Voormalig zanger Nicky Tesco van de Engelse punkgroep The Members is zaterdag overleden, lees ik hier. Triest nieuws. Hij laat een paar elpee’s met fraaie muziek na. Waaronder het geweldige nummer hierboven. En het even geweldige nummer hieronder.

Toch raar hoe het geheugen af en toe werk. Dit negentiende eeuwse schilderij hangt in The Courtauld Galery in het Somerset House in London. Het is geschilderd door de impressionist Edouard Manet, en was destijds nogal controversieel vanwege het beetje bloot dat er op te zien is.

Maar het enige waaraan ik moest denken toen ik dit schilderij zag afgelopen zaterdagmiddag, was de Engelse popgroep Bow Wow Wow. Vanwege de hoes van hun debuutelpee ‘See Jungle’ uit 1981, waarop een remake van dit beroemde schilderij te zien is.

In London wonen nogal wat Oekrainers, zagen we gisteren en ook vandaag. Er demonstreerden er honderden voor de deur van Blonde Boris, in Downing Street. Hoe de demonstranten denken over Putin laat weinig te raden over.

Dat was al weer even geleden dat wij in London zijn. Om precies te zijn twee jaar en twee weken – net zo lang als de coronacrisis geduurd heeft.

Er is trouwens niks veranderd. Het is nog steeds druk, gezellig en fascinerend. En omdat Boris alles aangrijpt om de aandacht af te leiden aan zijn eigen sores, zijn alle corona-maatregelen sinds donderdag afgeschaft.

Best wel fijn hoor, geen mondkapje meer op.

Voor wie denkt dat Central Park in New York er altijd al zo fraai bijgelegen heeft: zo zag het er uit in de jaren dertig van de vorige eeuw.

Deze week met veel plezier gekeken naar twee oude Jim Jarmusch-films: Mystery Train uit 1989 (met onder meer Joe Strummer en Screamin’ Jay Hawkins) en Night On Earth uit 1991 (met onder Beatrice Dalle en een fantastische Roberto Begigni).

Twee heerlijke films, waarbij me nu pas opviel wat een belangrijke rol de muziek in beide speelt. Ook leuk zonder de films trouwens, merkte ik vanochtend tijdens het werk.

Het is inderdaad al een wat oudere tekening van Kamagurka. En ergens moet ook nog de uitvinder van de woensdag circuleren (”Ik weet nog goed, het was op een dinsdag”). Maar dat neemt niet weg dat het gewoon een ijzersterkte grap blijft.

Was het een vergissing, of een doelbewuste fout? Je weet het maar nooit met de Mopperaar des Vaderlands, Marcel van Roosmalen – gisteren in zijn column in NRC.

Dat Amsterdam niet het episch centrum van Nederland is, dat weet toch iedereen? Want dat is immers Slochteren in oost-Groningen.

Interessant onderwerp dit, vandaag op de brievenpagina in de Volkskrant. Deze gedachte leeft in sommige kringen al zo’n twee decennia lang, is de kanttekening die ik er wel bij wil maken.

Dat de papieren krant terrein verliest ten opzichte van het digitale nieuws is een feit. Deze ontwikkeling voltrekt zich echter veel langzamer dan werd voorspeld destijds, al lijkt er nu toch wat meer vaart in te komen.

Tweede kanttekening: de behoefte aan nieuws is de afgelopen jaren niet minder groot geworden maar juist alleen maar toegenomen. Dat is wel heel geruststellend.

Geen idee precies waar of wanneer deze foto is genomen die ik onlangs op Twitter tegenkwam. Hij stond in een account dat aan de lopende band foto’s van het Engeland van net na de Tweede Wereldoorlog de ether instuurt.

Wat ik wel weet is dat ik helemaal vrolijk word van deze foto: het plezier en de onbevangenheid die deze jochies en twee meisjes uitstralen, heerlijk.

Niks aan toe te voegen, aan deze aansporing. Jammer alleen dat het regent, anders hadden we buiten kunnen dansen.

Vandaag in NRC.

Ze blijven lastig, spreekwoorden en gezegden. Een vergissing is zo gemaakt, een verhaspeling ligt altijd op de loer en zeker bij geimproviseerde publieke optredens is de kans op een verspreking groot.

Op de perstribune bij tal van politiek bijeenkomsten hoor je als journalist dan ook af en toe de meest rare spreekwoorden voorbij komen.

Eerst twee voorbeelden die me zijn bijgebleven.

Iemand die iets het toefje op de slagroom noemde. Dat zal er ongetwijfeld heel indrukwekkend uitzien. En iemand die wilde dat het adagium ‘gelijke narren, gelijke kappen’ zou worden gehanteerd, duidelijk op het verkeerde been gezet door Helmondse carnavalsvereniging de Narrenkappen.

Donderdagavond hoorde ik ook weer eens een hele mooie: u moet míj het euvel niet duiden. Daar werd ik toch wel even door op mijn verkeerde been gezet, hoor.

Eerder deze week meldde ik al dat ik me heel weinig kon herinneren van de Jim Jarmusch-film Stranger Than Paradise uit 1984. Dat geldt ook voor de tweede film van deze regisseur, Down By Law.

Ook deze film staat een paar decennia later nog als een huis, was mijn conclusie nadat ik ’em had herbekeken. Mooi gefilmd met korrelig zwart/wit-beeld, veel sfeerplaatjes van New Orleans en de moerassen in Louisiana. En een lekker maf verhaal. Heerlijk.

Waar moet het heen met alle koningshuizen van de wereld als zelfs de hoofdredacteur van het tijdschrift Royalty er niet meer in gelooft?

De gemeenteraadverkiezingen komen eraan, en dan nemen de spanningen toe in de lokale politiek. Zo ook in Gemert-Bakel, waar het CDA samen met de Dorpspartij de touwtjes in handen maar de VVD met slechts een zetel in de raad het politieke debat domineert. Hier de online versie.

Intrigerende foto dit, gisteren in de Volkskrant, van protest bij de vijver naast het Haagse Binnenhof. Waarom zou iemand daarbij in de achterbak van een auto zijn gaan zitten?

Ook al kan ik me er weinig tot niets van herinneren, ik moet hem toch ooit eens gezien hebben, deze ‘Stranger Than Paradise’. Waarschijnlijk ergens diep in de jaren tachtig.

Enfin, het blijft een intrigerende film, deze in zwart/wit geschoten roadmovie. Ook 38 jaar later. Komende dagen staat de rest van het oude werk van regisseur Jim Jarmusch op het programma.

In de speciale krant die ik afgelopen donderdag kreeg van mijn gezin omdat ik mijn 12e lustrum vierde, stonden veel leuke, koddige, aangename en ontroerende verhalen van familie, vrienden en een aantal collega’s.

Als een rode draad door die krant lopen de running gags die we in ons gezin in de loop der jaren opgebouwd hebben. (En dat zijn er nogal wat). Deze cartoon is daar slechts een zeer geslaagd voorbeeld van.

Ik dacht trouwens altijd dat die obsessie andersom lag, maar gelukkig weet ik nu beter.

Heerlijk om bij te werken, deze verzameling reggaeliedjes die bij elkaar werden gezocht door een van mijn muzikale helden, Don Letts. Een Engelse dj, kunstenaar en muzikant die mede aan de basis stond van de punkrevolutie in 1977 in London en nog steeds razend actief is.

Afgelopen weekend een lang uitgesteld en zeer geslaagd weekend doorgebracht in de Ardennen. Om precies te zijn: op de grens van het Duitse deel en het Franse deel van deze bergen in België.

Tijdens een uitgebreide wandeling stuitten we onderweg – behalve op een paar heel gezellige café’s – ook op een cascade. Nooit geweten dat dat het Franse woord was voor – inderdaad – een waterval.

Een prachtige foto van de Franse schrijfster Simone de Beauvoir, genomen in een café in Parijs terwijl ze aan het werk is. Al eerder gememoreerd hier: de kracht van zwart/wit-foto’s is vaak ijzersterk.

Toch al wel weer even een tijdje geleden dat ik een groep hoorde met zoveel energie als deze Blue Carpet Band uit Noord-London. Een aanstekelijke en heerlijke combinatie van punk, rock & roll en rockabilly. Met bovendien een lekkere scherpe rand. Dit is hun nieuwste single, vandaag uitgekomen.

Diplomatiek en zorgvuldig geformuleerd, maar toch helder en duidelijk. Zo valt de manier waarop B & W van Gemert-Bakel hun collega Willeke van Zeeland tot de orde roepen het beste te omschrijven. Volkomen terecht, overigens. Hier is de online-versie te lezen.

Fascinerende foto, vandaag in NRC, van de ontmoeting tussen Poetin en Macron. De inrichting van deze kamer is niet geheel en al in mijn stijl. Eerlijk gezegd neigt die nogal naar wansmaak.

Vandaar ook mijn eerste associatie: de programmeurs van de Nacht van de Wansmaak druk in overleg. En de tweede associatie: als ze elkaar al kunnen horen, dan weet ik in ieder geval zeker dat ze elkaar niet verstaan.

Of willen verstaan.

Het is een continuing story, in Gemert: het verhaal over de uitbreiding – al dan niet – van een varkenshouderij aan de Rooije Hoefsedijk aan de rand van het dorp. Vandaag de nieuwste ontwikkeling: de gang naar de Raad van State in Den Haag.

Een waar genot voor het oog, een uur en drie kwartier lang: zelden zo’n stijlvol gebruik gezien van licht, donker, schaduw, compositie en symmetrie als in deze film van Joel Coen en Frances Mc Dormand.

Natuurlijk is het eindoordeel aan de bestuursrechter. Maar deze zaak lijkt helder.