Author: Hans Vermeeren

Even kijken of ik de logica kan ontdekken in deze gedachtegang. Ik betaal onroerendezaakbelasting aan de gemeente. Die zet met dat geld onder meer bomen neer in de stad en in onze straat.

Als het herfst is, vallen de bladeren. Die ruim ik dan op en doe ze in de groenbak. Daar moet ik ook voor betalen, voor die bak.

In onze straat staan nogal veel bomen van de gemeente en dat betekent veel bladeren. Maar bladkorven worden er in Helmond niet meer geplaatst. Het is te duur om die telkens leeg te maken, en daarom zijn voor zover ik weet afgeschaft.

Dit zorgt er voor dat mijn groenbak vrij snel vol is. Wil ik alle bladeren opruimen die in de herfst van gemeentebomen vallen, dan moet ik dus een tweede groen bak nemen. Maar daar moet ik óók weer voor betalen.

Ergens klopt er iets niet. Maar ik ben bang dat dat toch aan mij ligt.

Deze week de film The Hateful Eight van Quentin Tarantino uit 2015 weer eens terug gekeken, nadat ik de afgelopen weken al zijn andere films en de producties waaraan hij zijn naam heeft verbonden ook weer eens had teruggekeken.

Wat me in deze western – met geweldige openingsmuziek van Enno Morricone, trouwens – vooral opviel was, naast al het expliciete geweld en het eindeloos geouwehoer van de hoofdrolspelers, dat er eigenlijk zo weinig gebeurt. (Ze schieten elkaar wel bijna allemaal dood, trouwens)

Knap hoor, dat je dan bijna drie uur lang de spanning en de aandacht van (deze) kijker toch weet vast te houden.

We hadden em al met potlood in onze agenda gezet, de Vraag42 Popquiz – het jaarlijks terugkerende evenement waarmee we Lokaal42 een avond lang op zijn kop zetten.

Deze editie, gepland op zaterdag 18 december, zouden we opdragen aan onze makker Geert. Maar net als vorig jaar gooit ook nu Corona roet in het eten. Jammer, heel jammer. We stellen em noodgedwongen uit tot ergens dit voorjaar.

Puik plaatje van de New Yorkse groep Bodega – van wie het nummer How Did This Happen uit 2018 hier al tijden hoog staat op de favorietenlijst.

Ook dit nummer is zeer aanstekelijk, al vraag me ik wel af wat ik van de videoclip moet vinden. Zonder de clip blijft het trouwens een aanstekelijk nummer. Zoals hier te horen is:

Fokke & Sukke in NRC van maandag

Aardig stukje tekst in dit nummer uit 2014 van de Engelse band Kasabian.

Tired of taking orders
Coping with disorders
The wrong men have the power
It’s turning my milk sour

Hoogst actueel zou ik zeggen. Het liedje komt nog uit de tijd dat we met z’n tienduizenden op een paar vierkante meter grasveld tegen elkaar aan stonden te springen.

Onvoorstelbaar, in de huidige omstandigheden. Inderdaad. Voor als u daar niet meer aan kunt wennen, is er deze versie.

Deze had ik even gemist, vorig jaar zomer: een cover van Rapture van Blondie door de Engelse zangeres Emily Capell.

Het origineel is – uiteraard – een klassieker en deze versie is ook heel aardig. Leuk is ook dat ze de tekst van de rap enigszins door de molen heeft gehaald. Zo duiken halverwege plotseling de Beastie Boys in de tekst op. Heerlijk.

Van deze zangeres kende ik al wel een paar alleraardigste poppy ska-nummers, zoals Brixton Prison en – samen met Dreadzone – Flamingo. Vrolijke muziek in sombere tijden.

Sinds vandaag mogen voetbalvaders en -moeders niet meer langs de lijn staan om hun kroost aan te moedigen. Voor de krant nam ik vanochtend daarom een kijkje bij RKSV Mierlo-Hout en bij VV Brabantia in Eindhoven. Lees hier verder.

🎶 “I am a patient boy, I wait I wait I wait I wait…” – FUGAZI! – Waiting Room – 1988 – love this footage so much! 🤘 #punk 🎶 pic.twitter.com/1DU2iRLFyx

— ♫♪ ωιѕєтυηα ♫♪ (@wisetuna) November 18, 2021

Helemaal vergeten, dit nummer, maar gelukkig werd ik er op Twitter weer eens aan herinnerd. Heerlijk muziekje op deze zonnige herfstdag.

Vandaag in NRC.

Geen Lachende Politieman (Sjowahl & Wahloo) of Lachende Scheerkwast (Wim T. Schippers ) vandaag. Nee, een lachende walvis, vanochtend gespot in de Volkskrant. Op de foto gezet door onderwaterfotograaf Brian Skerry. Helaas (nog) niet online. Prachtig.

Deze week in de Volkskrant.

Het citaat van de dag komt van de Eindhovense wethouder Renate Richters van GroenLinks, vandaag in het ED en opgetekend door collega Ad. Even niet in de gaten wie ze bedoelt? Dat kan, er zitten immers meerdere oud-wethouders in de Eindhovense gemeenteraad. Zelf heb ik wel een idee wie ze op het oog heeft, hoor.

Michael van Gerwen is een hele sportieve darter. Als hij een wedstrijd verliest – en doet doet hij de laatste tijd zeer regelmatig – dan weet hij precies waar dat dan ligt. Niet aan het licht in de zaal, het rumoer van het publiek of een tegenstander die te snel of juist te langzaam gooit.

Nee, dan ligt dat meestal gewoon aan hemzelf, omdat hij iets niet goed gedaan heeft. Daar kiest hij dan telkens wel vrijwel altijd dezelfde bewoordingen voor: dat kan ik alleen mezelf verwijten, zegt hij dan. Of zoiets.

Let maar eens op, als hij weer eens verloren heeft.

Hippe en trendy burgemeester hebben ze daar in London, Sadiq Khan. Laat zich op de foto zetten in een Fred Perry-poloshirt als hij zijn – dat vermoed ik tenminste – derde Covid-vaccinatie krijgt. Sterk signaal.

Verrassend om te lezen dat er erg veel varkensboeren zijn die hun stallen mogen blijven uitbreiden, ondanks alle strenge milieuregels, zoals NRC vandaag bericht. Maar toch ook weer niet. Zelf heb ik de afgelopen maanden een aantal malen geschreven over een varkensboer in Gemert, aan de Rooije Hoefsedijk.

Die ondernemer mag zijn aantal dieren verdubbelen omdat hij daar op papier en in theorie recht op heeft. En omdat hij maatregelen neemt om de uitstoot van stikstof en terug te dringen. De vraag is alleen of de milieuvervuiling desondanks niet toch zal toenemen. Omwonenden en milieuorganisaties vrezen van wel, en stapten naar de rechter. Een uitspraak moet nog komen.

Kortom: over dit soort bedrijven gaat het zeer interessante NRC-verhaal.

Prachtige foto dit, de blik in de ogen van het kind dat vooraan tweede van rechts staat is onbetaalbaar. De foto is gemaakt door Alfred Eisenstaedt. Ik zag em vorige week bij toeval op Twittter. Ik kende dit beeld niet van een groep kinderen die in 1963 in Parijs naar een poppenshow staat te kijken. Maar het is kennelijk toch een bekend plaatje, want – uiteraard – is er op het internet veel over te vinden. Zoals hier bijvoorbeeld.

Mooie term, streekproducten. Lokaal gebonden. Ambachtelijk. Onbespoten. Met een eerlijke prijs. Et cetera. Je kunt ze vooral kopen in boerderijwinkels. En daarvan komen er steeds meer.

Maar wat de definitie is van streekproducten blijkt voer voor discussie. In Gemert-Bakel tikte de Raad van State het gemeentebestuur daarover op de vingers. Met desastreuze gevolgen voor onder meer de ananas.

Leuk hoor, zo’n verhaal over 50 jaar De Effenaar van de hand van ED-collega Max. Zeker als ik ergens tegen het einde van het verhaal plotseling mijn eigen naam tegenkom. En dan nog wel pal boven een foto van de sokkenact van RHCP-zanger Anthony Kiedis. Lees hier het hele verhaal.

Prachtig omschreven, het geluid van computers in een ruimte vol met servers, in NRC van zaterdag, in een reportage over het datacenter van Microsoft in Noord-Holland. Hier staat het hele verhaal.

Zelf ben ook wel eens deze valkuil gestapt, toen ik een woordenbrij als woordenbrei omschreef. Pijnlijk hoor. Net als deze vergissing: de gewijde chaos tijdens feesten van Spaanse jongeren die kennelijk kampen met intellectuele verarming.

Lang geleden dat ik naar muziek van Herman Brood geluisterd heb. In mijn gedachten zit zijn imago van publiciteitsgeile drank- en drugsverslaafde daarbij een beetje in de weg. Ten onrechte, want daardoor dreig ik te vergeten dat hij eind jaren zeventig prima muziek heeft gemaakt.

Dat bleek me deze week weer eens, toen ik door het overlijden van Phoney van de Hardcore herinnerd werd aan het nummer I Love You Like I Love Myself, geschreven door Phoney, geboren als Erik Strack van Schijndel. In de uitvoering van Herman een ijzersterk nummer, ook 41 jaar later nog. Al is de bijbehorende videoclip wel wat gedateerd.

Een ijzersterke cartoon van Hein de Kort van al weer heel wat jaren geleden die plotseling opduikt dankzij de dagelijkse ‘zoveel jaar geleden vandaag’-service van OneDrive van Microsoft.

Het zijn oude opnames (uit 2016) en hoeveel originele bandleden er nog bij zitten, dat is me een raadsel. Maar het blijft heerlijke muziek, de garagerock van de Amerikaanse Sonics, ergens halverwege de jaren zestig (toen ik nog met Lego speelde) van start gegaan. Nummers als Cinderella en Psycho bezorgen me nog steeds kippenvel. Hier te zien. Het zweet spat er vanaf.

In Engeland hebben ze te maken met een benzinetekort en mogelijk met Kerstmis ook een tekort aan kalkoenen. Op Twitter zag ik dat de vrees leeft dat er op termijn ook een tekort aan bier ontstaan. Tijd voor paniekaankopen dus.

Ze zijn vervelend om te maken, weet ik uit ervaring. Maar ze leveren soms wel hilarische stukjes krant op: de rechtgezetjes. Oftewel – ietwat verbloemd – de correcties en aanvullingen. Deze correctie in een Engelse krant kwam ik onlangs tegen op Twitter.

Gevonden op Twitter.

Mooi om te horen hoe het leven van deze Bakelnaren verweven is met hun lokale jongerencentrum. En net zo mooi is het om te zien hoe betrokken zij zijn bij het wel en wee van de Fuse.

Donderdagavond praat de gemeenteraad over de toekomst van de Fuse, een discussie die noodzakelijk is geworden omdat de verantwoordelijke wethouders een paar flinke steken hebben laten vallen. Hier staat de online-versie. En met mooie foto’s van Sem Wijnhoven.

Sinds kort blader ik af en toe de Nieuwe Revue weer eens door, iets wat ik jaren niet gedaan heb. Las ik dat weekblad – en vele andere tijdschriften – vroeger werkelijk stuk, nu kom ik daar nauwelijks meer aan toe.

De voorpagina van de NR van deze week vind ik erg geslaagd. Want daarop wordt een gevleugelde uitspraak van iemand die denkt dat ze boven ons gesteld was uit de oorspronkelijke context gehaald en in een heel ander kader gezet. Treffend, heel treffend.