Zo, de krant van morgen/straks is klaar. Tijd om even te ontspannen met een versnapering: Partytime hier @deredactie! #chipsencola

Thuis heeft iedereen tegenwoordig kennelijk een tweede scherm: een tablet of iPad voor op de bank om via Facebook en Twitter commentaar te geven op de bagger die dagelijks via de tv over ons uitgestort wordt. Handig.

Op het werk hebben wij de beschikking over pc’s met twee beeldschermen. Da’s makkelijk als je zowel bezig bent met de productie van de krant als met het bijhouden van het nieuws in de wereld en ook nog wilt weten wat de topics zijn op de sociale media. Ook handig dus, die twee beeldschermen.

Maar kennelijk is twee schermen nog niet genoeg. Op sommige werkplekken staan sinds een paar dagen drie schermen. Nog niet alle drie aangesloten weliswaar, maar toch… Een derde scherm, is dat niet een beetje overdreven?

Stond ik zondagmiddag platen te draaien tijdens de Jam Plaza & Music Ride bij Lokaal42, komt er een jongetje van een jaar of acht naar me toe met de nieuwsbrief van Lokaal in zijn handen – Wazz Up? – en zegt: ‘Meneer: bent u dit?’, daarbij wijzend op mijn foto in Wazz Up?.

Altijd weer even slikken, als ze meneer tegen je zeggen. Zeker als je op dat moment met kistjes en een hoodie aan vette beats aan het draaien bent.

Blijft een mooi gebied, de Mariapeel bij Helenaveen. Heerlijk om in te wandelen, op een stille zondagochtend.

En een mooie plek om alvast even te rekken en te stekken met het oog op  de BMX-jam, vanmiddag bij Lokaal42 aan de Markt. Daar ben ik ook bij, bij dit fietsspektakel, natuurlijk (achter de draaitafels).

Hij staat nummer een in de Top 40. En hij stond vandaag bij ons op de redactievloer. Niels Geusebroek met twee mooie luisterliedjes. Vanavond in een uitverkochte Effenaar.

Op de Markt in Helmond vindt voor de deur van Lokaal42 zondag de eerste Helmondse Jam Plaza & Music Ride plaats: tal van BMX-fietsers laten er vanaf twee uur hun kunsten zien, bezoekers kunnen zelf ook op eenBMX aan de slag en er treden die middag vier regionale groepen op: de Stekkers, de Hummingbirds, Edelhout en Eddy & de Ethiopians.

Ik ben er ook bij, zondag. Want ik stap om half twee op mijn eigen fiets richting Lokaal42, om tussen de optredens door de BMX’ers van achtergrondmuziek te voorzien.

Vanwege de oorsprong van deze sport zal dat in ieder geval flink wat old school hip hop worden, vermoed ik. Maar als ik naar de optredende bands kijk, denk ik dat ik op zijn tijd ook de nodige scheurende gitaren uit de speakerboxen op de Markt zal laten knallen.

Er zijn van die dagen dat je wel een kop lekker sterke koffie kunt gebruiken. Door allerhande trubbels om me heen was vandaag zo’n dag.

Daarom was ik nu extra blij met een cadeautje dat ik vorig week kreeg van mijn collega’s @FleurBesters en @MielTimmers: een waardebon van koffiespeciaalzaak Kaldi, hier bij de krant om de hoek.

Die bon leverde me vannmiddag een eerste dubbele expresso op. En daar heb ik in de stilte van het Catharinaplein eens lekker stil van zitten genieten.

Ik moest er aan denken toen ik op het werk de poster zag waarmee de presentatie wordt aangekondigd van het boek dat collega Mark van Bergen schreef over 25 jaar Dance in Nederland en vanwege de column van Lady Aïda, morgen in onze krant.

Begin jaren tachtig was dansen en dansmuziek in de alternatieve muziekscene not done. Sterker nog: dat was voor discogangers, ABBA-fans en Stayin ‘Alive-adepten. Niet voor punks en new wavers (zoals ik) die naar gruizige gitaren en vleermuizengegil luisterden.

Dat veranderde – in mijn beleving – in ’83, ’84 heel snel. Dankzij New Order, dat Blue Monday had uitgebracht, een van de eerste alternatieve dansplaten, dankzij Blondie met de raphit Rapture en de Clash met The Magnificent Seven – alle drie ijzersterke, alternatieve, goed in het gehoor liggende maar artistiek verantwoorde danshits die ook (veel) punks en new wavers aan het swingen kregen.

Mede daardoor, denk ik, ontstond de technoscene in Detroit. En door die techno, in het begin acid genoemd, kwam er een levendige alternatieve dansscene tot stand in Engeland, die in ’88 zorgde voor de beroemde Summer Of Love.

Waardoor we nu nog steeds op prachtige alternatieve dansmuziek onze danspasjes kunnen maken.

In de krant las ik vorige week dat mannen van 50 het af en toe moeilijk hebben. Ze worden onverwacht emotioneel als ze een mooie film zien of een lekker stukje muziek horen; ze worden er mee geconfronteerd dat hun lichaam niet altijd meer direct doet wat de eigenaar er van verlangt c.q. verwacht. En ze moeten er aan wennen dat in plaats van hun ratio het gevoel veel vaker de overhand neemt.

Ik heb het stukje met belangstelling gelezen. Om uiteindelijk tot de gelukzalige conclusie te komen dat ik zelf al 51 ben.

Iemand enig idee uit welke stad dit biertje komt? Tuurlijk, dat ligt immers voor de hand. Als Helmonders weten we allemaal dat De Kat gewoon uit Helmond móet komen.

En het is niet alleen een Helmonds biertje, het smaakt ook nog eens behoorlijk lekker. Het is er in drie smaken: amber, bruin en blond. Allemaal met zo’n zesenhalf procent alcohol.

Mijn voorkeur gaat uit naar het blonde De Kat, dat een aangenaam lange nasmaak heeft. Maar ook de andere twee smaken prima; sterker nog: ze smaken alle drie naar meer! Op dit moment alleen nog maar te koop bij Lokaal42.

Put the Needle to the Record and the drumbeats go like this… Alles klaar voor Swinglokaal @lokaal42 !

Dat was een gruwelijk fijn feestje. gisteren bij Stads in Eindhoven samen met collega Michel Theeuwen, omdat we deze week beiden op de kop af 25 jaar werkzaam zijn als journalist bij het Eindhovens Dagblad. Hartstikke leuk om een keer zo in de bloemen te worden gezet!

Ik wil geen zout in de wonden strooien, hoor. Maar een beetje wrang vind ik het wel.

Twintig jaar geleden bouwde Helmond de wijk Dierdonk. En vrijwel tegelijkertijd kwam er een weg tussen Asten, Helmond en Beek en Donk. Helmond wilde die weg om Dierdonk heen leggen, zodat de wijk niet teveel op een eiland kwam te liggen.

Aarle-Rixtel was het daar niet mee eens, toen: een weg om Dierdonk heen zou de natuur in Aarle te veel aantasten. De weg moest toch maar tussen Helmond en Dierdonk in komen. En zo gebeurde het.

Inmiddels is het zo druk op die weg dat ie wordt uitgebreid van twee naar vier banen. En dat lukt ter hoogte van Dierdonk niet, daar is onvoldoende ruimte voor. Daarom komt ie alsnog met een boog om Helmond heen. Met instemming van Laarbeek, de gemeente waarin Aarle-Rixtel intussen is opgegaan.

Alvast even een voorproefje voor de krant van straks. Van een vast hoekje op die voorpagina, althans: het woord is aan…

Vandaag krijgt de Helmondse gedeputeerde Ruud van Heugten het woord. Hij staat op de voorpagina van de krant met zijn reactie op de wensen en eisen van regionale politici met betrekking tot de aanleg van een nieuwe weg tussen Helmond, Aarle-Rixtel, Lieshout, Nuenen en Son & Breughel.

Zij willen hier en daar een tunnel. En, u raadt het al, Ruud niet.

De Traverse ter hoogte van het Kasteel in Helmond vervangen door een tunnel: een goed idee? Of niet meer dan een luchtkasteel, een fantoom?

Raadslid Theo van Mullekom blies de discussie over dit reeds dik onder het stof liggende plan vandaag in de krant nieuw leven in. Want laten we wel wezen: in de jaren negentig kwam de PvdA al eens met ditzelfde plan op de proppen. Met dezelfde argumentatie: bouw winkels op de plek waar nu het viaduct ligt, het tunnelplan wordt opeens een heel stuk goedkoper – en dus betaalbaar.

Ik waag te betwijfelen of het zo wel werkt. Dat was in de jaren negentig al niet het geval, toen de economie behoorlijk floreerde. En dat zal nu ongetwijfeld, met een zwaar kwakkelend economie, niet veel anders zijn.

Wat niet wegneemt dat het een aardig idee is. ‘Sympathiek en creatief’, heet dat dan, geloof ik.

Het is elke keer hetzelfde, als ik de voordeur uitloop: dan stoot ik mijn hoofd tegen een paar eikels die aan een boom voor ons huis bungelen.

Niet dat die boom in de weg staat, of dat-ie zo barstens vol met eikels hangt. Nee hoor, ik kijk gewoon niet goed uit. Telkens weer. Die stomme eikel(s).

Jaren geleden kwamen we regelmatig in Zeeuws-Vlaanderen. Om er te wandelen, te kamperen, over het strand te slenteren en er op het terras te zitten – al dan niet vergezeld van die typisch Hollandse vakantieregen.

Zonder duidelijk aanwijsbare redenen waren we Zeeuws-Vlaanderen een beetje uit het oog verloren. Tot vandaag. We maakten er een lange, mooie wandeling door Het Zwin, het natuurgebied op de grens met België, en genoten met vele anderen met volle teugen van de late zomerzon op het terras van een strandtent in Cadzand-Bad.

Ik denk daarom dat we er de komende tijd wel weer wat vaker zullen komen, in Zeeuws-Vlaanderen.

Hij loopt vaak aan ons kantoor voorbij, een ietwat verlopen man van een jaar of veertig. Met de witte dopjes in zijn oren van wat een iPod lijkt. En onder het lopen stopt hij zeer regelmatig om dansbewegingen te maken, die meestal veel weghebben van spastische spiertrekkingen.

Of hij is zo gek als een deur, of het is iemand die helemaal opgaat in zijn muziek. Als er al een iPod aan die oortjes vastzit uiteraard, wat ik hevig betwijfel.

Gisteren zag ik hem, tijdens een lunchwandeling, ook op een andere plek in de stad staan. Uiteraard helemaal in extase.

Een van de eerste groepen die ik als tiener in 1977 zag optreden, was The Flyin’  Spiderz. Mede dankzij deze Eindhovense punkgroep raakte ik verslingerd aan punk.

Jaren later leerde ik beroepshalve  de Helmondse impressario Leo Lintermans kennen. Een aardige man, geanimeerd, punctueel en vol anecdotes. Af en toe kwamen we elkaar wel eens tegen en maakten we een gezellig praatje.

Leo was onder andere een tijdje personal manager van de Spiderz, eind jaren zeventig, ten tijde van de lp Let  It Crawl. Vandaag stond zijn necrologie in de krant, overleden op 62-jarige leeftiijd aan longkanker. Veel te jong.

Vier september hebben we de afgelopen jaren op de meest uiteenlopende manieren doorgebracht. 

Feestend in de achtertuin. Op de boot van Dover naar Calais. Met een knalfeest tot diep in de kleine uurtjes. In de file in Zwitserland. Op terras, ergens aan de Adriatische kust van Italië. Met een fles Amaretto in Umbrië. En vandaag op terras van het Italiaans restaurant op het Havenplein.

Dat me dat allemaal is bijgebleven is niet zo raar. Dat komt omdat we op 4 september de verjaardag vieren van een van onze gezinsleden. Vandaar.

Op het gevaar af om voor azijnpisser of zuurpruim te worden versleten: ik snap al die drukte vandaag over #Eindhoven2018 als Culturele Hoofstad van Europa niet zo goed.

Ik heb ook de verhalen vandaag in de krant over dat onderwerp gelezen. En ik heb voor mezelf opnieuw proberen te formuleren of ik voor of tegen ben – er hangt immers een prijskaartje van 135 miljoen euro aan. Maar ik kom er niet uit.

Natuurlijk zorgt zo’n titel voor een stroom toeristen richting Eindhoven (en Helmond), en voor een impuls van het culturele leven in deze regio. Maar daar staat de ondoorgrondelijke woordenbrij tegenover – over verbindingen leggen in een netwerkmaatschappij, over multidisciplinaire en innovatieve projecten en al wat dies meer zij – waarmee de organisatie de jury en ons, Brabanders, er van probeert te overtuigen dat #Eindhoven2018 meer recht heeft op de titel dan Maastricht en Leeuwarden.

Natuurlijk onderschrijf ook ik, cultuurliefhebber in hart en ziel, van harte het grote belang dat aan cultuur – in al zijn vormen en verschijningen – wordt gehecht. Maar die woordenbrij werkt bij mij eerlijk gezegd vooral averechts.

Het is een jaarlijks terugkerend ritueel. Als bezitter van enkele tientallen meters beukenhaag moet ik er elke zomer aan geloven: het snoeien van de beukenhaag in onze tuin – aan weerskanten, ook dat nog. Om over al het snoeiafval dat deze klus oplevert nog maar te zwijgen.

Het merendeel van de heg is inmiddels gedaan, de laatste meters wachten nog op een knipbeurt. Die komt, als de tijd daar rijp voor is.

Voor het eerst in 25 jaar tuinieren: groente uit eigen tuin. Een handjevol tomaten maar liefst, van niet meer dan een centimeter of twee doorsnee. En zonder er iets voor hoeven te doen, behalve de tomatenplant elke dag een beetje water te geven.

Maar trots ben ik er wel op.