Ook fijn om te doen, op zaterdagmiddag: de klusjesman uithangen. En de badkamer na zeven jaar intensief gebruik voorzien van een broodnodige nieuwe laag witsel en even noodzakelijke verse verf.

Ik had het kunnen weten. Het Outlet Center in Roermond is net zoiets als een pretpark, een braderie op zondagmiddag, de meubelboulevard op Tweede Pinksterdag en het strand van Lloret de Mar in juli en augustus.

Maar op zoek naar wat nieuwe kleren, nu de zomer binnen afzienbare tijd ten einde loopt, zijn we er toch even naar toe gereden vandaag – alle reserves ten opzichte van Jos van Rey ten spijt.

Het was helaas nagenoeg tevergeefs, want wat we er zochten was er niet. Niets leuks bij Fred Perry, niet veel leuks bij Adidas en al helemaal niks leuks bij Desigual.

Het is dat ik bij Timberland nog stom toevallig tegen een nieuwe jas aanliep. Want daardoor werd ons humeur tenminste nog enigszins gered.

Dat krijg je dan, ja. Na vijf avonden achter elkaar werken: dan kun je op donderdagavond om een uur of een zeggen dat het weekend is.

Voor de paar euro’s die het moest kosten kon ik tijdens de middagpauze dit boek niet laten liggen in de schappen van Polare: ‘When Punk Was Fun 1976-1980’ van fotografe Jenny Lens. Er staan tal van foto’s in die ik – fervent liefhebber toch van dit soort tijdsbeelden – niet kende.

En er staat bovendien een prachtige foto in van Debbie Harry (Blondie, voor de intimi) met Jeffrey Lee Pierce, toen voorzitter van de Blondie-fanclub en later zanger van de onvolprezen Gun Club. Dat het uiteindelijk slecht is afgelopen met hem, doet hier niet ter zake.

En wat doe je dan op zondagmiddag als je de vijftig bent gepasseerd, het stil is in huis en je nergens zin in hebt omdat het de laatste dag is van je vakantie?

Dan ga je fietsen. Net als al die senioren die dat op zondagmiddag doen – maar dan met behulp van een elektrische motor op hun mooi gepoetste fiets.

Gekkigheid, natuurlijk.

Maar fietsen deden we wel, zondagmiddag. Naar Eindhoven, naar de Tramstraat. Kijken of onze kersverse kamerbewoner zich al een beetje thuisvoelt in zijn nieuwe onderkomen, wat uiteraard hevig het geval bleek.

We namen de route langs het Eindhovens Kanaal, een verbazingwekkend fraai stukje door mensenhand aangelegde natuur. Voorzien van prima fietspad, waardoor je je automatisch afvraagt waarom er plannen zijn om vlakbij een nieuw fietspad aan te leggen.

En toen was het vrijwel opeens stil, hier in huis.

Tweeënhalf jaar geleden ging onze oudste op kamers wonen, in Nijmegen. En gisteren vertrok onze jongste, naar Eindhoven. 

Beiden waren ernstig toe aan een volgende stap in hun leven, eentje op weg naar verdere volwassenheid en zelfstandigheid.  En die gunnen we hen ook van harte. Sterker nog: daar is het bij het opvoeden van kinderen uiteindelijk toch ook om te doen.

Maar dat het hier nu een beetje stil is in huis, dat is toch wel wennen, ja.