Ruim een jaar geleden stapte ik over van de Eindhovense redactie naar de Helmondse redactie van het ED. Sindsdien schrijf ik niet meer over de Eindhovense politiek maar over het wel en wee in de (zeer levendige) gemeente Gemert-Bakel.

Omdat die overstap midden in de coronatijd plaatsvond, heb ik het afgelopen jaar voornamelijk thuis gewerkt en noodgedwongen vanuit mijn werkkamer in Dierdonk via mijn laptop met de buitenwereld gecommuniceerd.

Gelukkig kunnen we sinds afgelopen maandag ook weer vanaf de redactie werken. Daarom kan ik sinds deze week eindelijk elke dag naar mijn nieuwe werkplek in de Cacaofabriek fietsen. Met de nadruk op eindelijk. En op fietsen.

Vandaag in de krant, een analyse van de gang van zaken rondom het Bakelse jongerencentrum de Fuse. Online lezen kan ook: dat kan hier.

Veel geschreven de laatste weken over de Fuse in Bakel. Het voortbestaan van het jongerencentrum is in gevaar omdat de gemeente Gemert-Bakel het pand heeft verkocht.

Maar daar zijn ze het in Bakel niet mee eens. Ze willen wel inschikken maar ook blijven zitten in het pand waar ze al decennia zitten. Zoals de politiek aanvankelijk ook toegezegd had dat dit zou kunnen.

Er zijn van die nummers waar onlosmakelijk een verhaal aan verbonden is. Jungle Love van de groep The Time uit de stal van Prince is voor mij zo’n nummer. Of beter gezegd: de achterkant van die single, Tricky. Een loeivet funknummer dat het heel lang goed deed op de dansvloer.

Dat zit zo. Voordat ik bij de krant aan de slag ging, heb ik – medio jaren tachtig – ook een tijd muziek verkocht, in een platenzaak. De muziek van Prince en ook van The Time liep als een trein. Jungle Love draaiden we ook vaak, in die winkel.

Totdat een klant ons er op wees dat de achterkant eigenlijk nog veel leuker was. Tot onze verbazing klopte dat. ,,Ik draai ook altijd de achterkant van een single of een twelve inch”, zei diegene, Lady Aida, toen nog Aida Spaninks en dj bij Sands. ,,De meeste mensen doen dat niet. Maar daar staan wel vaak de leukste nummers op.”

Dat was een mooie les, eentje waar ik nog regelmatig aan terugdacht. Ook vandaag weer, toen ik haar overlijdensbericht las. Veel te jong, veel te vroeg.

Cartoon van de Hein de Kort in de Nieuwe Revue van deze week. Lijkt me reuze gezellig, in z’n clubje mannen staan.

Interessante tentoonstelling in London, de komende maanden: portretten die door Frans Hals zijn geschilderd. Inclusief een paar werken van deze Nederlandse schilder die normaal gesproken in New York hangen. Nog tot eind januari te zien.

Toch maar weer eens een weekendje boeken in de Engelse hoofdstad, ook al is alles daar door de Brexit (en corona waarschijnlijk) nog een stuk duurder geworden dan het al was. En dan moet er bovendien nog wel benzine te koop zijn in Engeland…

Een nummer voor wanneer de week nog maar niet op gang wil komen. Met dit ‘Hup Two Three Four van de Ramblin Ambassadors lukt dat waarschijnlijk vanzelf wat beter.

Voor de trouwe lezers van dit weblog: twee weken geleden gaf ik deze boodschap ook al. Maar toen uit de mond van de Sid Presley Experience – later bekend geworden onder de naam The Godfathers trouwens, maar dat is een ander verhaal. Dit is inderdaad een – zeer verdienstelijke – cover van dat aanstekelijke nummer.

Kamagurka weet in NRC van zaterdag de essentie van het resultaat van verkiezingen treffend samen te vatten. En niet alleen van de verkiezingen in Duitsland.

Peter de Wit, woensdag in de Volkskrant.

Zeer interessante analyse van de huidige stand van zaken in de Nederlandse politiek, vandaag op de website van NRC.

Hij brengt het mooi onder woorden, violist Nigel Kennedy. Tijdens een radio-optreden voor een klassieke zender mag hij geen nummer van Jimi Hendrix spelen. De zender geeft de voorkeur aan de Vier Jaargetijden van Vivaldi, lees ik bij The Guardian. En dat vindt hij muzikale segregatie.

Nu luister ik ook graag naar dat prachtstuk van Vivaldi. Maar met de nummers van Jimi Hendrix is toch ook helemaal niks mis. Zeker niet in klassieke uitvoering.

Prachtige foto dit. Gemaakt ergens aan het einde van de jaren dertig van de vorige eeuw op het Amerikaanse platteland. Met daarop de hillbillygroep de Maddox Brothers & Rose. Ik kwam em tegen op de Facebook-pagina van muzikant Deke Dickerson. Hij plaatste daar onder meer deze foto naar aanleiding van het overlijden een paar dagen geleden van Don Maddox, op 90-jarige leeftijd.

Wie Rose, is op de foto spreekt voor zich. Wie Don is niet. Hij is een van de vier broers die naast hun zus staan.

En niet alleen de foto is prachtig, dat is ook hun muziek. Van het liedje hieronder – de Eight Thirty Blues – krijg ik nog steeds kippenvel. Vooral vanwege de zang van Rose, in combinatie met de tweede stem.

Kamagurka, maandagmiddag in NRC.

Voor als de maandag wat langzaam op gang komt: Hup Two Three Four!

Vraag me niet waarom, maar tijdens een lunch vrijdag met twee dierbare vrienden kwam het gesprek plotseling op Simon Carmiggelt. Hij las vroeger een tijd lang zijn stukjes in de krant – Kronkels genaamd – voor op televisie. Dat was nog in de tijd van de zwartwit-tv en frontaal in beeld komende volle asbakken en dampende sigaretten.

Af en toe, als ik in Volkskrant een column van Sylvia Witteman lees, denk ik nog wel eens aan hem. Maar verder is hij weggezonken in een poel van vergetelheid.

Die Kronkels werden voorafgegaan door een inleidend muziekje. Dat muziekje was ik ook helemaal vergeten. Maar door de discussie over Carmiggelt liep het zo weer mijn gedachten binnen. In A Sentimental Mood, is het, van Duke Ellington. Heerlijk lyrisch en – inderdaad – zwaar sentimenteel. Maar dat was het lunchgesprek ook.

Interessant stukje mini-muziekgeschiedenis. Het laatste optreden van de Sex Pistols in Engeland was eind ’77, op Eerste Kerstdag, in Huddersfield. Dat was kort nadat ze in de Effenaar in Eindhoven hadden opgetreden en net voordat ze op tournee gingen door de VS, waarna de band uit elkaar viel.

Wat er op die dag in Huddersfield gebeurde, is minutieus opgetekend op deze plek. Meest opvallende detail: de Pistols dansten er tijdens de disco op muziek van Boney M en Baccara.

Foto’s van dat optreden zijn (voor het eerst, kennelijk) te zien tijdens een expositie dezer dagen in het Somerset House in London. Ze zijn gemaakt door fotograaf Kevin Cummins, die veel voor NME werkte. Hieronder wat meer over zijn ervaringen op die Eerste Kerstdag in 1977, uit een verhaal dat ik tegenkwam in The Guardian.

Ik ben het niet eens met deze constatering van NRC-recensent Coen van Zwol, vandaag in zijn krant. Zouden er werkelijk geen mannen zijn die af en toe pronken met hun pas verworven bierbuikje? Ik geloof er niks van. Al was het maar omdat ik er minstens twee ken die dat – te pas en te onpas – juist wel doen.

Daar moet je doorheen kijken, het schijnt een gevleugelde uitspraak te zijn van makelaars. In het geval van dit in Helmond te koop staande huis op Funda lijkt me die uitspraak wel van toepassing. Daar vallen wel wat meer clichés voor van stal te halen: een opknappertje, echt iets voor de doe-het-zelver et cetera. Nou, doe mij dan maar een instap-klare woning.

Helemaal vergeten, deze cd uit 1996. Kwam ’em gisteren toevallig tegen op Spotify, een werkje van drie van de vier Talking Heads. Het gemis van zanger David Byrne wordt ruimschoots gecompenseerd door een keur aan andere zangers en zangeressen. Zeer de moeite waard, al is het natuurlijk geen Fear Of Music en Remain In Light.

Voor het geval u deze column afgelopen zaterdag in de Volkskrant gemist heeft. Het lezen meer dan waard, van de eerste tot de laatste letter. Ook op de website van de VK is dit fraai staaltje historisch bewustzijn nog terug te lezen.

Het was aanvankelijk even wennen, dat geef ik eerlijk toe. Maar het nieuwe album van The Bug, was zo intrigerend dat ik er naar ben blijven luisteren. En intussen is het – als het ware – onder mijn huid gekropen. Een aanrader dus. Hang er maar een label aan, ergens las ik dat het ‘dark-industrial’ genoemd wordt. Doet er niet toe, Ik vind het gewoon vette shit.

Hier een interview met de man achter The Bug, trouwens.

Zelden zo’n venijnig portret gelezen als dat van deze minister, gisteren op de website van de Volkskrant. Bij herlezing vanochtend viel me nog iets anders op: zijn alle fiasco’s wel op het conto van deze minister te schrijven? Zijn al deze mislukkingen niet gewoon onderdeel van een groter geheel. Namelijk van het onvermogen van de huidige politiek om grote crisissen op te lossen? Vooral omdat de waan van de regeert. Omdat de politiek vaak handelt uit de angst om de gunst van de kiezer te verliezen. En omdat de politiek er nauwelijks in slaagt problemen voor te zijn, maar vrijwel alleen maar bezig is met het blussen van brandjes.

De vraag stellen, enfin, u begrijpt wel wat ik bedoel. En dat portret, dat kunt u hier bij de Volkskrant en ook hier lezen.

Een van mijn favoriete nummers aller tijden is Rock-forth Rock van de Sound Dimension, een groep Jamaicaanse muzikanten die in de jaren zestig, zeventig en tachtig talloze reggaenummers opnam in Studio One in Kingston. Een heerlijk nummer, met een door merg en been gaande trompetsolo ergens in het begin..

Nooit geweten, tot een paar dagen geleden dan, dat dit nummer een cover is – of liever gezegd een bewerking – van een bestaand nummer: La Cumbanchero, een Latijns-Amerikaanse evergreen uit 1947 die door vele artiesten is uitgevoerd.

Daar kwam achter toen ik dat nummer zeer recent hoorde in een bewerking van Ruben Gonzalez, pianist en een van de leden van de Buena Vista Social Club met Ry Cooder. Pas toen viel ook het kwartje dat de Engelse punkband de Toy Dolls dit nummer eveneens op hun repertoire heeft staan. Net als de Amerikaanse rockabilly-gitarist Deke Dickerson, die er trouwens weinig bijzonders mee doet.

Leuk, al die variaties op een en hetzelfde thema. Hieronder staan er een paar op een rijtje in een Spotify-lijst.

Met veel plezier en instemming vanochtend bij het ontbijt deze column in de Volkskrant van vandaag uitgelezen. En ik ben niet de enige, zag ik net. Het is vandaag een van de meest gelezen artikelen op de website van deze krant.