Wat was het druk zeg , vanmiddag, tijdens de Harleydag bij Lokaal 42 op de Markt in Helmond.
Dat het koud was, maakte niet uit, zei een van de organisatoren: de echte motorliefhebbers komen toch, de watjes blijven thuis.
Dat het koud was bracht zowel voor de muzikanten – Voltage en daarna Cats On The Corner – als voor de deejay een voordeel met zich mee: iedereen stond flink mee te bewegen op de muziek.
Als het hard en snel was, tenminste.
‘A candycolored clown they call the sandman’.
Plaatjes aan het uitzoeken voor de Harleydag morgen bij Lokaal42, blijf ik steken bij Roy Orbison. #nietheavy #welleuk.
Ik heb me vergist, de Eindhovense sneeuw vanavond. Bleef wel degelijk liggen. En die in Helmond ook, trouwens.
Enige voordeel van de sneeuw die op dit moment valt in Eindhoven is dat-ie niet blijft liggen, gelukkig.
Ziet er erg interessant uit, Google Currents. Flipboard en News360. Maar dan een beetje anders.
Ik weet niet of u het wel meteen ziet, maar ik had er wat moeite mee. Deze telefoon is namelijk een iPhone, maar dan vermomd als ouderwetse draagbare telefoon, klassiek formaat afstandsbediening. En dat had ik pas door toen het zwarte, plastic hoesje er van af ging,
De gsm is van een collega die dol is grappen, grollen, gadgets en practical jokes. Om het feest compleet te maken, heeft hij het toetsenbord van zijn mobile ook nog eens vervangen door een draaischijf-app. Lachûh!
Dadelijk toch maar eens wat foto’s maken. Anders is al dat gesjouw met lenzen en hulpmiddelen voor niks. #windkracht8 #-2 #vlieland
Dat de natuur zich momenteel weinig tot niks aantrekt van de meest elementaire regels van de seizoenswisselingen, dat weten we onderhand wel.
Maar omdat vanochtend de zon scheen, tal van struiken in onze tuin voorzichtig uitschieten en ik het geklaag over de kou meer dan zat ben, heb ik vanochtend voor mezelf besloten dat het vanaf nu gewoon voorjaar is. Of er komende week nu sneeuw valt of niet.
De mensen van de Floris van Bommel-winkel in de Eindhovense binnenstad denken er hetzelfde over, zag ik daarstraks tijdens mijn lunchwandeling. Daar hebben ze de tulpen ook al gewoon voor de deur gezet. Ik kreeg er spontaan goeie zin van.
Om alvast een beetje in de stemming te komen voor onze reis naar Washington en New York binnenkort hebben we vandaag een VS-dagje gehouden hier thuis.
We hebben ‘n paar films gekeken waarin New York centraal staat, Budweiser-bier gedronken, popcorn gegeten (althans, de jongere helft van ons gezelschap) en achtereenvolgens een hotdog, een mega-clubsandwich en een XL-broodje hamburger verorberd.
En dat eten hebben we weggespoeld met een mysterieus maar hevig trendy frisdrankje in drie verschillende smaken dat Mtn Dew heet: een vloeibare substantie die meer weg heeft van een radio-actieve vloeistof of een of andere chemische substantie dan van het frisse drankje waarvoor het moet doorgaan.
Mijn bureau hier op de eindredactie heeft sinds een paar dagen een andere plek. Ook mijn uitzicht is daardoor anders.
Ik kijk nu aan de ene kant uit op de Catharinakerk (heel mooi) en het begin van het Stratumseind (heel verleidelijk). En aan de andere kant (links) op een foto uit vervlogen tijden.
Een hele mooie foto, daar niet van. Met heel veel oude bekenden erop.
En dan denk je dat je rustig even een boek kunt gaan zitten lezen, en daarbij af en toe onbespied kunt wegdommelen. Maar nee hoor, de kat van de buren houdt alles in de gaten. Alles, vanaf een comfortabel plekje in de vensterbank.
Wanneer weet je dat je geen tiener meer bent, geen twintiger, dertiger en jonge ouder of veertiger en ouder van twee tieners?
Dat besef dringt door op het moment dat je kinderen zelf last krijgen van jeugdsentiment. Bijvoorbeeld omdat ze een artikel lezen over de terugkeer van een van hun jeugdiconen, de Furby.
Weblog 