Kaartjes voor de Blue Note Club zijn binnen. Die voor de Carnegiehall ook. De stapel reisgidsen is fors.  En nu zijn ook de vier New York Citypassen gearriveerd. Razendsnel dankzij FedEx. Kortom: Maximale voorpret!

Dat was een erg mooi optreden, vanmiddag in Lokaal 42, van de Hoodoo Monks. Blues zoals het moet zijn: simpel, doeltreffend, zonder opsmuk en al te veel franje.

Indrukwekkend om te zien dat de Monks met z’n tweeën zo’n enorme bak energie weten op te wekken en slechts met zang, gitaar en mondharmonica zo’n enorme dynamiek te weeg brengen, dat ze de hele tent aan het swingen krijgen.

Vrijdag op Moulin Blues in Ospel, Erik en Benito!

 

 

Het is best een aardig museum, vond ik, het Philips museum in Eindhoven. We waren gisteren toch in het centrum van Eindhoven om wat boodschappen te doen en het regende.  We liepen er rond tegelijk met heel veel ouderen en een paar verdwaalde buitenlanders.

Zoals ik al in een aantal artikelen in onze krant had gelezen, bleek het inderdaad erg leuk te zijn om al die Philipsapparaten van vroeger in het echt en in een museum terug te zien: het feest van de herkenning.

Toen we met een glimlach op het gezicht na een half uurtje weer naar buiten liepen, bekroop me echter het gevoel dat er iets ontbrak in het museum. En bij een kopje expresso kwam ik er vervolgens achter wat dat was; het is geen echt museum, maar een promotieplek van/voor het bedrijf Philips, en van het imago dat het bedrijf wil uitstralen.

Want dat Philips zo diep ingreep in het leven zijn werknemers, in positieve zin, en dat het bedrijf een enorm stempel heeft gedrukt op de ontwikkeling van de stad Eindhoven, wordt slechts enkele keren aangestipt, en dan nog terzijde.

De nadruk in sfeer en presentatie ligt vooral op de moderne, hoogwaardige technologische ontwikkelingen en uitvindingen van het bedrijf, met name op het gebied van de medische zorg.

Zonder daar ook maar iets op af te willen dingen, vind ik dat daarmee de rijke, sterk met Eindhoven verweven historie van Philips, de Philips-cultuur en de Philipswerknemers te kort wordt gedaan.

Vanochtend kwam in de auto op de stereo een liedje voorbij van de onvolprezen nederpopgroep The Rousers, Rock ‘n’ Roll Or Run. Gisterochtend stond er in de krant een stukje over jongerencentrum De Boerderij in Deurne, dat in 1983 de deuren sloot.

De Rousers zag ik in 1979 optreden in het POC in Eindhoven, in het voorprogramma van Herman Brood. Het was een verbluffend optreden van de Rousers, een uitbarsting van melodieuze energie en dynamiek.

De eerste keer dat ik Herman Brood met zijn Wild Romance zag optreden was in 1977 ; ergens tussen het  verschijnen in van de lp’s Street en Shpritsz. Dat was in De Boerderij in Deurne. Ook dat optreden maakte veel indruk op me.

De Rousers gingen kort daarna uit elkaar, de verschillende reincarnaties heb ik nooit zien optreden.

Herman Brood daarentegen kwam ik jarenlang overal – veelal bij toeval – tegen: in Helmond, in Eindhoven, ergens op de Veluwe samen met de Nits,  in Weert tijdens Bospop, op de Markt in Eindhoven samen met Jaap van Zweden en HBO en – zeer memorabel – in de BBC Studio in London. En dat is alleen wat ik me nog goed herinner.

 

Dat ik me ook nog goed kan herinneren waar ik was toen ik op de voorpagina van de Volkskrant las dat Herman van het dak was gesprongen, da’s weer een heel ander verhaal.

 

 

In de rubriek ‘rare afwijkingen’ vandaag deze aflevering: de metroplattegrond van Londen.

Daar kan ik uren naar kijken, hier bijvoorbeeld.

We zijn er uit, na gisteravond.  We gaan op zoek naar de Slimste Mens van Helmond.

Veel meer kan ik er nog  niet over zeggen. Maar dat het leuk wordt, staat nu eigenlijk al vast.

De locatie is Lokaal 42 in Helmond. De datum is woensdag 29 mei. De organisatie is in handen van de mensen die ook verantwoordelijk waren voor de Helmondse Popquiz 2012 en – binnenkort – de Popquiz 2013.  En er wordt gewerkt aan het leggen van een koppeling met Artimond en Jazz In Catstown.

De rest houden we nog even voor ons. Meer volgt snel.

 

Mooi speeltje, zo’n smartphone. Lekker makkelijk, want altijd internet bij de hand. En vanwege alle er op aanwezige sociale media een onmisbaar apparaat in de al dan niet nutteloze communicatie.

Maar ook een kwetsbaar apparaat. Als je ’em bijvoorbeeld met zijn voorkant – het o zo gevoelige beeldscherm – op een marmeren vloer laat vallen, dan is ie binnen een paar seconden kaduuk, morsdood zelfs.

In dit geval  kan ook het Smartphone Rescue Team van mijn telefonieprovider er niets meer aan doen.  Alleen de illegale belwinkel om de hoek wist wel een trucje: een nieuw beeldscherm er in zetten.  Kosten: 130 euro.

Al ben ik dol op mijn GSM, dat is me wat al te gortig. Dan wacht ik wel even op mijn nieuwe  telefoon, en voer ik alle nummers wel handmatig opnieuw in.

Gelukkig komt de postbode die morgen al brengen. Ik kan niet wachten….

Volgens Weeronline wordt het in het komend weekeinde mogelijk twintig graden. En de grootste zorgverzekeraars zeggen dat de ziektekostenpremies volgend jaar gerust wat naar beneden kunnen. 

Dat noem ik nog eens positieve berichten!

#goednieuwskrant #nikszuurencynisch 

Zodadelijk plaatjes draaien in Lokaal 42. Stompin’ van tien tot twee. Muziek daarnet al afgeleverd, kreeg prompt de vraag of ik wel goede muziek bij me had en of ik Junge Komm Bald Wieder wil draaien.

Van Alternative TV tot Frank Zappa en van Althea & Donna tot ZZ Top; ik heb werkelijk van alles meeegenomen.

Maar geen Freddy Quinn, gelukkig.

Het was niet omdat ik honger had, en de behoefte om uren in de keuken te staan. En ook niet omdat ik zin had in de zomer en zonnige vakanties in Zuid-Europese landen. Nee, deze boeken lagen in de opruiming gewoon op mij te wachten.