Nooit geweten dat Eindhovenaar Peter Koelewijn de grote man was achter de hit ‘Beestjes’ van Ronnie & de Ronnies, ergens diep in de jaren zestig, (‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? / Nou Nou? / Allemaal beestjes’)

Daar kwam ik gisteren achter bij de voorbereidingen voor de Eerste en Enige Echte Helmondse Popquiz die we binnenkort (in Lokaal42 uiteraard) weer gaan houden.

Wat ik ook niet wist was dat zangeres Karin Kent -‘Dans je de hele nacht met mij’, uit diezelfde tijd – ook een handjevol Engelstalige nummers op haar repertoire had staan. Waaronder een fantastische uitvoering van een nummer dat bekend werd dankzij Linda Ronstadt maar oorspronkelijk (zeer doorleefd) werd gezongen door soulzangeres Betty Everett.

Hij smaakte best goed, die ‘classic club sandwich’ van het benzinestation. Maar om nou dit op de verpakking te zetten? Dat vind ik toch wel een beetje overdreven.

Altijd leuk als het regent op een maandagmiddag: oude foto-albums doorbladeren. En meteen een beetje inspiratie opdoen voor de meivakantie.

Er zijn maar weinig boeken die zo veel indruk op me gemaakt hebben als 100 Jaar Eenzaamheid van Gabriel Garcia Marquez. Ik het in de loop der jaren dan ook vele malen herlezen, net zoals ik verschillende andere indrukwekkende boeken van Marquez nog regelmatig uit de boekenkast getrokken heb.

In de kranten van vanochtend is zijn werk uitgebreid beschreven en bezongen. Daar kan ik niets meer aan toevoegen. Behalve dan dat ook ik van zijn werk met volle teugen genoten heb.

Halverwege de jaren negentig was ik in Helmond politiek verslaggever van het Eindhovens Dagblad. Een turbulente periode, omdat het stadsbestuur flink aan de weg timmerde, er van alles te doen was in de stad, er heel wat spraakmakende mensen rondliepen en de communicatielijnen tussen stad en krant kort waren.

Een van de politici met wie ik toen te maken had, was Ans van Loon. Ze was fractievoorzitter voor het CDA in de gemeenteraad, en was dat eigenlijk bij toeval geworden door personele problemen bij het CDA. Ans was niet alleen een erg vriendelijke vrouw, toegankelijk en betrokken; ze deed haar werk ook prima: integer en correct.

Tegen het einde van die raadsperiode bleek dat het partijbestuur Ans in de politieke toekomstplannen een wat minder prominente plek had toebedeeld dan ze had verwacht en waar ze recht op had. En daarom hield ze de eer aan haarzelf. Daarna spraken we elkaar jaren zelden meer.

Dankzij Facebook en Twitter hadden we de laatste tijd af en toe weer wat digitaal contact. Als ik een mooie kleurige foto op dit weblog zette, reageerde ze altijd. Ook al wist ik dat ze ziek was, het was toch even schrikken toen ik vanochtend haar overlijdensadvertentie in de krant zag staan.

Ik heb vanmiddag nog eens nagelezen wat ik destijds over haar schreef. Een ding sprong daarbij in het oog: ze was onvoldoende een politiek dier, vond het CDA-bestuur destijds.

Een groter en beter compliment had Ans niet kunnen krijgen.

Was vanmiddag wat oude tijdschriften aan het doorbladeren, onder meer het magazine Italië, voordat ze bij het oude papier belanden. Leuk tijdschrift, hoor: beschrijvingen van Italiaanse wijnen waar je spontaan dorst van krijgt; recepten om je vingers bij af te likken en ook nog talloze (foto-)reportages van dit prachtige land.

Dat bracht me er toe een fotoboek uit de kast te trekken dat ooit kocht bij De Slegte, met de mooiste foto’s van de Italiaan Gianni Berengo Gardin. Prachtige zwart/wit-beelden, uiteraard vooral geschoten in Italië.

Bovenstaande zou zo gemaakt kunnen zijn tijdens de opnames van het tweede deel van The Godfather, als Al Pacino op Sicilië op zoek is naar zijn roots en vergezeld wordt door enkele lijfwachten.

Zaterdag draaien tijdens Swinglokaal in Lokaal 42. Vandaag al wat muziek uitgezocht.

Oud, nieuw. Rijp, groen. Punk, rockabilly, rhythm ‘n blues, dubreggae, supersnelle ska en wat lekker vette hip hop en acid house.  Kortom: van alles en nog wat.

Of met een mooi woord samengevat: eclectisch. 

Leuk idee van The Guardian, op Streetview van Google Maps op zoek gaan naar de plekken waar foto’s voor bekende elpee/cd-hoezen zijn genomen. Op Facebook en Twitter zag ik gisteren en vandaag al tal van plekken en hoezen voorbijkomen. NRC is inmiddels bezig hetzelfde te doen voor Nederlandse hoezen.

Zelf maakte ik een paar weken geleden, in Londen, een foto van de Battersea Power Station. In het volle bewustzijn dat die energiecentrale figureerde op de hoes van een elpee van Pink Floyd – Animals -, eentje die ik niet meer in de kast heb staan omdat ik er geen bal aan vond trouwens.

Mij ging het dan ook meer om de voorgrond: de telefooncel, de fietsen en de rivier. Met een paar typerende schoorstenen op de achtergrond, meer niet. Jammer alleen dat de rivier niet te zien is, en dat er een lantaarnpaal voor de telefooncel staat, waardoor de foto eigenlijk gewoon mislukt is.

Het schiet er de laatste tijd steeds vaker bij in, dit weblog. Oorzaak: grote concurrentie van andere sociale media.

Daarom vannacht als goedmakertje een niet-actuele foto. Gemaakt in Parijs, vorig weekend, in de Notre Dame. Met licht van Philips. Dat dan weer wel.

Parijs is vies en duur, zit vol zwervers en andere haveloze types, is druk en rumoerig en de meeste mensen zijn er vrij onvriendelijk.

Toch hebben we er met z’n vieren een hartstikke fijn weekend gehad.

Simpelweg omdat het heerlijk is over die kilometerslange boulevards te flaneren, omdat er prachtige gebouwen staan, omdat er fraaie parken liggen – zoals de Jardin Des Plantes en omdat we een reuzegezellige buurt met leuke winkels, cafés, terrassen en restaurants hebben ontdekt – de omgeving van de Rue Mouffetard – waar het nog niet stikt van de toeristen.

En dan heb ik het nog niets eens gehad over de overweldigende hoeveelheid kunst in de musea daar.