Een playlist met wat er hier de afgelopen dagen op de digitale draaitafel heeft gelegen.

Als de lente maar uitblijft en je kijkt bijna wanhopig uit naar het voorjaar, moet je je toevlucht nemen tot noodmaatregelen. Acht jaar geleden liepen we exact op deze dag eind maart rond in Venetië. Onder een stralende zon in een stad waar de tijd stilgestaan heeft. Als je alle toeristen tenminste even wegdenkt. Inclusief onszelf dus.

Oud-minister Alexander Pechtold zegt vandaag in de krant iets wat veel mensen in de politiek denken maar niet hardop (durven te) zeggen. Ik ben het in ieder geval hardgrondig met hem eens.

Wie wat bewaart – et cetera. Dit knipsel kwam ik in mijn eigen archiefje tegen. Naar aanleiding van deze recensie kocht ik een maand later, in oktober 1979 tijdens een bezoek aan London, deze (fantastische) elpee. In blauw vinyl.

En vervolgens was ik jarenlang fan van deze no nonsense, recht-toe recht-aan punkband. Ik heb ze destijds regelmatig zien spelen, onder andere in de oude Dynamo en de oude Effenaar. Een bonk energie, die band.

Op 1 juli staan ze in de nieuwe Effenaar, tijdens hun afscheidstour. Mooi, man.

De essentie van vier achtereenvolgende kabinetten-Rutte in één zin samengevat. Niet alleen op het gebied van zorg, maar ook wat betreft onderwijs, woningbouw, ruimtelijke ordening, gaswinning en belastingen. Interview in de Volkskrant vandaag.

Deze foto stond afgelopen weekend in een van de landelijke kranten. Een fascinerende foto. Al ben ik er nog niet uit of dat door de foto zelf komt, of door het op de flat aangebrachte testbeeld. Meer over en van fotograaf Kathy Anne Lim is hier te vinden.

Interessant verhaal over de geschiedenis van het New Yorkse Platenlabel Zé Records bij The Guardian, hier te lezen. Met in de zijlijn aandacht voor de – volkomen ten onrechte – volslagen vergeten zangeres Lizzy Mercier-Descloux, die een paar geweldige platen heeft gemaakt, eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Zoals deze elpee hieronder.

Tsja, wat zal ik er eens over zeggen, over de uitslag van de verkiezingen. Er is de afgelopen dagen al zoveel over geschreven en gezegd dat ik er eigenlijk niets meer aan toe te voegen heb.

Een wel zeer hardnekkige griep deze keer, die maar door en door blijft emmeren. Gelukkig toch weer aan de slag vandaag.

Tijdens ons recente bezoek aan London wandelden we onder meer ook weer eens over King’s Road, de lange winkelstraat aan de westkant van het centrum. Die straat speelde een belangrijke rol in het ontstaan en de opkomst van punk, halverwege de jaren zeventig.

Dat kwam omdat ergens in die straat de winkel zat van modeontwerpster Vivienne Westwood en haar toenmalige partner-in-crime Malcolm McLaren. Het was de plek waar de leden van de Sex Pistols en veel andere sleutelfiguren in de geschiedenis van punk elkaar ontmoetten.

Hoewel Westwood vrij recent is overleden, is haar winkel er nog steeds gevestigd, op nummer 430: Worlds End. En deze memorabele plek trekt ook nog steeds bezoekers, getuige het groepje zeer modieus geklede mensen dat ter plekke een fotoshoot aan het doen was toen we er langs liepen.

Geen idee waar we op deze foto naar kijken, maar het ziet er prachtig uit. Dat komt natuurlijk ook door de compositie van de foto. Maar wat mij betreft ligt het toch vooral aan de fascinerende apparatuur in deze ruimte. Ik maak me sterk dat alles wat daar staat tegenwoordig in een stevige laptop past.

Prachtige foto, dit. Kwam ik tegen op een van de sociale media. Dit zijn mijn gedachten erbij, al is dat natuurlijk volledig vrije interpretatie:

Mooi om te zien hoe de juf met de kinderen in haar klas op de grond voor een schilderij is neergestreken, daarbij uitleg geeft en vervolgens aan hen vraagt wat zíj zien en waarom.

Lijkt mij de ideale manier om kinderen voor kunst te interesseren.

Dit is wel een verzamelaar van rommel in de buitencategorie. Lees hier het hele verhaal online.

Spa day.. 😅 pic.twitter.com/LRhjdsMkMc

— Buitengebieden (@buitengebieden) January 1, 2023

Blijft een heerlijk nummer dit, lome rocksteady die doet verlangen naar zon, zee, strand en een koel biertje. De live-versie van dit nummer (hierboven) is zeer aangenaam, de originele versie (hieronder) van lang geleden zorgt bij mij nog steeds voor kippenvel.

Hard en snel, simpel en ruig. Nee, dat zijn niet alleen maar de kenmerken van punk uit 1977. Dat soort muziek werd er ook al halverwege de jaren zestig gemaakt, door tieners in Amerikaanse garages. En die lieten zich weer inspireren door de rock & roll en rockabilly uit de jaren vijftig. Zoals door dit nummer uit 1958 van Myron Lee.

In de etalage van een leegstaande winkel in Canterbury.

We zijn alleen niet in Rome maar in London. En doen daarom dus wat Londoners doen. Bier en chips in de pub.

Wat een geweldig en indrukwekkend complex is dit geworden, het Battersea Powerstation aan de zuidoever van de Theems in London.

De voormalige elektriciteitscentrale is omgebouwd tot een winkelcentrum, maar dat is gebeurd met behoud van vele originele elementen. Aan de buitenkant is het gebouw vakkundig gerestaureerd. En rondom zijn appartementgebouwen neergezet.

Een lust voor het oog, kortom.

---

Kunst hoeft niet alleen maar mooi of ontroerend te zijn. Kunst mag ook verrassen, ontregelen of je in verwarring brengen.

Zoals dit werk van Jitish Kallar uit Mumbai, momenteel te zien op de binnenplaats van het Somerset House in London.

Iedereen vindt er wel wat van, merkte ik om me heen. Ik vind het vooral intrigerend.

Deze meneer leeft waarschijnlijk in een parallel universum. Zijn we minder gaan betalen voor onze boodschappen?

Twee niet geheel toevallige voorbeelden. Cola light van het huismerk van het bedrijf van deze man kostte tot medio vorig jaar 0,25 cent per flesje van een halve liter. En nu is dat 0,39 cent. En een zak ribbelchips was tot afgelopen zomer 0,89 cent maar kost nu 1,39.

Als ik alle reacties zie op de sociale media lees, ben ik niet de enige die verontwaardigd is over zoveel onzin. Het ligt aan de importheffingen, aan het CBS, aan de consument. Maar niet aan onze winstmarges. Ja ja.

Het was een vraag vorige week in onze pubquiz: wie is de regisseur van de film ‘Eraserhead’ uit 1977. Het antwoord is uiteraard David Lynch – en dat wisten de meeste deelnemers gelukkig ook.

Laatst die film nog eens herbekeken, en hij was een stuk beter dan ik me van de vorige keer (decennia geleden) kon herinneren. Met name de dreigende, zeer verontrustende industriële beelden – monotoon en in zwartwit – zijn zeer indrukwekkend.

De Wall of Fame op de website van de Effenaar is verdwenen, helaas. Daarom was het even zoeken in mijn eigen archief voordat ik terugvond wanneer precies de Amerikaanse hiphop-band De La Soul optrad in Eindhoven.

Dat was dus op 1 april 1989, zag ik op het knipsel van de recensie die ik destijds schreef voor het ED. Een onverteerbaar kort programma, las ik terug.

Gisteren zag ik dat een van de drie leden, Plug Two, is overleden. Hun debuutelpee Three Feet High & Rising wordt in zijn necrologie overal de hemel in geprezen. Zelf vind ik van die elpee ‘Say No Go’ – met onder andere een heerlijke Hall & Oates-sample – nog steeds zeer de moeite waard.

Gummbah, vandaag in de Volkskrant.

Maandagmorgen, en de zon schijnt. En voor de liefhebbers ligt er een lang carnavalsweekend in het verschiet. Dat vraagt gewoon om een vrolijk stukje muziek.

Mooi nieuws voor gedeputeerde Suzanne Otters, en voor de gemeente Son en Breugel. Maar aan goed nieuws zit vaak ook een andere kant. Zo ook in dit geval. Begin vorig jaar vertrok de toenmalige gedeputeerde Christophe van der Maat om staatssecretaris van Defensie te worden. Otters was zijn opvolger. Een jaar later vertrek ook zij nu, dus.

En dat heeft verstrekkende gevolgen voor de plannen die het provinciebestuur aan het maken is voor het verbeteren van de doorstroming op de autoweg N279 tussen Veghel, Helmond en Asten. Want nu moet voor de tweede keer in een jaar tijd een nieuwe bestuurder zich helemaal inwerken in dat vrij ingewikkelde dossier.

Al valt natuurlijk niet uit te sluiten dat VVD’er Otters na de aanstaande verkiezingen voor provinciale staten sowieso niet meer zijn teruggekeerd in het Bossche provinciehuis. Maar dan nog.

Prachtige naam voor een rockabilly-band: de Sirocco Bros: klinkt als een warme zomerbries. De muziek – zoals dit nummer uit 2015 – is net wat pittiger. En de bijbehorende videoclip is eveneens zeer aangenaam.

Donderdag 9 februari vanaf negen uur in Lokaal 42 aan de Markt in Helmond: de tweede editie van deze jaargang van onze pubquiz Vraag 42. Voor de kijkers thuis ook alvast een vraag: van welk gebouw zie je hier de binnenkant?

Vandaag precies tien jaar geleden, zag ik net: aan de draaitafels van Lokaal 42 in Helmond, met een flinke dosis punk, reggae, rockabilly, garagerock en rhythm ‘n’ blues. En op de achtergrond een lange slideshow met stemmige zwart/wit-foto’s uit de oude doos, afgewisseld met fragmenten uit filmklassiekers. Mooie herinnering.