Author: Hans Vermeeren

Lees hier alles over de nieuwste crisis in Nederland: het frikandellentekort.

De liefde was niet geheel en al wederzijds geloof ik. Dit briefje lag hier voor de Cacaofabriek in Helmond in ieder geval bij de fietsenstalling onder de struiken.

Van een loom vakantieritme terug naar de beslommeringen van alledag, dat is best wel even wennen. Alleen is het voordat je het goed en wel door hebt gewoon al weer #vrijdag.

Schotse schapen genoeg gezien voorlopig, zelfs op de campings. Aan de slag weer!

Stond vorige week in de Volkskrant, deze foto van een kunstwerk in het oosten van Oekraïne. Een kunstwerk ter meerdere eer en glorie van het Rode Leger, dat door de huidige oorlog inmiddels flink is aangetast.

Ik vind het een mooi en fascinerend kunstwerk. Mooi omdat door de manier waarop de soldaten (en Lenin, zo te zien) rechts uit het werk tevoorschijn komen er een enorme snelheid en vaart inzit.

En dat is weer het fascinerende: die vaart benadrukt ook het overrompelende van dat leger – en daar zit natuurlijk ook een keerzijde aan.

(Of zou Snoopy hier een denkbeeldige poging doen om zijn eeuwige vijand de Red Baron met een duikvlucht te verslaan?)

De Zin van de Dag komt uit een recensie van collega Jesper de Vaan in de krant van vandaag over het festival Dominator in Eersel: er is daar “geen plek voor melodieën of intro’s, maar (er) wordt enkel met de botte bijl gehakt’. Heerlijk.

Ook goedemorgen.

Toeval of niet, deze Guggenheim-hoed? Was de architect van dit museum in New York, Frank Lloyd-Wright, in zijn vrije tijd stiekem ook nog hoedenontwerper? En kon/kun je in de winkel van het Guggenheim, tussen de andere souvenirs, ook deze stijlvolle hoed kopen? Veel vragen, geen antwoorden.

Zondagavond om kwart voor tien kreeg ik kippenvel bij de eerste klanken van het nummer So Mean van Nederlands Trots Claw Boys Claw (boven). En zaterdagavond rond half elf overkwam me hetzelfde bij het nummer Please Please Me in de uitvoering van de Beatles-coverband Help (onder).

Beide groepen traden op tijdens het festival Streetrock in Bakel. Please Please Me dateert uit 1962. So Mean uit 1984. Mooi, heel mooi, dat die nummers zo veel jaren later nog steeds zo veel zeggingskracht hebben.

Vandaag exact vijf jaar geleden zaten we op een terras in Rome, tijdens de eerste dag van een shortbreak in deze geweldige stad. Op een plein zaten we te genieten van de zon, de sfeer, de mensen, al het erfgoed om ons heen.

We zaten daar met twee biertjes, in een gaanderij, nota bene op rieten stoelen met een kussen. Dat had ons moeten waarschuwen. Het waren twee onbetaalbare biertje. In meerdere opzichten.

Van de week kreeg ik een uitgebreide rondleiding door het gebied de Bakelse Plassen, ten noorden van de dorpen Milheeze en Bakel. Het verslag daarvan staat vandaag in de krant.

De afgelopen jaren onderging dat gebied een ware metamorfose: van een door landbouw gedomineerde omgeving veranderde dit gebied een woon-, natuur- en recreatiegebied.

Een indrukwekkende prestatie, zeker gezien in het licht van de huidige landelijke discussie over de toekomst van de landbouw waarbij vele boeren de hakken zo resoluut in het zand zetten. Dat hoeft helemaal niet nodig te zijn, blijkt rondom de Bakelse Plassen.

Nooit geweten dat een van mijn favoriete kunstenaars, Roy Lichtenstein, ook commercieel werk deed. En bijvoorbeeld posters ontwierp. Dit is trouwens wel een hele fraaie poster.

Heerlijke column van Japke-d. in NRC van gisteren. Herkenbaar, zo kijk ik ook naar oudere collega’s. Oh, wacht: ik ben zélf inmiddels zo’n oudere collega.

Helemaal terecht dat Batman en zijn rechterhand Robin af en toe gaan biljarten, om bij te komen van hun strijd tegen de keiharde misdaad in Gotham City.

Toch bekruipt me, als ik naar deze foto kijk, het gevoel dat ergens in een hoekje de Joker met een sardonische lach mee staat te kijken. Wachtend op het juiste moment om toe te slaan.

Zoals Jack Nicholson hieronder, in een meesterlijke clip: Gentlemen, let’s broaden our minds!

Hij maakt prachtige tekeningen, Robert Crumb. Jammer dat er de laatste jaren zo weinig nieuw werk van hem is verschenen – voor zover ik kan nagaan, tenminste.

Deze tekening doet me denken aan het werk van Eric Schreurs, met name ten tijde van de reeks Geharrebar. Deze in mei 2020 overleden Nederlandse tekenaar had net zo’n lekker groezelige stijl als zijn Amerikaanse collega.

In Engeland noemen ze prime-minister Boris Johnson al een dead man walking sinds ook zijn eigen partijgenoten zich steeds meer tegen hem keren. Deze cartoon bij The Guardian laat zien dat hij het er ook wel zelf naar gemaakt heeft.

Dan komen er tenminste weer toeristen, is het op de Waddeneilanden óók niet goed, lees ik hier bij bij het AD. Zo is het ook altijd wel wat, ja.

Eenentwintig liedjes om het weekend een beetje mee door te komen. Rijp en groen, hard en ingetogen, snel en relaxed, strak en flink versierd. Of niet. Kortom: #vanalleswa

Oude clip inderdaad, maar nog lang niet versleten. #weekend

Oh ja, hier wat meer info over deze meme.

De afgelopen dagen met veel plezier dit boek gelezen, over wat er allemaal mis is gegaan met en rond de koningen en koninginnen – en hun echtgenoten – van het Huis van Oranje.

Ontluisterend? Af en toe wel, ja. Maar toch vooral een sterke bevestiging van een al bestaand beeld. Als ik al geen republikein zou zijn, dan was ik het nu wel geworden.

Aldus Hein de Kort.

Mooi geformuleerd door Marcel van Roosmalen in NRC.

Peanuts, van Charles M. Schulz.

Het is dat ik elders al had gelezen dat Donald Trump op 6 januari 2021 “I’m the fucking president” zei. Want anders had ik dit citaat in de Wall Street Journal van vandaag vast niet zo snel begrepen.

Ook Volkskrant-columniste Sylvia Witteman heeft het aan de stok met de huisarts. Net als Max Pam, een paar dagen geleden.

Alsof het stikstofprobleem in de landbouw pas een paar jaar geleden ontstaan. Dat is het beeld dat veel rechts-populistische de laatste dagen in de media uitdragen, als dat probleem al zou bestaan.

In mijn beleving speelt het probleem al jaren is er decennia lang geprobeerd er omwegen en sluipwegen voor te bedenken of het probleem simpelweg te negeren.

In NRC las ik dit weekend dat het probleem op de ministeries in Den Haag zelfs veel eerder gesignaleerd is, in 1965 al, en is het in de loop der jaren alleen maar groter geworden. Dan is zo’n probleem toch ook niet op de valreep alleen met innovaties op te lossen?

Mooi gezicht, vrouwen die sans gêne met krulspelden in boodschappen doen. Onder het motto ‘wat geef ik er om’. Foto die moet dateren uit de jaren zestig, vermoed ik, en die ik tegen kwam op Tumblr.

Fokke & Sukke in NRC, afgelopen zaterdag.