Op de een-na-laatste dag van het jaar heb ik me nog eens even flink boos gemaakt. Het -resultaat daarvan staat op de laatste dag van dit zeer typisch jaar in de krant. Niet dat ik de illusie heb dat het iets helpt, hoor. Maar het lucht in ieder geval behoorlijk op.
Da’s toch wel het mooie van doelloos rondstruinen op het internet tijdens deze doodsaaie lockdown. Dan kom ik af en toe dingen tegen die ik helemaal was vergeten. Films, muziek, videoclips, tv-programma’s, series, boeken, noem maar op.
Soms zijn het dingen die ik het liefst blijvend was vergeten. Soms ook zijn het dingen die een blik een (goede) herinneringen opentrekken. Zoals dit clipje van begin jaren negentig. Een soort combinatie van Beavis & Butthead en Sesamstraat. Maar dan nog meliger. Heerlijk.
Op een paar plekken op Facebook zag ik al verwijzingen voorbij komen naar de eerste aflevering van de Top 2000 A Gogo van Matthijs en Leo van dit jaar. Maar de (ongeveer) twee minuten Joy Division in de De Effenaar in Eindhoven in januari 1980 zijn zo mooi dat alle liefhebbers ze even zouden moeten bekijken. Begint rond de achtste minuut, het Eindhovense deel volgt vanaf minuut tien en een beetje. Hier dus.
Coronakerstlockdownvakantie. Niet echt een scrabbelwoord. Wel een vlag die de lading dekt en de aanleiding is voor veel lezen, uit het raam kijken en voor de tv hangen. Bijvoorbeeld om de serie ‘Een programma over de jaren negentig’ bij de VPRO terug te kijken, met een hoofdrol voor Henny Huisman.
In acht afleveringen komen evenzoveel onderwerpen aan bod die kenmerkend waren voor dat decennium maar waar we nu met milde spot of verbazing op terugkijken. Hoogtepunt: de laatste aflevering, een ode aan het Chinees-Indisch restaurant. Prachtig.
Voor de band The Fine Young Cannibals heb ik altijd een zwak gehad. Twee heerlijke platen maakte deze Engelse groep halverwege de jaren tachtig, en toen waren ze opeens weg. (Hoewel de drummer en de bassist kort daarna nog even opdoken in de groep Two Men, A Trumpet and A Drummachine).
Al die jaren daarna heb ik me afgevraagd waar de zanger met die fantastische stem gebleven is, Roland Gift. Het antwoord op die vraag las ik bij The Guardian. In de stad Hull, ver weg van het ‘sterrendom’. (En inmiddels weer terug in London).
Met veel genoegen gelezen in dit boek over de geschiedenis van het bedevaartsoord Handel. En met evenveel de plezier vele foto’s in het boek bekeken. Mooi voorbeeld van serieuze lokale geschiedschrijving.
Nooit geweten dat zanger/acteur John Belushi een fantastische imitator van Joe Cocker was. Sterker nog: hij was meer Joe Cocker dan Joe Cocker zelf, zag ik in een filmfragment waarin beiden naast elkaar op het podium stonden. Hilarisch.
Dat fragment zit in de vrij recente documentaire ‘Belushi’, die ik in de krochten van het internet tegenkwam. Aan de hand van interviews met familie, vrienden en collega’s wordt daarin het leven in beeld gebracht van de man die vooral bekend werd als een van de twee Blues Brothers.
Eigenlijk een vrij tragisch leven, want het eindigde voor hem al op 33-jarige leeftijd, met een overdosis coke en heroïne.
Minstens een keer per week word ik in NRC er aan herinnerd waarom ik al decennia lang dol ben op de cartoons van Kamagurka.
Weblog 