Er zijn van die onderwerpen in de lokale en regionale politiek die blijven terugkomen. Keer op keer, al decennia lang. De aanleg van een snelfietspad tussen Helmond en Eindhoven is er daar een van. Daar gaat het al sinds halverwege de jaren negentig over.. En eigenlijk zou het een paar jaar geleden al klaar hebben moet zijn. Maar zoals dat zo vaak gaat: niets is minder waar.

Kwam ik daarstraks onderweg tegen, tijdens mijn lunchwandeling: een keurig opgestapelde verzameling aan mootjes gehakte bomen. Altijd weer verbaasd dat natuur- en bosbeheer gepaard gaat met bomenkap.

Dit is toch wel een heel flinterdun verweer van de Eindhovense wethouder Renate Richters: ik heb geen informatie achtergehouden, want we hebben het gedaan zoals we het altijd gedaan hebben.

Daar win je de oorlog niet mee, met zo’n argumentatie. Echt niet.

Mijn advies, vanaf de zijlijn en geheel gratis en voor niks: zeg gewoon dat je op die bewuste dinsdag inderdaad even had moet melden dat er een kritisch rapport onderweg was over een onderdeel van de zorgverlening in de stad.

Met andere woorden: Geef ruiterlijk toe dat het niet handig was wat je hebt gedaan. En dan ben je overal vanaf. Maar nu blijft de oppositie zagen aan de poten onder je stoel.

Er zijn zo van die dingen die zo logisch lijken dat je je nooit gerealiseerd hebt dat ze echt zo zijn. Dacht ik net, toen ik hier in Dierdonk langs een van de vijvers liep.

Waarom ik dacht? Omdat ik me er op dat moment pas van bewust werd dat blauwalg ook echt blauw is. Als het tenminste blauwalg is wat daar in het midden op het water drijft.

Vaste prik na de vakantie in het buitenland: een bericht van de politie aldaar. 49 euro boete deze keer in Luxemburg. Omdat we drie kilometer te hard reden. 83, in plaats van de toegestane 80. Dat noem ik nog eens de moeite waard.

Mooi om te zien, een lege stad: fotograaf Chris Dorley-Brown brengt London zonder mensen hier prachtig in beeld. Maar wrang is dat natuurlijk wel: het komt immers door de coronalockdown dat er geen mensen door de straten van de Engelse hoofdstad liepen.

Zelf heb ik daar dan weer nooit zo’n erg in. Maar goed daarom ook dat GroenLinks in Eindhoven aan de bel trekt en waakt voor de bescherming van de digitale privacy in de stad.

Heerlijk nummer van voormalig Carter USM-voorman Jim Bob in een uitvoering die ik nog niet kende. Mooi dat zo’n sterk nummer ook in een sobere versie overeind blijft.

Er is een opmerkelijk verschil tussen het Berlijn dat we een paar weken geleden bezochten en de vorige keer dat we in die stad waren, een jaar of acht geleden. En dat is de aanwezigheid van de Muur.

Die Muur, die zagen we destijds in het straatbeeld niet of nauwelijks terug. Of hij was er niet, of we zagen hem niet – dat kan natuurlijk ook. Het leek wel of de Berlijners die Muur het liefst wilden vergeten, uitzonderingen als Checkpoint Charlie en de Eastside Gallery daargelaten.

Deze keer viel ons op dat de stad juist probeert te voorkomen dat de Berlijnse Muur vergeten wordt, als historische les. Op de Potsdamer Platz, op andere plekken in het centrum en bijvoorbeeld in de wijk Prenzlauer Berg word je regelmatig met de neus op de feiten gedrukt, en herinnert aan dat wangedrocht.

Ik heb de openingsdatum maar vast in mijn agenda gezet, hoewel het met de Britse coronamaatregelen nog maar de vraag is of we de oversteek naar Engeland wel kunnen maken.

Maar vanaf 4 december aanstaande is een jaar lang een deel van de schilderijencollectie van het Engelse koningshuis ook voor het gewone volk te zien. En het zijn niet zo maar wat schilderijen, lees ik in The Guardian.

Rembrandt, Rubens, Vermeer, Titiaan, Van Dijck en Canaletto; ze hebben allemaal een plekje aan de muur in Buckingham Palace in London. Jaloersmakend, anders kan ik het niet omschrijven.

Het nieuwe politieke seizoen is nog niet eens begonnen of de eerste affaire dient zich al aan: heeft wethouder Renate Richters van GroenLinks relevante informatie achterhouden voor de Eindhovense gemeenteraad?

Het lijkt er verdacht veel op, in ieder geval. En als dat zo is, dan past daar maar een antwoord op. Op dinsdag 1 september debatteert de gemeenteraad er over.

De eerste keer dat ik het nummer hoorde, ging ik werkelijk helemaal uit mijn plaat: het is zo simpel en eenvoudig als het maar zijn kan, en toch heeft het alles in zich wat een liedje nodig heeft om onder je huid te kruipen: een onweerstaanbaar ritme en een vrolijk en aanstekelijk arrangement.

Dankzij Cumbia En Do Menor van Orquesta Lito Barrientos heb ik me een aantal jaren geleden al weer een tijdje verdiept in cumbia, deze van oorsprong Colombiaanse muziekstijl. Zwaar fascinerend en verslavend spul, hoor.

Daarbij stuitte ik ook op slowed down cumbia, tergend langzame cumbia maar niettemin ook zeer aanstekelijk en dankzij iemand als Toy Selecta erg populair geworden.

Aan het ontstaan van die slow cumbia, in de Mexicaanse stad Monterrey, zit een kostelijke anekdote vast.

Dat gebeurde namelijk per toeval, zag ik in een interessante documentaire bij Vice. Dat kwam door een oververhitte pick-up, waardoor singles in plaats van op 45 toeren op 33 toeren werden gedraaid.

Zo simpel kan het gaan.

Het is een van de voordelen van de (versoepelde) lockdown: op de meeste toeristische plekken is het momenteel niet druk. Zodat je eens een keer op je gemak kunt rondkuieren in – ik noem maar wat – Rome, Venetië en Parijs.

Of zoals in ons geval Praag en – op de foto – Berlijn. Als je tenminste bereid bent het risico te nemen dat de coronamaatregelen ter plekke om wat voor reden dan ook plotseling worden aangescherpt.

Wat mij verbaasde in de relatieve rust in en rond het centrum van Berlijn was dat iedereen zich daar strikt aan de regels hield: afstand houden en mondkapjes op. Wat me in Praag verbaasde: daar was het net alsof er geen pandemie bestond.

Interessante beschouwing over de relatie tussen de coronacrisis, eenzaamheid en sociale media, vandaag bij NRC. Alhoewel je je na lezing wel kunt afvragen waarom die sociale media eigenlijk sociaal genoemd worden.

Het is dat ik in een van de hotels waar we in de Vogezen onlangs logeerden een foldertje zag liggen dat me attendeerde op de aanwezigheid vlakbij. Want anders hadden we deze kapel op het Franse platteland helemaal gemist.

Nu staan er natuurlijk heel veel kapelletjes op het Franse platteland, maar dit is een heel bijzonder geval: Notre-Dame-Du-Haut werd ontworpen door de gerenommeerde architect Le Corbusier – die van het Philips Paviljoen op de Wereldtentoonstelling van 1958 in Brussel.

Het is een bijzonder fascinerend gebouw, helemaal van beton en daarom kil en onpersoonlijk van binnen. Maar op de buitenkant raakte ik maar niet uitgekeken, daar op die heuvel net buiten het onaanzienlijke dorpje Ronchamp.

Iedereen steekt vandaag op sociale media de loftrompet over de recent overleden zanger/gitarist Trini Lopez. Terecht, ik sluit me daar graag bij aan. Zijn single ‘If I Had A Hammer’ is een van mijn eerste muzikale herinneringen. Ik kreeg de single eind jaren zestig – een paar jaar na verschijning – een keer van een oud-tante.

Wat me vooral is bijgebleven van die single (die hier nog steeds in de kast staat) is de achterkant: ‘America’, Lopez’ versie van de klassieker uit West Side Story.

Dat nummer heeft een intrigerende tekst, die in de loop der jaren ook wel wat is aangepast, lees ik hier. Maar voor mij blijft het een ode aan wat voor velen het Beloofde Land was en nog steeds is. Muur of geen Muur met Mexico.

Ik mopperde gisteren wel een beetje over al ons geklim en geklauter in de Vogezen tijdens onze vakantie anderhalve week geleden, maar dat is natuurlijk allemaal rituele prietpraat. Want de weg naar de top van de Ballon d’Alsace was natuurlijk prachtig.

Zoals ook te zien is op deze foto die ik maakte nadat we ‘s ochtends in alle vroegte (nou ja, kwart voor negen – we konden pas om acht uur ontbijten) vertrokken waren van ons overnachtingsadres, de herberg Belacker.

Prachtige fotoserie weer op de website van The Guardian: de Engelse stad Newcastle gezien door de fotocamera van Mark Pinder, die fotografeert in grofkorrelig zwart/wit.

Dat Newcastle een beetje een droevige stad was wist ik uit films en van die ene keer dat we er een middagje hebben rondgewandeld. Maar dat het in de jaren tachtig en negentig zo’n deprimerende stad was, dat wist ik dan weer niet.

Uren hebben we er over gedaan om boven te komen. 1250 meter hoog is de top van de Ballon d’Alsace in de Franse Vogezen. En het kostte ons een hele dag klimmen en klauteren, vele liters zweet en af en toe ook een al dan niet onderdrukte vloek.

Maar boven gekomen was daar onmiddellijk de beloning: een weids uitzicht, tot aan de Alpen toe, als we onze wandelgids moeten geloven. Bovendien werden we onthaald door een negentiende eeuws beeld van Maria.

Jammer dat we daar na al onze inspanningen weinig oog voor hadden. Daarom zijn we een paar dagen later, nadat we vier dagen van overnachtingsplek naar overnachtingsplek door de Vogezen hadden gelopen en we onze auto hadden opgepikt, nog maar even terug gegaan.

Alleen was natuurlijk uitgerekend die ochtend de Ballon d’Alsace gehuld in mist.

Zo’n vakantie vliegt toch echt voorbij. Die drie weken zijn in het niets verdwenen als je op maandagochtend om kwart voor negen je laptop weer openklapt en aan de slag gaat. Maar gelukkig hebben we dan de foto’s nog.

Zoals deze foto van een uniek hotel in Praag, de Tsjechische hoofdstad waar ze net doen of corona niet bestaat of bestaan heeft. Behalve dan dat er nauwelijks toeristen zijn, en dat is ook wel eens fijn.

Om terug te komen op dat hotel, genaamd Dancing House: dat is een ontwerp van de bekende architect Frank Gehry. En het ziet er echt geweldig uit: overdag, ‘s avonds en ook binnen.

Leuk meegenomen is ook dat het centrum van Praag er vanaf de rooftopbar in het hotel zo fraai uitziet.