaal heel goed smaken.

Toch ‘n beetje raar: de laatste nieuwjaarsdag in mijn ouderlijk huis. Na 41 jaar verruilen ze over een paar weken hun huis voor een appartement. Volgend jaar daarom geen nieuwjaarsdag meer in Noord, maar elders in de stad.