Een bezoek aan Wenen is niet compleet zonder een blik te hebben geworpen op het wereldberoemde reuzenrad in het Prater. Dat is het park tussen het centrum van de stad en de Donau.

Grappig is dat dit reuzenrad pas beroemd werd door de film The Third Man van/met Orson Welles, naar een boek van Graham Greene.

En eerlijk gezegd is dat ook het enige wat dit doodordinaire pretpark de moeite waard maakt.

Aan de koffie in Hotel Central aan de Herrengasse in Wenen. Volgens onze reisgids – 100% Wenen – het mooiste koffiehuis van de stad.

Is erg mooi inderdaad, en erg chique ook. En de koffie is er prima. Zelfs als het buiten meer dan 32 graden is.

Een wereld van verschil: de onverschillige nonchalance van Budapest ten opzichte van de biedermeiercultuur in Wenen.

De veronderstelde biedermeierij, tenminste. Want voorlopig hebben we nog alleen een stadscamping gezien.

Dit is het zwembad op de camping in Torokbalint waar wij verblijven. Het stadje ligt vlakbij Budapest. Een kwartier met de auto en je staat bij de beroemde Kettingbrug.

Druk is het niet op camping. Volgens de eigenaar blijven de toeristen weg vanwege de crisis. Jammer. Want het is hier mooi. En warm.

Aan de rand van Budapest is een beeldentuin ingericht met een heel opmerkelijke inhoud:  beelden uit de communistische tijd.

Sociaal-realisme is de stijl waarin de beelden zijn gehouwen. Oftewel: een verheerlijking van het proletariaat. Nou, dat heeft het proletariaat in het voormalige Oostblok geweten!

Bij de ingang van de tuin staat een meer dan manshoog beeld van het duo dat in de theorie de aanzet heeft gegeven voor wat in de praktijk een nutteloze ramp bleek, Marx (linksvoor) en rechtsachter Engels.

Het centrum van Budapest puilt uit van de feestvierende Hongaren. Het is vandaag een nationale feestdag, vandaar. En die dag wordt besloten met vuurwerk vanaf de Donau.

Het is zelfs zo druk dat de terrassen bomvol zitten. Gelukkig zijn er ook nog gezellige binnenplaatsjes waar ze eten en drinken hebben.

Gratis wifi is in de omgeving van het Balatonmeer in Hongarije slechts sporadisch te vinden. En het G3-netwerk is ook nergens te bekennen. Hier op terras in Keszthely wel weer even online.

Op terras, in de zon en tussen de toeristen: Hongaren, Polen, Duitsers en af en toe een verdwaalde Nederlander.

Niet veel mensen zullen de boeken van Franz Kafka nog lezen. Maar bij zijn standbeeld in de Joodse Wijk in Praag was het niettemin ongehoord druk. Zag ik vandaag vanaf een terras.

Bier in Praag. Van de regen in de drup. Nuff said.

Dacht ik toch even dat ik op een beeld was gestuit van bijrolspelers in de film Lord of the Rings, en wel de Nazgul.

Maar dat bleek een vergissing. Het ging om een beeld van een hoofdpersoon uit een opera van Mozart. Geplaatst bij de zaal in Praag waar veel van zijn werken in première gingen.

Van Berlijn naar Dresden, van regen naar zon, van Teutoonse bombast naar de ingetogenheid van Maarten Luther. En nog maar 150 kilometer van Praag.

Vandaag beklommen, de Fernsehturm in Berlijn. Nou ja, beklommen: met de lift. 203 meter in 40 seconden.

De toren biedt vooral uitzicht op droevig stemmende DDE-architectuur.

Het regende vandaag enigszins in Berlijn. Maar als ik het weerbericht goed heb gezien was dat overal in West- en Midden-Europa het geval.

Die stad blijft indrukwekkend: vol historie, met grandeur en met vriendelijke mensen.

Vanwege het Ossiegehalte van Berlijn een foto in Lomo-stijl, vernoemd naar een Oost-Europees cameramerk. Een erg gammel merk.

Het gaat niet allemaal meer zo soepel als dertig jaar geleden, en helemaal toonvast is het ook niet altijd meer. Maar nondeju, wat schreven de vier leden van de Amerikaanse gitaarband Guadalcanal Diary mooie liedjes.

Halverwege de jaren tachtig bracht de groep een paar fantastische elpee’s uit. Daarna gingen de vier leden uit elkaar, en doken ze slechts sporadisch weer eens op.

Een paar weken geleden vierde de vier dat dertig jaar geleden de groep werd opgericht met een reünieconcert. Dit liedje en dit zijn het aanhoren nog steeds meer dan waard.
Maar volgens mij vooral omdat het me herinnert aan hoe goed die liedjes vroeger klonken.

Al blijft die Jeff Walls een geweldige gitarist. Luister maar.

Kwam zojuist tijdens de pauze langs de tourbus van Morrissey, die voor het Muziekcentrum geparkeerd staat.

Uiteraard begon ik prompt wat Smiths-liedjes te zingen (heel zachtjes, dat wel). Die blijven leuk, ook na al die jaren.

Ik kan me zelfs nog het gevoel van opwinding herinneren dat zich meester van me maakte toen ik de eerste Smiths-single hoorde, in 1983: Handsome Devil, de achterkant van Hand In Glove.

Kippevel, nog steeds.

Het laatste nieuws over de nieuwbouwplannen voor Cacaofabriek, Filmhuis en Plato in Helmond: hier te vinden.

Met wonen in Helmond is weinig mis. Met wonen in Dierdonk al helemaal niet. Dat blijkt uit de Leefbarometer die de Helmondse SP-voorzitter Hans Verbakel op zijn website heeft staan. Hier te vinden.

Eindelijk gewoon eens een uurtje buiten zitten. Geen zon. Wel warm. En met reisgids op schoot vakantieplannen maken.

De deur stond open en daarom kon ik het niet laten: even een kijkje nemen in de computerruimte op het werk. Heerlijk. Er gaat weinig boven het zachte geruis van een hele batterij servers.

Veel twitterende Eindhovenaren hebben al gezien dat hun stad afgelopen weekend figureerde in de gezaghebbende New York Times, als a small city in the south of Holland.

ED-college Ad de Koning besteedt hier vandaag aandacht aan op zijn weblog bij de krant. Hier te vinden. Featuring Theo Maassen.

Het maandag-gevoel bestaat niet, blijkt uit onderzoek. Opmerkelijk, want over dat veronderstelde maandag-gevoel zijn zelfs liedjes geschreven.

Het volgende onderzoek zal ongetwijfeld aantonen dat ook Zaagmans niet bestaat.