Normaliter associeer ik het Klokgebouw in Eindhoven met het jaarlijkse Speedfest van Peter Pan Speedrock, en met snoeiharde optredens van ultrahippe dancebands als de Chemical Brothers en Underworld.

In de parkeergarage bij het werk zag ik eerder deze week een poster hangen van een evenement in het Klokgebouw dat ik normaal gesproken associeer met Beieren, München en literglazen HB, met Lederhosen en Dinrndels: de Oktoberfesten.

Een gewaagde combinatie, zo’n Bierfest in 040 derhalve. Maar bierdrinken doen ze ook tijdens het Speedfest. Alleen niet op de muziek van Dennie Christian.

Nog nooit gezien, Lingo met ondertiteling. Gisteravond stond hier op het werk de tv aan. Zonder geluid, met ondertiteling. En als de deelnemers een woord proberen te raden en dat spellen, wordt dat uiteraard ook ondertiteld. Ziet er een beetje raar uit, zo blijkt op deze foto.

Overigens: een ginkgo is een Japanse boom. Wist ik niet, wist Lucille (L-u-c-i-l-l-e) ook niet, maar JP gelukkig wel.

Het duurt nog wel even voordat we vakantie hebben. Daarom doen we buiten werktijden om en zo lang het mooi weer is maar even thuis alsof het vakantie is. En dat lukt zo heel aardig.

Ook wel eens fijn, een dag gewoon helemaal niks doen. Genieten van de warmte, een biertje opentrekken en wachten tot het tijd is om de barbeque aan te steken.

Vanavond de  19e verjaardag van onze jongste vieren – de laatste verjaardag dat hij nog thuis woont. Maar nu eerst even chillen in onze supergroene backyard.

Vanochtend was ik even in het Stadskantoor, om mijn paspoort te verlengen. Vijftig euro dertig, dank u.

Terwijl ik stond te wachten viel mijn oog op een levensgrote illustratie aan een van de wanden van de Stadswinkel, gevormd door portretfoto’s van alle gemeenteraadsleden, de raadsgriffier, de gemeentesecretaris, de burgemeester en de wethouders.

Vier wethouders, om precies te zijn. Want de foto van de vijfde, tussentijds opgestapte wethouder is al verdwenen. Politiek en roem zijn vergankelijk, kennelijk.

Het mooiste moment in de abdicatiespeech van de Belgische koning Albert speelde zich af net voordat hij die speech hield.

Kennelijk zat de stropdas van de koning scheef, getuige het gebaar van zijn echtgenote Paola. Een teder, bijna intiem gebaar. Straks op de voorpagina van de krant.

En zo stroomt het laatste nieuws net voordat-ie naar de drukker gaat weer de voorpagina van de krant op. Buitenlands nieuws, binnenlands nieuws en – uiteraard – het laatste regionale nieuws.

Mooi vak, de journalistiek.

Het onderwerp ‘Moderne kunst’ passeert op dit weblog met de regelmaat van de klok de revue. De ene keer omdat we op fraaie staaltjes gestuit zijn, de andere keer omdat het om rommel ging.

Dit keer gaat het om beiden: ‘rommel’ die als kunstwerk gepresenteerd wordt, een aantal artikelen die bij de meeste mensen over het algemeen in een boodschappenmandje of winkelkarretje belanden. Gesignaleerd in Düsseldorf, in galerie Kit – Kunst Im Tünnel.

Kunst? Of rommel? u zegt het maar. Ik vond het in ieder geval wel grappig, en moest er erg om lachen. Maar of de (Braziliaanse) kunstenaar op dat effect uit was?