Altijd mooi om te fotograferen, een zwaan. Statige beesten, majestueuze slag in het water, gracieuze blik enzovoorts.

Vorig week zag ik er nog een paar zwemmen, in de Peel, tussen Helenaveen en Griendtsveen. Camera bij de hand uiteraard, en hoppa.

Niks bijzonders qua foto, wel qua zwaan uiteraard. En daarom hier wel op zijn plaats.

Mooi dorpje, Volterra in de Italiaanse Toscane. Rustig, wat zoveel wil zeggen als niet al te veel toeristen. Interessant, omdat het vol staat met die typisch laat-middeleeuwse Italiaanse gebouwen. En het lijkt wel of de zon er altijd schijnt.

Maar wat moet je doen als je bejaard bent en in Volterra woont?

Niet veel. Op de stoep zitten met je vrienden, en praten over vroeger. Zwaaien naar een automobilist die voorbij komt. En je vergapen aan de paar toeristen die zo af en toe toch in Volterra komen aanwaaien.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Hier te vinden. Vandaag over de harde banken van het Paleis van Justitie, de Easy Life-zaak en de huizenmarkt.

Meestal zitten we er met een man of tien in de zaal. Zaterdagavond was het een keertje volle bak in het Filmhuis. Een film met Meryl Streep, vandaar.

Maar wel een hele goede film, Iron Lady, over Margaret Thatcher. Mooi constructie in die film: ze is aan het dementeren, en aan de hand van haar herinneringen blikken we terug op haar leven.

En niet alleen dat maakte deze film zeer de moeite waard. De beelden van London, van Engeland, de beelden van het Engeland uit de jaren tachtig – inclusief de oorlog om de Falklands – dragen daar ook aan bij.

Evenals het grappige liedje van de Engelse punkgroep de Notsensibles dat halverwege even voorbij komt: I’m In Love With Margaret Thatcher’.

Ja ja.

Altijd een rare snuiter gevonden, die Terrence Trent d’Arby. Paar leuke hitjes op zijn eerste cd, halverwege de jaren tachtig, en dat was het wel.

En hij had wat laten remixen door de geniale gek Lee Perry, de Jamaicaanse Zwitser die in de jaren zeventig de mooiste reggae van die tijd maakte. Ooit een tape van gehad, maar dat was ik kwijt geraakt. En de nummers daarop heb ik nooit meer teruggevonden.

Tot een paar dagen geleden, in de krochten van het internet. Vier nummers van Terrence, helemaal door de mangel gehaald door Lee Perry. Een van de nummers heet Rain, en wat doet Lee: hij mixed een stortregenbui door de muziek.

Terrence was er ook niet blij mee, naar verluidt. Want in het titelnummer van deze 12″-ep, Sign Your Name, doet Lee iets wat hij niet had moeten doen (of juist wel): de stem van de zanger af en toe gewoon helemaal wegmixen.

Hier te beluisteren. Briljant.

Als we onderweg zijn op het GR5, de wandelroute naar Nice, dan komen we over het algemeen vrij weinig mensen tegen. Af en toe een eenzame wandelaar, of – in een dorpje – iemand die de stoep staat te vegen. En dat is het dan wel.

Als je daar van houdt is dat helemaal niet erg. Wij vinden het tenminste niet erg: rust, stilte en tijdelijke tijdloosheid.

Deze koe, op de foto gezet tussen Echternach en Born, is er ook niet aan gewend, aan veel voorbijgangers. Ze keek ons van begin tot het eind na. En toen ik mijn camera trok, poseerde ze heel geduldig en op haar alleronverzettelijkst. Indrukwekkend.

Het is rotwerk, maar het gaat om het eindresultaat en dat is leuk: oude foto’s en negatieven inscannen. Het verleden komt er door tot leven. En dat is de moeite waard.

Deze foto is ergens halverwege de jaren tachtig gemaakt in Trier, een stad waar we onlangs nog geweest zijn. Geen wonder dat veel ons zo bekend voorkwam.

De foto dateert uit de tijd dat roken nog lekker en gezond was, halfzware Van Nelle met rode rizla graag, dat spijkerjasjes nog in waren en dat de kapsels in de stijl van the Cure net plaats maakten voor de Kuiven van Kinky Kappers.

Over haar gesproken: laten we het daar verder maar niet over hebben…

In het fotoboek van de Italiaan Berengo Gardin, waar ik het hier onlangs over had, staat een aantal prachtige foto’s die in Venetië zijn gemaakt.

De meeste foto’s laten een totaal uitgestorven San Marcoplein zien: zonder hordes toeristen, zonder gidsen met vlaggetjes en paraplus. Maar wel met opstuivende duiven. Of met vlonders. zodat de Venetianen het hoge water in het najaar kunnen trotseren.

Die foto’s brachten me er toe mijn ogen foto’s van ons bezoek aan deze stad van zomer 2008 nog eens tevoorschijn te halen. Een schilderachtige stad, en fotogeniek.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de grote risico’s die sommige woningbouwcorporaties genomen hebben. Hier te vinden.

We waren vroeg, vanochtend in De Peel. Daarom was er nog nauwelijks iemand aan de wandel toen wij over het laagveen van het Toon Kortooms Museum naar herberg De Morgenstond in Griendtsveen liepen.

Meestal is dat anders, op een zonnige zondag in De Peel. Dan loop je schouder aan schouder langs de langzaam wegzinkende berkenbomen, en is het dringen op het terras van De Morgenstond.

In die drukte gaat de pracht van dit natuurgebied vaak verloren. En valt het doorgaans ook niet op dat de herberg in Griendtsveen eigenlijk gewoon een dorpscafé is waar de dorpsbewoners op zondagochtend na de mis gezellig een biertje en/of een borreltje drinken.

Een nieuw weblog over de woningmarkt, op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Hier te vinden. Vandaag over de al dan niet aanwezige zelfreflectie bij banken en makelaars.

In een boekje dat hoort bij een Studio One-cd kwam ik deze foto tegen van de Skatalites. Dat is de Jamaicaanse groep die in de jaren zestig speelde op het gros van de op dat eiland opgenomen muziek, toen nog ska geheten, maar later via rocksteady geëvolueerd tot reggae.

Ik vind het een hele mooie foto omdat-ie aantoont dat muziek in het eigenlijk helemaal niet hoeft te hebben van opsmuk – en dat reggae dat aanvankelijk helemaal niet had. Al was het maar omdat de meeste Jamaicanen straatarm waren en in de getto’s van Kingston woonden.

Gewoon een goede band, met strakke ritme’s, goede liedjes en dito arrangementen volstaat.

Bij toeval kwam ik bij De Slegte een vuistdik boek tegen met foto’s van Gianni Berengo Gardin.

Ik kende hem niet, deze Italiaanse fotograaf. Maar hij heeft de afgelopen decennia werkelijk prachtige foto’s gemaakt in alle uithoeken van zijn land.

Zijn grofkorrelige, zwartwit-foto’s zijn sowieso al fraai, Maar als hij zijn analoge camera richt op het platteland, het Toscaanse landschap, het alledaagse leven in het klooster of het Venetië zonder toeristen, dan zijn ze helemaal indrukwekkend.

Berengo Gardin maakte af en toe ook foto’s buiten Italië, deze bijvoorbeeld is Engeland geschoten.

Hij breng erop in beeld wat Paul Theroux – veel later – in zijn boek Het Drijvend Koninkrijk zo mooi omschreef: Engelsen die hun auto met uitzicht op zee parkeren, om vervolgens starend naar de zee zwijgend boterhammen te eten en thee te drinken.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haardpagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de relatie tussen Geert Wilders, heimwee en de gulden. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Hier te lezen. Vandaag over enkele kleine lichtpuntjes in de door malaise gemangelde woningmarkt.