Oh, bedoelen ze dat met ontgroening bij de SSRE? Alles zwart en vies maken en laten stinken!

En zo ligt er plotseling post van de SSRE op de deurmat. Gericht aan de ouders/verzorgers van. Even wennen hoor, post van een studentenvereniging.

Lekker ouderwets, die handgeschreven brieven. Wie denkt dat pc’s, internet, gsm en I-pad de brieven hebben vervangen, komt bedrogen uit. Vrijwel elke dag komt er hier op het werk via de post wel een in schoonschrift geschreven epistel binnen.

Ruim 4000 studenten hebben vandaag bezit genomen van de Eindhovense binnenstad. Een hartstikke mooi gezicht, al die jongeren in de stad.

Ik blijf me er over verbazen dat er midden in het centrum van Eindhoven een stukje zo mooie natuur te vinden is. Een stukje dat nauwelijks door lunchwandelaars ontdekt is. Behalve door deze dan.

Schijnt een groot probleem te zijn her en der: hondenpoep. Zelf heb ik er geen last van. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet op de grasveldjes in de buurt speel, zoals de kinderen hier in de wijk.

Daarom snap ik dat er iets gedaan wordt aan deze overlast. Maar of die op deze manier en met deze lelijke borden kan worden voorkomen, is zeer de vraag.

Te warm om iets te doen? Valt wel mee, toch. In ieder geval niet te warm om in de achtertuin te lunchen.

Nu is het hier dood- en doodstil. Maar morgenvroeg gonst het weer van het nieuws op de stadsredactie van het ED.

Al eerder over geschreven, hier: de beukenhaag. Mooi hoor, zo’n heg. Maar jeetje, wat een werk ieder jaar. En nu nog niet klaar. Morgen wéér.

Zo. Avonddienst zit er op voor vandaag. Dit is het resultaat: de krant is klaar. Morgen (straks) in de brievenbus.

Blijft mooi, de Mariapeel tussen Helenaveen en Griendtsveen. Vooral op zondagochtend in de zon en zonder (al te) veel mensen.

Lou Reed, Tom Waits… Heavy Stuff @lokaal42 met DJ Liss.

Hè hè. Eindelijk gewoon eens ‘s avonds thuis lekker in mijn kwalitatief hoogwaardige buitenruimte zitten. #tuin

En de redactieraad pakt de draad na de vakantie ook weer op. De eerste vergadering na de zomervakantie en daarom nog niet helemaal compleet.

Een paar van mijn collega’s hebben een zeilboot. In het najaar en in het voorjaar hoor ik hen regelmatig praten over het onderhoud van hun trots: poetsen, de kiel schoonmaken, het hele zaakje verven en – vooral – het gedeelte van hun boot dat onderwater blijft goed wapenen tegen het Maaswater waarin ze meestal varen.

Daar moest ik aan denken toen ik een tijdje geleden door de haven van het Engelse plaatsje Ramsgate kuierde.

De kapitein van deze boot heeft zich van die les weinig aangetrokken. Of het moet zijn dat bij deze vissersboot de schade nog niet is hersteld die het vaartuig de afgelopen zomer heeft opgelopen van het zilte zeewater.

Eerlijk gezegd gok ik op het eerste. Maar het kleurenspel dat er door is ontstaan, vind ik erg fascinerend.

Een kleine week hebben we gewandeld in Noordoost-Frankrijk, eind vorige maand. Begonnen in Maastricht, lang geleden al weer, en nog steeds op weg naar Nice. Deze keer wandelden we door het noordelijkste stukje van Lotharingen, in het Frans (veel mooier) Lorraine genaamd. Bij Thionville en Metz – steden waar we meestal heel hard aan voorbij reden, op weg naar de zon.

410 kilometers hebben we er intussen opzitten: door bossen en dorpjes, langs weilanden en riviertjes, door modder en over betonplaten, over het gras en over asfaltweggetjes, met mooi weer, minder mooi weer, met zon en af en toe met wat regen. Langs wegkapelletjes en een keer zelfs langs een complete Mariagrot, zoals in Ramblas, gemaakt in voor de ingang van een buiten gebruik gestelde mijn.

Geweldig om te doen. Een hele onderneming, dat wel. Maar niettemin echt geweldig. Nog maar 2000 kilometer te gaan.

Meer over ons GR5 lezen? Dat kan hier.

‘t Is maar stilletjes hier, in hartje 040.

Mooi plein geworden, dat Catharinaplein in hartje Eindhoven. Wat meer leven in de brouwerij kan geen kwaad.

En die rondslingerende fietsen hoeft ook niet.

Het kost even wat moeite voordat je ziet wat er precies op deze foto staat. Maar mijns inziens word je dan wel beloond met een ietwat aparte kijk op het Alhambra in Granada, althans de weerspiegeling daarvan in een van de vele vijvers van dat Zuid-Spaanse gebouwencomplex.

Hoewel je natuurlijk ook met het volste recht kunt zeggen dat deze foto gewoon hartstikke scheef is.

Zondagmiddag in de achtertuin. Lekker hangen met een boek (lekker ouderwets) en een bak koffie. Chillen.

Blockrocking beats, dampende reggaebeats, scheurende saxofoons, raggende gitaren en ook gewone leuke muziek.

Vanavond vanaf 22.00 uur @lokaal42  !!

Fijn, zo’n beukenhaag. Maar het is een keer per jaar wel gruwelijk veel werk.

Hij ziet er echt fantastisch uit, de auto die mijn buurman de afgelopen jaren eigenhandig gerestaureerd heeft.

Vandaag kwam de auto, een mooie oude Volvo, na zeven jaar werk voor het eerst met ronkende motor de garage uit. Tot grote vreugde van mijn trotse buurman. Helemaal terecht.

Een plaatje om vrolijk van te blijven/worden.

Dat het boek ‘For Whom The Bell Tolls’ zich afspeelde in Spanje, dat wist ik. Dat het boek gaat over de Spaanse Burgeroorlog wist ik ook. Maar dat de plek van handeling in het boek de Zuid-Spaanse stad Ronda is, dat wist ik niet.

Da’s ook niet zo raar, want ik heb het boek ook niet gelezen. Ik ben – op de middelbare school – nooit verder gekomen dat ‘The Old Man And The Sea’. Zoals zovelen.

Daarom was ik even lichtelijk verbaasd toen ik een paar weken geleden in Ronda over de Paseo de Hemingway liep. Eventjes maar, dankzij de inmiddels gebruikelijke digitale hulpmiddelen op zak.