
Halverwege de jaren negentig was ik in Helmond politiek verslaggever van het Eindhovens Dagblad. Een turbulente periode, omdat het stadsbestuur flink aan de weg timmerde, er van alles te doen was in de stad, er heel wat spraakmakende mensen rondliepen en de communicatielijnen tussen stad en krant kort waren.
Een van de politici met wie ik toen te maken had, was Ans van Loon. Ze was fractievoorzitter voor het CDA in de gemeenteraad, en was dat eigenlijk bij toeval geworden door personele problemen bij het CDA. Ans was niet alleen een erg vriendelijke vrouw, toegankelijk en betrokken; ze deed haar werk ook prima: integer en correct.
Tegen het einde van die raadsperiode bleek dat het partijbestuur Ans in de politieke toekomstplannen een wat minder prominente plek had toebedeeld dan ze had verwacht en waar ze recht op had. En daarom hield ze de eer aan haarzelf. Daarna spraken we elkaar jaren zelden meer.
Dankzij Facebook en Twitter hadden we de laatste tijd af en toe weer wat digitaal contact. Als ik een mooie kleurige foto op dit weblog zette, reageerde ze altijd. Ook al wist ik dat ze ziek was, het was toch even schrikken toen ik vanochtend haar overlijdensadvertentie in de krant zag staan.
Ik heb vanmiddag nog eens nagelezen wat ik destijds over haar schreef. Een ding sprong daarbij in het oog: ze was onvoldoende een politiek dier, vond het CDA-bestuur destijds.
Een groter en beter compliment had Ans niet kunnen krijgen.
0.000000
0.000000
Like this:
Like Loading...