Deze foto van de complete crew van de Fabeltjeskrant zag ik begin vorige week ergens op Twitter. Het was een parodie op bordesscene van het nieuwe kabinet, en een hele geslaagde.

Pas een dag of tien is de nieuwe regering nu aan de slag, dus is het nog veel en veel te vroeg om er iets zinnigs over te zeggen. Zeker nadat ik zelf onlangs ook opriep om wat milder en met meer geduld over de politiek te oordelen.

Dat neemt niet weg dat ik toch de nodige moeite moet doen om wat vertrouwen te krijgen in die nieuwe club, die met de misser in Groningen, het paniekvoetbal bij het terugdraaien van een aantal lockdown-maatregelen, de bezuinigingen op de jeugdzorg en de ontkoppeling van de AOW laat zien dat er onder hoogspanning moet worden gewerkt – laat ik het zo maar eens vriendelijk proberen te formuleren.

Onlangs zat ik de Amerikaanse versie van de film De Lift van regisseur Dick Maas – je moet toch wat tijdens de zoveelste lockdown. De titel: The Shaft, maar ook wel Down genoemd. Geen Huub Stapel en Willeke van Ammelrooij, wel Naomi Watts, al was die toen nog relatief onbekend.

Het is een prima film, met zelfs een nog beter (en geloofwaardiger) scenario dan in de Nederlandse versie, en volop vaart en actie. En toch is de film geflopt. Tegenover een budget van 15 miljoen dollar stond een opbrengst van net iets meer dan een half miljoen dollar, lees ik op IMDB.

Ik vroeg me al een paar dagen tevergeefs af hoe dat kwam. Totdat me opviel wanneer de film uit 2001 werd uitgebracht: drie dagen voor 9-11. Uitgerekend een periode dat niemand te wachten zat op een film over op hol geslagen liften, vermoedelijk als gevolg van een actie van terroristen, in het fictieve Millennium Building op Manhattan.

Zo kan ook het toeval het succes van een goede film om zeep helpen, dus.

In al zijn eenvoud – drie akkoorden, een paar coupletten en een refrein – blijft dit een geweldig nummer, uit 1982 en tijdens de nadagen van de tweede Britse punkgolf. De elpee bij deze single staat op Spotify, zie hieronder, maar is een stuk minder interessant. Al is de foto op de hoes ook een van een prachtig staaltje eenvoud.

De Engelse premier Boris Johnson laat in alle vroegte maandagochtend zijn hond uit.

Voor het geval u het dit weekend gemist hebt: de horeca in De Peel protesteerde zaterdag tegen de langdurige lockdownmaatregelen. Daar stond maandag een verslag van in de krant dat u hier nog kunt teruglezen. Er was ook een protest in Gemert, daar staat op de ED-website hier wat meer over.

Het was trouwens echt wel geweldig om zaterdag weer even in de kroeg te kunnen zitten: de drukte, de gezelligheid, het gebabbel, de muziek, het gelach, het gerinkel van glazen.

Ik mis het echt, en al weer veel te lang. Zoals de eigenaar van de Deftige Aap zei: dit smaakt naar meer.

Tijdens een zondagmiddagwandeling rondom onze wijk liepen we langs het nieuwe gebouw van het Knippenberg College. Daarbij viel mijn oog op het beeld dat bij de achteringang staat.

‘Hé, daar staat Kareltje Knip’, was mijn eerste gedachte, maar ik heb werkelijk geen idee of dat wel klopt, die naam. Geen idee ook wie de maker is van dit kunstwerk dat in het gebouw aan de Nachtegaallaan in de hal stond, op de begane grond en vlakbij de ingang.

Er dwarrelen nu herinneringen in mijn hoofd rond van schoolfeesten (eind jaren zeventig) waarin het beeld een prominente rol speelde. Daar moeten nog foto’s van zijn. Snel eens even opzoeken.

Aardig gelukt, dit recept. Met een hele lange nasmaak.

Deke Dickerson is een ‘regular’ op dit weblog inmiddels, gewoon omdat ie heerlijke muziek maakt. Messcherpe gitaar, met veel liefde en respect voor de rijke muzikale historie van de VS.

Hier speelt hij een weergaloos stukje Dick Dale, de koning van de surfgitaar. En Deke doet dat gewoon met zijn duim.

Door veel bands gecoverd, dit nummer van The Clash. Die van de Chicha Libre vind ik heerlijk relaxed, waardoor de revolutionaire boodschap van de tekst trouwens wel nagenoeg helemaal verloren gaat.

In de uitvoering van de Anacondas hieronder is de tekst gemakshalve helemaal weggelaten. Die leidt dan in ieder geval niet af van de fantastisch opzwepende en alarmerende instrumentale uitvoering van deze klassieker.

Prachtig om te zien, deze USSR-posters bij The Guardian. Alleen vraag je je natuurlijk wel af wat er allemaal aan tekst op staat. Hoe zou bijvoorbeeld deze film hierboven heten?

Over kunst en kitsch gesproken (zie het blogje hieronder), daar hebben ze natuurlijk in Spanje niet het monopolie op. Ook in het moederland van de katholieke kerk, in Italië, kunnen ze er wat van. Net als in Frankrijk en in Engeland trouwens.

Het gaat daarbij wel om in de loop van de afgelopen twee millennia gebouwde kerken en paleizen, waar door de jaren heen ook nog het nodige aan verspijkerd is.

In de Verenigde Staten doen ze dat helemaal al anders. Daar bouwen ze gewoon de pracht en praal van Europa na, zoals goed te zien is op deze foto van de Beeldenzaal van het Capitool in hoofdstad Washington. Inclusief authentieke beelden in Griekse en Romeinse stijl.

Zeer recent kreeg ik bericht uit Burgos van een vriend die in deze Spaanse stad zijn verjaardag had gevierd. Hij vond het een hele aardige, mooie stad.

Dat kan ik beamen: het is inderdaad een fijne plaats, vooral het oude centrum is erg aantrekkelijk. Hoogtepunt is – naast de terrassen en vele tapas-bars – de kathedraal.

En dan met name de binnenkant van die kerk: als ergens de katholieke kunst en kitsch in zijn opperste vorm te zien is, dan is het hier wel. Alleen al van het volledig van bladgoud voorziene altaar krijg je kippenvel.

Saai, een regenachtige woensdagmiddag tijdens de zoveelste lockdowndag? Inderdaad. Daarom zetten we gewoon een lekker muziekje aan tijdens het werk. Redenen genoeg om vrolijk te zijn, deel zoveel.

En om in de stemming te komen of om in je eentje de polonaise te lopen in je werkkamer doe ik er meteen maar een stukje pretpolka bij.

En ik maar denken dat je het beste een potje kunt filosoferen tijdens een flinke wandeling door de natuur. Jean-Paul Sartre laat zien dat dat ook heel goed kan op de fiets en in hartje Parijs op de Champs-Elysées. Prachtige foto trouwens.

Best een mooie manier om je verjaardag te vieren, dit. Leuk ook dat Laurie Anderson de dj is. Jammer alleen voor ons is dat het feestje in New York plaatsvindt. Want ook de locatie – het Rockefeller Center – is niet verkeerd.

Zo gaat dat af en toe: dat je pas jaren later er achter komt dat je destijds iets gemist hebt dat erg de moeite waard was.

De afgelopen dagen heb ik deze beide films van Alex van Warmerdam voor het eerst gezien. Filmliefhebbers hoef ik er niets over te vertellen, over deze heerlijk absurde, ironische en licht vervreemdende komedies uit eind jaren tachtig en begin jaren negentig. Dat is met volle teugen genieten.

Leuk bovendien om tal van inmiddels gevestigde acteurs te zien tijdens de eerste schreden van hun loopbaan – hoewel af en toe ook erg confronterend, in het geval van Theo van Gogh bijvoorbeeld.

Blijft niettemin toch deze vraag overeind: hoe heb ik dat destijds in hemelsnaam kunnen missen.

Vanochtend in de krant, sinds kort op Spotify: de testosteronrock van Lusty Blows uit Gemert. Dertig jaar oud inmiddels, nog steeds de moeite waard. Hier te vinden.

Op het snijvlak van punk, rock & roll, garagerock en rockabilly: deze geweldige uitvoering door de Engelse Blue Carpet Band van een nummer van de Amerikaan Ray Smith uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Heerlijk brutaal!

Dit las ik onlangs in de Volkskrant, in de rubriek van de nieuwe ombudsman van deze krant. Het zijn interessante uitgangspunten voor ons werk, ook toepasbaar in de regiojournalistiek.

Bijna in de vergetelheid geraakt, The Cramps. Goede reden om de muziek van deze band weer eens af te stoffen.

Gevonden op Twitter. En wel op deze plek. Elke dag weer enkele malen goed voor een glimlach.

Menigeen zal een stevige geeuw niet kunnen onderdrukken bij het horen van de uitdrukking gemeentelijke herindeling. Toch is het een interessant onderwerp, omdat het diep kan ingrijpen in het leven in een kleine gemeenschap.

Afgelopen zaterdag stond er in de krant een uitgebreide terugblik op de herindeling die vijfentwintig jaar geleden in Zuidoost-Brabant plaatsvond. Die verhalen zijn ook de ED-website te vinden.

Hier een interview met een van de grondleggers van het comité Ale Blie. Hier een interview met een deskundige burgemeester. Hier gesprekjes met enkele 25-jarigen die als laatsten geboren werden in een opgeheven gemeente of juist als eersten in een nieuw gevormde gemeente.

En, tenslotte, hier een beschouwing over de nog steeds niet afgenomen noodzaak van verdere herindeling. Eeen verhaal waar door John Bijl van het Periklesinstituut uitgebreid (afwijzend) op gereageerd is. Zie hieronder.

Dankjewel, @JJorritsma040 voor het uitleggen waarom herindelingen een slecht idee zijn. Draadje 1/8 https://t.co/JzGq3tEZWh

— John Bijl🪓 (@johnbijl) January 9, 2022

Nooit geweten dat de stripfiguur Guust Flater van Franquin nog steeds zoveel fans heeft. Op Facebook is een grote en levendige groep met aanhangers te vinden van deze kantoorbediende (ouderwets beroep, trouwens).

In die Facebookgroep worden volop cartoons uitgewisseld. Een paar dagen geleden kwam ik deze tekening tegen. Eentje die goed past bij het gevoel als je je op maandagochtend na een weekje vakantie door een grote stapel e-mails heen hebt weten te worstelen.