Het regent, het regent en het blijft maar regenen. Er is maar weinig dat daar tegen helpt. Of het moet een flinke stapel goe.die muziek zijn. 21 liedjes, om de blues mee te verdrijven.

….even naar de kroeg, that is

Vandaag in de krant een artikel in de krant over een wethouder die zichzelf in verlegenheid brengt. Onbedoeld waarschijnlijk, maar dat maakt het niet minder onhandig. Lees hier de online-versie van het verhaal.

Prachtige surrealistische fotoserie bij de Volkskrant vandaag, over ijsberen die in leegstaande dorpjes op de toendra zijn gaan wonen.

Bij dit onderwerp hoort natuurlijk een liedje, een new wave-klassieker uit begin jaren tachtig.

Toch typisch dat de zeggingskracht van zwart-witfoto’s zo sterk is. Zoals op dit plaatje uit – vermoed ik – de jaren vijftig van de Place de la Concorde in Parijs.

Stijlvolle reclame dit, uit reeds lang vervlogen Philips-tijden.

De scherpe blik van Kamagurka.

Alle supermarkten in Gemert willen uitbreiden, de komende jaren. Als het aan het gemeentebestuur ligt, gebeurt dat niet. Er is geen ruimte meer voor op de markt. Als het aan de gemeenteraad ligt, gebeurt dat wel. We zullen eens zien waar dat op uitdraait. Misschien wel op een supermarktoorlog in Gemert.

Briljante clip dit, waarin wordt stilgestaan bij het twintigjarig bestaan van de filmtrilogie Lord of the Rings.

Hij is al een maand oud, deze clip van talkshowhost Stephen Colbert, maar dankzij een verstokte LotR-fan in ons gezin werd ik er gelukkig alsnog op geattendeerd. Hoogtepunt: de rap van huisfavoriet Killer Mike, ergens halverwege.

Volgens de politieke partij Lokale Realisten in de gemeenteraad van Gemert-Bakel is er in deze gemeente een andere kijk op de ruimtelijke ordening nodig. De partij wil gaan werken met zogenoemde gebiedsvisies, met daarin strakke lijnen, regels en beperkingen.

Een goed idee om daar eens over na te denken, vind ik. Want de huidige aanpak in Gemert-Bakel – met tal van uitzonderingen, aanpassingen, maatwerk per geval en al dan niet handhaven van de regels – kent een hoog ‘de ene keer wel en de andere keer niet’-gehalte. Met stapels zaken bij de bestuursrechter en de Raad van State tot gevolg.

De een wil dit, de ander dat. Het hoort erbij, een beetje discussie over welke kant het uit moet. Ook op de weg. En ook al zijn die discussie soms voorspelbaar en vermoeiend.

De clips en films van de New Kids konden destijds hier in huis op een warm onthaal rekenen. Snoeiharde, lompe, flauwe en domme humor? Daar zijn we hier dol op.

De film Ron Goossens Et Cetera van Tim Haars van een paar jaar geleden was aan mijn aandacht ontsnapt, helaas. Een paar dagen geleden de schade alsnog ingehaald.

Het oordeel: aardig, maar niet heel bijzonder. Al zitten er wel een paar heel leuke vondsten in. (Spoiler alert). Zoals de gastoptredens van regisseurs als Martin Koolhoven, Eddy Terstall en Dick Maas.

Die zijn dan net bezig met de verfilming van (ahum) opmerkelijke gebeurtenissen uit de recente Nederlandse historie. De Damschreeuwer, de aanslag op het koninklijk huis in Apeldoorn en het leven van Robert M.

Interessant stukje achtergrondinformatie over stripfiguur Guust Flater, in het Frans Gaston geheten. Ik vond het in de Facebook-groep die gewijd is aan deze creatie van Franquin.

De realiteit is af en toe raar, hard en gek. Maar het kan altijd nog gekker, blijkt uit dit bericht hierboven. Het doet sinds een paar dagen de ronde op Twitter, maar het blijkt oud nieuws te zijn.

Het is wel een goede aanleiding om hier eens twee mooie kerkhofliedjes te plaatsen. Eentje van de Amerikaanse rocker Ronnie Dawson – met een geweldige gitaar erin. En eentje van de Engelse band Public Image Ltd – eveneens met een geweldige gitaar, maar dan héél anders.

Oh ja da’s waar ook. Het is maandag vandaag. En dat betekent dat we het helemaal anders gaan doen. Met dank aan Peter van Straaten.

‘Dansende mensen op straat in New York ‘ stond er ergens op Twitter bij deze prachtige foto. Dat geloof ik dan maar. De logische reactie is meteen ook het liedje Dancing In The Streets te gaan zingen. Bij mij tenminste, want dit liedje staat al jaren torenhoog in mijn favorietenlijst.

Het blijft moeilijk om te checken of dit bericht op Twitter klopt – op het internet kan immers van alles digitaal in elkaar geflanst worden. Maar hier moest ik toch wel even smakelijk om lachen.

Gevonden op Twitter, tussen alle kattenfilmpjes. Hilarisch.

De New Yorkse band Bodega bouwt de spanning naar het nieuwe, in maart verschijnende album aardig op. Vandaag stond deze nieuwe, wederom prima track alvast online.

Mocht u er nog over twijfelen of er vraagtekens bij zetten, in dat geval heeft de Volkskrant even helder en duidelijk op een rijtje gezet wat de boodschap van de PVV ook al weer is.

Zoals eerder al gemeld op dit weblog ben ik met een inhaalslag bezig wat betreft de films van Alex van Warmerdam. Gaandeweg deze reeks van in totaal tien films ben ik er steeds enthousiaster over geworden.

Het heerlijke absurde en humoristische van de films werkt enorm relativerend, zeker in deze door de welbekende omstandigheden zo sombere periode. Toppers, deze Borgman en Schneider Vs Bax.

Kapsalontheater… van Kamagurka in NRC

Interessant, zo’n informatieavond over de plannen van het ministerie van Defensie om vliegveld Vredepeel weer in gebruik te gaan nemen.

Halverwege de avond bekroop me het gevoel dat we toch wel een beetje met een goednieuwsshow te maken hadden, en dat er wel wat luchthartig heengestapt wordt over de mogelijk schade voor het milieu en de geluidsoverlast voor omwonenden.

Wat een heerlijke eerste zin in deze tv-recensie in NRC. Ik heb de rest van het stuk – vooral gewijd aan de perikelen bij The Voice – dan ook niet meer gelezen.

Het nieuws stond – althans voor mij – verstopt in een column in de Volkskrant van gisteren: de meeste ministers in het nieuwe kabinet hebben meerdere huizen. Er is er zelfs een die eigenaar is van maar liefst zeven huizen.

Als de verhoudingen zo liggen, dan klopt inderdaad de stelling die je steeds vaker hoort: de politieke machthebbers staan zo ver af van de dagelijkse werkelijkheid van de meeste mensen, dat het geen wonder is dat de Haagse politiek nauwelijks de meest essentiële problemen in deze maatschappij weet op te lossen.

Wat een prachtige foto vandaag in NRC, een still uit de film Tokyo Twilight. Geen idee waar die al decennia oude film over gaat, maar dit vind ik ook niet zo belangrijk. Dit op het eerste gezicht zo simpele plaatje is gewoonweg betoverend door de compositie, de lichtval, het zwart-wit en en de blik in de ogen van de dame rechts.

Al een dag of tien loop ik me het hoofd te breken over deze column van Karin Spaink in Het Parool. Haar stelling, kort samengevat: Forum voor Democratie is een staatsgevaarlijke partij omdat de leden de grondwet consequent met de voeten treden en moet daarom verboden worden.

Ik weet niet of ik het met haar eens moet zijn. Haar redenering klopt, haar argumenten kloppen en de aandacht die partij in veel media krijgt is buitenproportioneel.

Maar verbieden? Gaat dat niet net een stap te ver? Ik weet het niet. Negeren, dat zou misschien beter zijn.

Elke keer als ik op website van YouTube ben, wordt me rechtsboven dringend aanbevolen om de ‘Dance Scene’ uit Pulp Fiction van Quentin Tarantino te bekijken.

Alsof ik dat niet al vele malen gedaan heb. Alsof ik niet weet dat dit een briljant stukje film is, met vooral een geweldige John Travolta die aan het twisten is op het nummer You Never Can Tell van Good Old Chucky – in Nederland vooral bekend in de uitvoering van Emmylou Harris.

Toch maar weer eens gekeken. Het blijft heerlijk.

Toen vorige week Ronnie Spector overleed, bleek maar weer eens hoeveel mensen haar muziek nog steeds op handen dragen en hoeveel invloed zij en producer Phil Spector met de Ronettes op de muziekgeschiedenis hebben gehad.

Natuurlijk krijg ook ik nog steeds kippenvel van de eerste maten van het nummer Be My Baby van de Ronettes. Maar er is in die periode, begin jaren zestig nog (heel) veel meer fraaie muziek gemaakt.

Zo heb ik altijd een zwak gehad voor Dion & The Belmonts. Begonnen als zanger van een doowop-groepje in New York ontpopte Dion DiMucci zing al snel tot een geweldige songschrijver.

Iedereen kent waarschijnlijk wel het lijflied van de groep, The Wanderer. Maar pas echt mooi wordt het met het nummer Born To Cry – ooit nog eens gecoverd door de garagerockende Hives – en met Abraham, Martin & John. Kleine quiz: over welke drie mensen gaat dat toch ietwat droevige nummer?