Deze foto heeft in een grijs verleden al eens op (een voorloper) van dit weblog gestaan. Misschien zelfs al wel twee keer.
Dat komt omdat ik het een erg mooie foto vond, en nog steeds vindt. Hij is gemaakt rond half zeven ‘s ochtends, en laat het Zuid-Limburgse dorpje Vijlen zien vanuit zuidelijke richting.
Ik zocht deze foto vandaag nog maar eens op vanwege een recente discussie over het gebruik van luchten op foto’s. Ik blijf er bij dat die heel functioneel kunnen zijn.
In de krant las ik vorige week een artikel over de Camino de Santiago, de pelgrimsroute naar de Spaanse stad Santiago de Compostella.
Het artikel ging met name in de op het dorpje Puente de la Reina, vlakbij Pamplona, waar alle verschillende routes door Frankrijk samenkomen, en de pelgrims gezamenlijk hun weg kunnen vervolgen.
In Santiago zelf keek ik twee jaar geleden mijn ogen uit. Zoveel pelgrims, zoveel emoties, zoveel winkeliers die met hun nering inspeelden op het aan de pelgrimage gekoppelde massatoerisme.
Uiteraard heb ik daar ook tal van foto’s gemaakt. Verschillende hebben ook al op dit weblog gestaan. Deze hierboven van mijn gezin nog niet.
En laat dat nu net de leukste foto zijn.
Mooi hè, die intens gele koolzaadvelden? Deze foto maakte ik vorige weekend, onderweg op het GR5. Met de wind in de rug op weg op de grens van Luxemburg en Frankrijk, het vizier gericht op de streken die voor ons liggen: de Elzas en Lotharingen.
Alsace en Lorraine dus. Twee streken waarvan de namen onlosmakelijk verbonden zijn met enkele trieste dieptepunten in de moderne geschiedenis. Maar die voor ons doorgaans vooral gelden als snel te nemen hinderdenissen, op weg naar het zuiden.
Ben benieuwd hoe dat is, met een snelheid van zo’n vijf kilometer per uur door die omgeving te klossen. Hier het verslag van de route tot nu toe, trouwens. Alleen voor de liefhebber.
Dat we met onze voettocht naar Nice intussen in Frankrijk zijn aangekomen, kon u vanochtend al via onze Facebookpagina lezen. Dankzij het alom tegenwoordige 3G-netwerk – ook op het platteland van Luxemburg en Noordoost-Frankijk – kon ik dat bericht live en ter plekke de wereld in slingeren. Blijft fascinerend, die techniek.
Een dag eerder, wandelend tussen Wellenstein en Mondorf-les-Bains (zo genoemd vanwege het kuuroord), kon ik deze foto maken. Een prachtig beeld, dankzij de mooie combinatie van drie elementen: lucht, bomen en weiland. Met daarop onder andere vele duizenden koolzaadplanten. Bedoeld om biodiesel van te maken, of krachtvoer in de vee-industrie. Het laatste dus, waarschijnlijk.
Het blijft een merkwaardig en opvallend fenomeen in Engeland: mensen die hun auto langs de kust parkeren met uitzicht op zee. En die vervolgens uren lang in hun auto van dat uitzicht blijven genieten.
Eerder al zette ik een foto op dit weblog van een mislukte poging dat fenomeen goed in beeld te brengen. Die mensen zat in de zon op een bankje. Ook deze poging is niet helemaal geslaagd, omdat je de mensen in de VW Beatle slechts met moeite kunt ontwaren.
Die zwarte Opel trouwens is helemaal leeg. De chauffeur daarvan stond achter zijn fotocamera te blauwbekken.
Diep weggedoken in mijn veel te dunne zomerjas liep ik zaterdagmiddag een stukje over het strand van Ramsgate. Even naar de zee kijken, even een blik op de haven werpen, even een bak koffie in zo’n zeemanscafé aan de boulevard en weer door.
En toen zag ik dit meisje. Helemaal verzonken in haar eigen wereldje, helemaal opgegaan in haar eigen spel. De rest van haar familie was al een heel eind verderop. Maar daar had ze totaal geen erg in, leek het.
Een grijze lucht, een grauwe zee, een spelend meisje. Dat moment vroeg om een foto. Bij dezen.
Of ik haar verhaal soms af wilde maken, zei de gids in de kathedraal van Canterbury ietwat bits toen ik tegen haar wilde vertellen over de Beeldenstorm, eind zestiende eeuw in Holland. Als reactie op haar verhaal over de vernietigende actie van de Engelse Puriteinen in de zeventiende eeuw in de majestueuze kathedraal in Canterbury.
Nou, ik wilde haar niet beledigen dus hield ik mijn mond maar. Want dankzij deze hoogbejaarde, ietwat geaffecteerde dame ontdekten we afgelopen vrijdagmiddag een bijzonder stukje kerk: een hoekje dat de Puriteinen destijds ongemoeid hadden gelaten. Simpelweg omdat de monniken er in de dertiende eeuw een muurtje voor hadden gezet.
Achter dat inmiddels gesloopte muurtje prijken prachtige muurschilderingen, realistisch, helder en kleurrijk, die onder andere het verhaal van Johannes de Doper vertellen.
O ja, en foto’s maken van die muurschilderingen is ten zeerste verboden, hield de gids me indringend voor. Dat heb op die plek dan ook maar niet gedaan.
