Het is dat ik net jarig ben geweest (en van mijn gezin een set Air Pods cadeau heb gekregen) maar anders wist ik het wel. Dan vroeg ik als cadeau dit stereo-ei. Prachtig, deze wat erg groot uitgevallen koptelefoon, om helemaal in de muziek te kunnen opgaan.

Als mijn geheugen me niet bedriegt, stonden er van dergelijke stereostoelen eind jaren zestig, begin jaren zeventig ook in het Evoluon in Eindhoven. Maar zeker weten doe ik dat niet. Zijn er mensen die zich daar nog iets van herinneren?

In Engeland is veel te doen over het ontslag op staande voet van 800 werknemers van P&O Ferries. Terecht, want de volledig schaamteloze actie van deze scheepvaartmaatschappij lijkt werkelijk nergens op.

Zoals in dit stukje in de Volkskrant van afgelopen zaterdag nog eens wordt aangetoond. Hier staat de online-versie, wel even naar beneden scrollen.

Dit is waarschijnlijk de beste manier om FC Antwerp duidelijk te maken dat de club de plank volledig misgeslagen heeft door die rare snoeshaan aan te stellen. Ik hoop dat er nog meer sponsoren volgen.

Een paar dagen geleden las ik dat de Amerikaanse muzikant Glen Glenn overleden. Zeer spijtig. Vooral dankzij hem heb ik de authentieke rockabilly uit de jaren vijftig leren kenen en vooral ook waarderen.

Dat was begin jaren tachtig, toen de Cramps in kleine kring bijzonder populair waren met hun garagepunk-versie van rockabilly, psychobilly genoemd toen. Zij lieten zich inspireren door artiesten als Glen Glenn en ook Charlie Feathers.

Tot op de dag van vandaag luister ik nog steeds met veel plezier naar hun muziek.

Fantastische tekening van Robert Crumb, de Amerikaanse tekenaar die ook Fritz The Cat bedacht.

Zeer interessant en vooral erg relativerend verhaal bij Innovation Origins uit de Portugese stad Porto, waar – heel kort samengevat – de auto nog steeds heer en meester is en co2-uitstoot nauwelijks een onderwerp van gesprek. Bij de verduurzaming van de maatschappij zijn de tempo’s in de verschillende landen erg verschillend.

Heerlijke humor van een van mijn favoriete tekenaars, Hein de Kort.

Gisteren had ik op het dit weblog over de wandelroutes die we aan het lopen zijn en de routes die we al gelopen hebben.

In Hamont kwam ik er afgelopen zondag achter dat er een route is die ik zeker nog een keer moet gaan lopen.

Alleen al om dit soort journalistieke vasthoudendheid en doorzettingsvermogen is mijn abonnement op de Volkskrant zijn geld dubbel en dwars waard. Macht vraagt om tegenmacht die de machthebbers controleert. En die checkt of politici wel zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen.

Prachtige foto dit. In al zijn eenvoud. Geen idee wie ’em gemaakt heeft. Op ‘t miniblog Tumblr – bij uitstek de plek voor dit soort plaatjes – wordt ie in ieder geval veelvuldig gedeeld.

Ondanks dat het een zonnige dag is moest ik door deze foto denken aan het nummer Rain van zanger Terrence Trent d’Arby, vakkundig door de molen gehaald door de Jamaicaanse producer Lee Perry.

Twee keer per jaar hetzelfde gesodemieter: moet de klok nu vooruit of juist achteruit. Ik kan er nog steeds geen wijs uit.

Vaste lezers van dit weblog weten dat wij een aantal jaren geleden het Pieterpad gelopen hebben.

Zij weten ook dat we daar zo enthousiast van werden dat we na Maastricht doorgelopen zijn op het wandelpad de GR5 en op die route inmiddels al de Vogezen in noordoost-Frankrijk getrotseerd hebben en nu op weg zijn naar het Meer van Genève.

Omdat we maar heel af en toe naar Frankrijk kunnen om er te gaan wandelen, hebben daarnaast in Nederland ook het Kustpad gelopen, van Sluis naar Den Helder. Daar lopen we nu verder over de Waddeneilanden richting Pieterburen.

Intussen zijn we ook aan het Grenslandpad, van Thorn naar Sluis. Daarover is hier wat meer te lezen.

Niet dat ik op zoek ben naar een nieuwe of een andere auto of zo. Maar toch viel mijn oog op deze advertentie. Hoe kregen ze het verzonnen, een hip bedoelde uitvoering van een allerminst hippe crisisauto uit het voormalige Oostblok. Lijkt me sterk dat het een succes is geworden.

Al vaker in London geweest, en al vaak met de ondergrondse gereisd. Maar dit station ben ik nog nooit tegengekomen.

Doet me trouwens – heel voor de hand liggend – wel aan dit nummer denken. Een klassieker.

De afgelopen dagen veel naar dit nieuw album geluisterd, de tweede van de groep Bodega uit New York. Zeer aanstekelijk, zeer de moeite waard.

Uit NRC. ‘Stuur maar even een mailtje’.

Fokke & Sukke in NRC van zaterdag

Niet iedereen is het eens met deze kijk op de verkiezingsuitslag van afgelopen woensdag, merkte ik aan de reacties die er op binnen kwamen op dit artikel dat vandaag in de krant staat en hier online te vinden is.

Maar dat geeft ook niets, dat is alleen maar mooi juist: dat zorgt alleen maar voor een levendig debat over zoiets belangrijks als de gemeentepolitiek. En met de alsmaar verder dalende opkomstcijfers kan zo’n debat helemaal geen kwaad – integendeel zelfs.

Ik las net ergens dat dit het favoriete punknummer is van de Amerikaanse regisseur Martin Scorsese. Dat is dan een goede aanleiding om er de werkdag mee te beginnen.

Dit verhaal, vandaag in NRC, is even triest als ontluisterend. Wie dacht dat deze jonge, enthousiaste en idealistische partij niet ten prooi zou vallen aan interne conflicten, amateurisme en machtstrijdjes komt helaas helaas bedrogen uit – al zal het meeste wel allemaal niet zo bedoeld zijn. Hier staat de online-versie. Nogmaals, vrolijk word je er niet van.

#zonderwoorden

Dat in maart 2022 zo’n 700 schoolkinderen in Derry samen Teenage Kicks zouden zingen, dat hadden de vijf Undertones die dit liedje in 1978 opnamen nooit van hun levensdagen kunnen bedenken.

#zonderwoorden

Natuurlijk, brutalisme is een fraaie vorm van architectuur. Daar ben ik na jaren van scepsis inmiddels wel van overtuigd geraakt.

Maar niet alles van beton is meteen mooi. Deze anonieme flats in een anonieme stad in een anoniem Oost-Europees land, daar straalt in mijn ogen toch wel de troosteloosheid van af.

Het is van de leukste attracties in London, de voettunnel onder de Theems tussen Greenwich en het Isle of Dogs in de Docklands. Gratis en weinig toeristen bovendien, Gebouwd eind negentiende eeuw en er lijkt sindsien weinig aan gedaan. Bijna elke keer als we in London zijn, lopen we er wel even doorheen. En het blijft leuk.

Laatst naar een documentaire gekeken over het leven van de Amerikaanse graffiti-artiest Keith Haring, veel te jong overleden trouwens. Maakte mooi werk. Deze tekening bijvoorbeeld, uit 1989, heeft nog steeds een sterke zeggingskracht.

In het gemeentehuis in Gemert-Bakel gaan de lijsttrekkers van de zeven politieke partijen die volgende week meedoen aan de lokale verkiezingen maandagavond met elkaar in debat. Het debat is live op tv te volgen bij de lokale Gemertse omroep Centraal is.

Toen ik deze foto zag op Twitter moest ik spontaan aan dit nummer van The Cramps denken:

Kunstenaar Thijs van Kimmenade voelt zich in de kou gezet door het gemeentebestuur van Gemert-Bakel. Ik kan wel met hem meevoelen.

Een speellijstje voor de zondagmiddag.