Sommige tradities moet je in ere houden. Met de auto door de wasstraat rijden bijvoorbeeld, als je terug bent van een vakantie over stoffige wegen in stoffige landen.

Altijd fijn als je thuis komt: dat er – lekker ouderwets – post op je ligt te wachten. Uit Frankrijk nog wel, deze keer. Een kilometer te hard gereden tussen Parijs en Chartres. Kosten; 45 euro.

Van architect Frank Gehry zagen we eerder al indrukwekkende gebouwen in Dusseldorf en Berlijn. Toch in de buurt zijn we daarom in Bilbao ook naar zijn Guggenheim daar wezen kijken.

En ook dat is een zeer indrukwekkend gebouw. Het ligt bovendien prachtig in een fraai aangelegde nieuwe stadswijk aan een rivier in het hart van de stad.

Dat er in het museum een overzichtstentoonstelling te zien was van het werk van beroepscharlatan Jeff Koons was puur toeval en mooi meegenomen. Zijn Michael Jackson stond er in al zijn glorie te schitteren.

Dat het in katholieke kerken vaak een en al glitter en glamour is, dat weten we al jaren. Met name in de zuidelijke Europese landen weten ze nauwelijks maat te houden met de toeters en de bellen.

In Burgos zagen we een voorbeeld van de overtreffende trap daarvan. In de kathedraal troffen we een kapel met een wand die volledig bedekt was met een altaarstuk van goud. Of was het bladgoud?  Wat mij betreft was het vooral klatergoud.

Mooie natuur, in Noordoost-Portugal. En lekker rustig. Er wonen  niet alleen nauwelijks mensen. Er zijn ook niet veel toeristen. En de toeristen die er zijn, dat zijn vooral outdoor-types; uitwerptentjes van Que Chae en afritsbroeken van North Face. Voor alle duidelijkheid: daar is helemaal niets mis mee, hoor.

De prijzen van gas en elektriciteit hier in Portugal zijn de afgelopen tijd schrikbarend gestegen. En de btw op de meeste producten is 23 procent. Allemaal maatregelen om de nasleep van de eurocrisis het hoofd te bieden. Geen wonder dat de werkloosheid hier hoog is, vooral onder jongeren. En dat velen wegtrekken. Van het platteland naar de stad – wat leidt tot leegstand. Of naar het buitenland.

Toegegeven: het is een open deur.  Maar het blijft toch altijd weer fascinerend om te zien dat bloemen en planten die je in Nederland te nauwer nood in leven weet te houden in het klimaat van Zuid-Europese landen bloeien alsof het gewoonste zaak van de wereld is.

Leuke stad, Lissabon. Gezellig, met al die straatjes, steegjes, pleintjes en doolhofjes. Beetje warm, dat wel: 32 graden vandaag. Maar daar hebben ze terrasjes voor. Heel veel terrasjes.

En om de hoogteverschillen tussen de verschillende delen in de stad te overbruggen hebben ze in de negentiende eeuw hier en daar gietijzeren liften gebouwd. Ook heel handig.

2100 kilometer van huis rijden om in de zon te zitten en te niksen is inderdaad heel wat. Maar je krijgt er ook heel wat voor terug, voor het overbruggen van die afstand. Een blauwe oceaan en een heerlijk zandstrand.

Een strand waar ruimte genoeg is om alle handdoeken die je thuis in de kast hebt liggen naast elkaar uit te spreiden.
Zonder dat je buurman er ook maar de geringste last van heeft.

En dan is er ook genoeg een strandtent bij, met ijs en bier. Het kan niet op. Echt niet.

Gespot hier op de camping: Tubes. Een- of tweepersoons slaapverblijven. Glas. Beton. Een balkon van gietijzer. Een bed. Stroom. En meer niet.  Zeer origineel. En handig als je met slechts een rugzak om door Portugal trekt.

Even er uit. Onthaasten. Ontstressen.  Ontzorgen. Niks doen. Helemaal niks. En wat dies meer zij. Op 2100 kilometer van huis. Aan de Atlantische kust van Portugal. Tot later.

Vrijdag beginnen in Helmond de Kasteeltuinconcerten. Net als vorig jaar is er tijdens de zeven weken dat de Kasteeltuinconcerten duren in Lokaal 42 op vrijdag een afterparty onder de welluidende naam Zomeravondswing. Met de zes huis-dj’s van Lokaal, uiteraard.

Hier staan we speciaal voor de gelegenheid alle zes op de foto. Een foto die is gemaakt door de Esther van Waalwijk. Jeremy trapt aanstaande vrijdag af – op de avond van het concert van Skalala – en sluit op vrijdag 21 augustus de reeks ook af.

Leuke van een weblog met WordPress is dat je kunt zien hoe mensen op je site terecht komen. Via Facebook, Twitter, Tumblr en LinkedIn. Of je via een zoekmachine en met welke zoekvraag.

Onverminderd populair zijn de zoekvragen bavariababes (ooogverblindend blauw) en Boszicht (het ter ziele gegane bordeel in Helmond). De laatste dagen echter dook plotseling de zoekvraag Balatonmeer op, verwijzend naar de populaire vakantiebestemming in Hongarije.

Toch maar eens even gekeken wat die zoekvraag bij Google oplevert. Nou, deze foto onder meer, die ik er in augustus 2011 maakte. Een plaatje, hoor.

Op 1 december 2010 belegde het Helmondse gemeentebestuur in aller ijl een persconferentie. Tijdens die bijeenkomst werd bekend gemaakt dat de toenmalige burgemeester van Helmond Fons Jacobs was ondergedoken vanwege ernstige bedreigingen uit de criminele wereld.

Die bedreigingen hadden zeer vermoedelijk te maken met de tweede coffeeshop die in Helmond net was opengegaan, zei de toenmalige locoburgemeester, Frans Stienen. Die stelling legde ik later die dag – als stadsverslaggever van het Eindhovens Dagblad – voor aan de persofficier van justitie in Den Bosch, Juliette Nederlof. Zij bevestigde die verdenking.

Afgelopen zaterdag las ik in het ED in een interview dat die bedreigingen volgens Jacobs nooit of te nimmer met die coffeeshop te maken hebben gehad. Dat was er in de media maar van gemaakt.

Ik heb het bewuste verhaal er eens even bijgezocht. En het is toch echt precies gegaan zoals ik hierboven beschrijf. De constatering dat er een link is tussen de bedreigingen en de coffeeshop komt voor rekening van gemeente en justitie.

Om mijn eigen versie van dit verhaal te checken heb ik ook het Volkskrant-verhaal van diezelfde dag er bijgezocht.  En VK-verslaggever Peter de Graaf schreef destijds hetzelfde als ik.

Dat betekent het volgende. Tijdens die persconferentie is de aanwezige journalisten om een of andere reden zand in de ogen gestrooid. Of de lezing van de feiten achter door Jacobs klopt niet.

Uiteraard ben ik erg benieuwd hoe de zaken nu precies liggen. Maar van mijn collega-rechtbankverslaggever begrijp ik dat justitie er op dit punt het zwijgen toedoet. 

Helaas. Want daardoor blijven we toch met een paar essentiële vragen zitten.

Afgelopen weekend maakten we een trip down memory lane met mijn ouders. Dat was een cadeautje vanwege hun 55-jarige bruiloft, eind mei. Met onze hele familie togen we in een gehuurd busje langs de plaatsen waar mijn ouders geboren en getogen zijn, waar ze gewoond hebben en waar wij – mijn zus en ik – met hen gewoond hebben: Helmond, Breda, Bergen op Zoom, Tholen en Lewedorp.

Het was een alleraardigste trip; gezellig uiteraard, zo met zijn allen. Maar het was vooral toch ook een duik terug in de tijd. Zo stond ik onder meer voor de deur van het huis waar ik van 1962 tot 1965 – de eerste drie jaren van mijn leven – gewoond heb, aan de Baronielaan in Breda.

En dat deed me meer dan ik van tevoren gedacht had: ik werd er zowaar een beetje sentimenteel van.