Verrassend om te lezen dat er erg veel varkensboeren zijn die hun stallen mogen blijven uitbreiden, ondanks alle strenge milieuregels, zoals NRC vandaag bericht. Maar toch ook weer niet. Zelf heb ik de afgelopen maanden een aantal malen geschreven over een varkensboer in Gemert, aan de Rooije Hoefsedijk.

Die ondernemer mag zijn aantal dieren verdubbelen omdat hij daar op papier en in theorie recht op heeft. En omdat hij maatregelen neemt om de uitstoot van stikstof en terug te dringen. De vraag is alleen of de milieuvervuiling desondanks niet toch zal toenemen. Omwonenden en milieuorganisaties vrezen van wel, en stapten naar de rechter. Een uitspraak moet nog komen.

Kortom: over dit soort bedrijven gaat het zeer interessante NRC-verhaal.

Prachtige foto dit, de blik in de ogen van het kind dat vooraan tweede van rechts staat is onbetaalbaar. De foto is gemaakt door Alfred Eisenstaedt. Ik zag em vorige week bij toeval op Twittter. Ik kende dit beeld niet van een groep kinderen die in 1963 in Parijs naar een poppenshow staat te kijken. Maar het is kennelijk toch een bekend plaatje, want – uiteraard – is er op het internet veel over te vinden. Zoals hier bijvoorbeeld.

Mooie term, streekproducten. Lokaal gebonden. Ambachtelijk. Onbespoten. Met een eerlijke prijs. Et cetera. Je kunt ze vooral kopen in boerderijwinkels. En daarvan komen er steeds meer.

Maar wat de definitie is van streekproducten blijkt voer voor discussie. In Gemert-Bakel tikte de Raad van State het gemeentebestuur daarover op de vingers. Met desastreuze gevolgen voor onder meer de ananas.

Leuk hoor, zo’n verhaal over 50 jaar De Effenaar van de hand van ED-collega Max. Zeker als ik ergens tegen het einde van het verhaal plotseling mijn eigen naam tegenkom. En dan nog wel pal boven een foto van de sokkenact van RHCP-zanger Anthony Kiedis. Lees hier het hele verhaal.

Prachtig omschreven, het geluid van computers in een ruimte vol met servers, in NRC van zaterdag, in een reportage over het datacenter van Microsoft in Noord-Holland. Hier staat het hele verhaal.

Zelf ben ook wel eens deze valkuil gestapt, toen ik een woordenbrij als woordenbrei omschreef. Pijnlijk hoor. Net als deze vergissing: de gewijde chaos tijdens feesten van Spaanse jongeren die kennelijk kampen met intellectuele verarming.

Lang geleden dat ik naar muziek van Herman Brood geluisterd heb. In mijn gedachten zit zijn imago van publiciteitsgeile drank- en drugsverslaafde daarbij een beetje in de weg. Ten onrechte, want daardoor dreig ik te vergeten dat hij eind jaren zeventig prima muziek heeft gemaakt.

Dat bleek me deze week weer eens, toen ik door het overlijden van Phoney van de Hardcore herinnerd werd aan het nummer I Love You Like I Love Myself, geschreven door Phoney, geboren als Erik Strack van Schijndel. In de uitvoering van Herman een ijzersterk nummer, ook 41 jaar later nog. Al is de bijbehorende videoclip wel wat gedateerd.

Een ijzersterke cartoon van Hein de Kort van al weer heel wat jaren geleden die plotseling opduikt dankzij de dagelijkse ‘zoveel jaar geleden vandaag’-service van OneDrive van Microsoft.

Het zijn oude opnames (uit 2016) en hoeveel originele bandleden er nog bij zitten, dat is me een raadsel. Maar het blijft heerlijke muziek, de garagerock van de Amerikaanse Sonics, ergens halverwege de jaren zestig (toen ik nog met Lego speelde) van start gegaan. Nummers als Cinderella en Psycho bezorgen me nog steeds kippenvel. Hier te zien. Het zweet spat er vanaf.

In Engeland hebben ze te maken met een benzinetekort en mogelijk met Kerstmis ook een tekort aan kalkoenen. Op Twitter zag ik dat de vrees leeft dat er op termijn ook een tekort aan bier ontstaan. Tijd voor paniekaankopen dus.

Ze zijn vervelend om te maken, weet ik uit ervaring. Maar ze leveren soms wel hilarische stukjes krant op: de rechtgezetjes. Oftewel – ietwat verbloemd – de correcties en aanvullingen. Deze correctie in een Engelse krant kwam ik onlangs tegen op Twitter.

Gevonden op Twitter.

Mooi om te horen hoe het leven van deze Bakelnaren verweven is met hun lokale jongerencentrum. En net zo mooi is het om te zien hoe betrokken zij zijn bij het wel en wee van de Fuse.

Donderdagavond praat de gemeenteraad over de toekomst van de Fuse, een discussie die noodzakelijk is geworden omdat de verantwoordelijke wethouders een paar flinke steken hebben laten vallen. Hier staat de online-versie. En met mooie foto’s van Sem Wijnhoven.

Sinds kort blader ik af en toe de Nieuwe Revue weer eens door, iets wat ik jaren niet gedaan heb. Las ik dat weekblad – en vele andere tijdschriften – vroeger werkelijk stuk, nu kom ik daar nauwelijks meer aan toe.

De voorpagina van de NR van deze week vind ik erg geslaagd. Want daarop wordt een gevleugelde uitspraak van iemand die denkt dat ze boven ons gesteld was uit de oorspronkelijke context gehaald en in een heel ander kader gezet. Treffend, heel treffend.

Interessant idee van Steven van Eijck, voorzitter van de Mobiliteitsalliantie: werkhubs op plekken vlakbij stations. Een derde soort plek om te werken voor mensen die het grootste deel van hun werkdag achter een laptop zitten, naast de plek op kantoor en de plek thuis.

Helemaal nieuw is het idee niet, trouwens. Vraag maar eens aan de mensen van Seats2Meet en Igluu, bijvoorbeeld, de eerste twee namen die me spontaan te binen schieten.

Zonder dat ik het daarmee van tafel wil vegen of wegrelativeren. Integendeel: Het is een interessante manier van denken in de strijd tegen files en overvolle treinen.

Lang geleden, voor ons allemaal: op vrijdagmiddag lunchen in het centrum van de stad. Deze eerste post-coronakeer gekozen voor – hoe kan het anders – een club sandwich. Maar wel met truffelmayonaise.

Deze spotprent, vandaag in de Volkskrant, zegt eigenlijk alles. Tijd voor een nieuwe politiek, voor een nieuwe bestuurscultuur, voor nieuw elan? Dit is schaamteloos oude wijn in even oude zakken schenken.