
Vandaag in de krant nog wat meer over het aanstaande vertrek van twee wethouders in Gemert-Bakel. Hier en hier online te lezen trouwens.
Uit de Volkskrant van gisteren nog. Maar ook vandaag actueel.
Gevonden op Twitter. Heerlijke humor. En lekker relativerend. Zouden meer mensen moeten doen, relativeren.
Veel andere politici uit Zuidoost-Brabant gingen haar voor, de afgelopen decennia. Maar een Tweede-Kamerlid uit Bakel? Voor zover valt na te gaan wordt Inge van Dijk van het CDA in maart van het volgend jaar de eerste.
…I will drijf away. Drijvende tiny houses (floating klinkt niet). Gemaakt in Helmond en via Funda te koop.
Kamagurka, vandaag in De Standaard.
Interessant boek hoor, De Meeste Mensen Deugen van Rutger Bregman, daar niet van. Er staan veel interessante en behartenswaardige dingen in. Maar halverwege het boek stuitte ik op een zin die een paar maanden na het verschijnen al volledig achterhaald is: de strijd tegen infectieziekten hebben we zo goed als gewonnen. Gelukkig doet dat aan de inhoud van de rest van het boek nauwelijks iets af.
Vaste lezers van dit weblog weten dat ik dol ben op zwart-wit foto’s die in de jaren zestig, zeventig en tachtig gemaakt zijn in Engeland. Bij The Guardian zag ik weer een fantastische verzameling foto’s van Chris Killip, naar aanleiding van zijn overlijden. Sundays and supermarkets: Chris Killip – in pictures | Art and design | The Guardian
Minstens vier weken niet naar het café of een restaurant kunnen, de gevolgen van de dinsdag afgekondigde gedeeltelijke lockdown zijn ingrijpend – niet in het minst voor de ondernemers in de horeca natuurlijk. Maar ook de buurt-, wijk- en gemeenschapshuizen zijn of gaan (weer) dicht. En de gevolgen daarvan zijn even verstrekkend, met name in de dorpen op het platteland.
‘Blijf thuis’ zijn de eerste twee woorden in bovenstaand verhaal. Maar dat geldt nog niet voor iedereen. Veel politici gaan nog de deur uit, om te praten over het beleid in hun gemeente. Terwijl dat toch ook net zo goed thuis van achter de laptop kan. Hier staat de online-versie van dit verhaal.
Boeiend betoog vandaag in de Volkskrant van Peter de Waard. Over de teloorgang van het liberalisme.
Ook in Denemarken leggen de nertsen massaal het loodje doordat ze met corona besmet zijn geraakt, lees ik bij CNN. Net als in Nederland en in de Nederlandse nertsenhoofdstad Gemert-Bakel. Dat kan bijna geen toeval meer zijn, zou je zeggen. Tijd voor nader onderzoek.
Inderdaad. Zo zou het kunnen gaan, vanavond om zeven uur. En eerlijk gezegd zou ik daar ook weinig moeite hebben: het is immers voor de goede zaak. Maar ja, zo zal het waarschijnlijk níet gaan.
Herkenbaar gevoel, vandaag in de Volkskrant in de column van Aaf Brandt Corstius: heimwee naar “de tijd dat het concept weekend weg nog bestond”.
Nog een interessant bericht bij The Guardian vandaag: schrijver Eric Blair – beter bekend als George Orwell – werd toen hij in de stad Barcelona bivakkeerde tijdens de Spaanse Burgeroorlog bespioneerd door de Russen, blijkt uit onderzoek. Geen wonder dat hij uiteindelijk 1984 heeft geschreven.
Blij dat ik beide keren dat we er waren geen scherven of stenen mee naar huis genomen heb uit Pompeï, het Italiaanse stadje dat is opgegraven onder een dikke laag lava. Diefstal op die plek brengt namelijk ongeluk, althans dat zegt een Canadese in The Guardian.
Een coronaproof activiteit op zondagmiddag, eikels rapen in eigen voortuin. Er waren tijden dat ze 15 cent per kilo opbrachten. Met de nadruk op waren.
Gemert-Bakel – Het conflict tussen de LEVgroep in Helmond en de gemeente Gemert-Bakel lijkt zich te verharden. De LEVgroep sluit een gang naar de bestuursrechter niet uit. Volgens directeur Jasper Ragetlie houdt het gemeentebestuur zich niet aan de gemaakte afspraken.
Lees hier meer: LEVgroep en Gemert-Bakel liggen op ramkoers | Eindhoven | ed.nl
“Zolang je niet verloren hebt kun je winnen.” Dartswijsheid met Cruyff-logica.
Nieuwe opnames worden er al jaren niet meer gemaakt in Studio One aan Brentford Road in Kingston, Jamaica. In de jaren zestig, zeventig en tachtig zijn daar veel pareltjes op de band gezet door producer C.S. Dodd – als je van reggae houdt tenminste.
Dankzij het platenlabel Soul Jazz Records worden veel van die pareltjes aan de vergetelheid onttrokken: de afgelopen jaren verschijnt de ene na de andere cd met materiaal dat in Kingston in de kelders stof lag te verzamelen.
En da’s vaak volop genieten, zoals van dit nummer met de fluwelen stemmen van Johnny Osbourne en Jennifer Lara. Of van deze instrumental van de Soul Vendors die me enigszins doet denken aan Norwegian Wood van de Beatles trouwens.
Dat de problemen in het sociaal domein overal groot zijn, wist ik al. Daar hebben de kranten de afgelopen tijd vol van gestaan. Over de (vooral financiële) problemen hiermee in de Eindhovense politiek heb ik de afgelopen jaren pagina’s vol geschreven. Nu ik de blik op Gemert-Bakel gericht heb, loop ik meteen tegen (niet helemaal) vergelijkbare problemen aan.
Met een handvol stichtelijke woorden nu ook in de krant een punt gezet achter bijna vijf jaar intensief het wel en wee in de Eindhovense politiek volgen. Er staan trouwens ook wel een paar minder stichtelijke woorden in deze beschouwing. Gelukkig maar. O ja: hier staat de online-versie.
Eigenlijk onvoorstelbaar dat ik deze film nog nooit gezien had, Raising Arizona van de Coen Brothers uit 1987. Complete waanzinnig, af en toe absolute slapstick, een ongeloofwaardig verhaal.
En toch een geweldige film, niet alleen omdat je er maar om blijft lachen. Maar ook om de geestige dialogen, de geslaagde one-liners en acteurs als Nicolas Cage, Frances McDormond en John Goodman (hierboven links).
Elk jaar hetzelfde, elk jaar in oktober weer een uitdaging: hoe krijg ik alle takken en bladeren van een teruggesnoeide dakplataan in de groene bak. Niet dus.
Het is herfst en de bladeren vallen, dus alle ruimte voor melancholie. Dit nummer,. Shadow in My Mind van Pauline Murray, sluit daar helemaal bij aan.
Deze Engelse zangeres maakt begin jaren tachtig een briljante plaat: Pauline Murray and the Invisible Girls. Dit nummer, van haar nieuwe plaat Elemental, roept de sfeer van die elpee in herinnering. Waardoor naast melancholie prompt ook nostalgie de kop op steekt.
Toen de coronacrisis begin maart begon, was deze tulpenboom nog kaal. In de loop van het voorjaar werd-ie groener en groener, voller en voller. Hoe dat proces zich voltrok kon ik, al thuiswerkend, dagelijks volgen door het raam in mijn werkkamer.
Nu de bladeren vallen, was de tijd rijp om die flink uit de kluiten gewassen boom eens duchtig onder handen te laten nemen en flink terug te snoeien. (Zodat ik ook weer wat meer daglicht heb, als ik achter mijn laptop zit.)
Over een paar maanden begint-ie ongetwijfeld weer uit te botten, onze tulpenboom. Ik ben erg benieuwd hoe het dan gesteld is met de coronacrisis. En met het thuiswerken.
Gevonden op Twitter, heel herkenbaar.
Een aanrader, dit betoog van Ian Buruma in NRC vandaag over fatsoen in de politiek en de betekenis daarvan in een democratie.