In het blad voor muziekliefhebbers Record Collector las ik deze week – in het schap bij Selexyz – een aardig verhaaltje. Over redenen waarom iemand bepaalde elpee’s verzamelt.
Omdat de hoezen gemaakt zijn van karton waar normaal gesproken zeepdozen van worden gemaakt. Omdat van die elpee’s minstens een kant eccentrisch geperst is. Omdat het label niet in het midden geplakt is, waadoor het je pickup-naald naar de kloten helpt. Omdat het geluid zo slecht is dat je de muziek eigenlijk niet eens meer hoort.
En zo wisten de redactie van het blad er een stuk of twaalf bij elkaar te verzinnen.
Al die redenen hadden betrekking op elpee’s van het befaamde Studio One-label. Vaste lezers van dit blog weten dat er hier op zolder (naast een paar honderd punk-lp’s) nog een goed gevuld krat met zeldzame Studio One-elpee’s en -12-inches staat.
En dat ook ik gek ben van de muziek van dit zwaar authentieke Jamaicaanse label. Waar we muzikanten als Bob Marley, Lee Perry, de Skatalites, (met Don Drummond en Roland Alphonso), The Ethiopian, Sugar Minott, de Lone Ranger, Dennis Alcapone en Prince Jazzbo aan te danken hebben. To name a few.
Reden te meer om hier aandacht te besteden aan een recentelijk verschenen boek dat volledig is gewijd aan de hoezen van dit Jamaicaanse label. Dat wordt smullen, voor de liefhebber. Van hoezen.
Discover more from Weblog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Weblog 