Afgelopen zondag is Wim plotseling overleden. Hij is slechts 58 geworden. Dinsdag namen familie en (oude) vrienden afscheid van hem. In de krant van vandaag het verhaal over zijn dood, en wat sombere overpeinzingen daarbij.

Het lijkt wel een kunstwerk, zei mijn collega Rob van de kunstredactie deze week toen ik hem op verzoek een foto liet zien die ik onlangs gemaakt heb in Noord-Ierland van de Giant’s Causeway.

Nou, dat is het niet. Het is géén kunst. Maar dat dacht ik ook eventjes toen ik er was, een paar weken geleden: het lijkt wel of iemand hier met een beitel al die zeshoekige zuilen uit heeft staan hakken.

Maar dat is niet het geval, het is toch echt een vreemde, fascinerende speling van de natuur, die meer dan 32.000 zuilen die samen op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staan.

Vier weken waar geen einde aan lijkt te komen. En dat einde is er dan plotseling toch. Vakantiespullen inpakken, schoonmaken en opruimen. En morgen weer aan de slag. Hoppa.