Speciaal bier is de nieuwe wijn las ik laatst ergens. Er worden steeds meer speciaalbieren gebrouwen en er komen  steeds meer thuisbrouwerijen.

De biertjes hier op de foto komen uit een Eindhovense thuisbrouwerij die wordt bestierd door een zeer gewaardeerde collega. Of ik ze eens wilde proberen. Nou, graag! 

Feest vandaag in de familie: pa en ma zijn deze week 55 jaar getrouwd en bovendien wordt pa vandaag 85 jaar oud. En dat vieren ze vanmiddag uitgebreid. Met de hele familie en met al hun vrienden.

Hartstikke mooi toch!

Al op de basisschool – toen nog lagere school geheten trouwens – las ik over het Escorial, het paleis bij Madrid dat eind zestiende eeuw door de Spaanse koning Filips II gebouwd werd. Om een of andere reden is dat gebouw me blijven fascineren, waarschijnlijk omdat ik het steeds tegen bleef komen, in de literatuur, in geschiedenisboeken en – uiteraard – in reisgidsen.

Het deed me dan ook enorm veel deugd dat we onlangs, op een zonnige Spaanse ochtend, aan de voet van dit enorme gebouw in de heuvels ten westen van Madrid stonden, en er uitgebreid doorheen zijn gewandeld.

Ik wist dat het een enorm gebouw was, een klooster-achtig paleis en verkeerde in de veronderstelling dat het derhalve ook vrij sober zou zijn. Nou, mooi niet: het is voorzien van alle gebruikelijke opsmuk. Inclusief een enorme collectie religieuze schilderijen en een zeer bombastische, marmeren graftombe met vele tientallen graven. Zeer indrukwekkend.

De gevel viel meteen op in de toch behoorlijk drukke Gran Via in Madrid: heel anders van stijl en toon dan die van de vele tapas-restaurants, -cafés en -bars. Net als bij de voordeur was het binnen pasteltinten, glimmend chroom en felle spots wat de klok sloeg.

Tommy Mel’s, een diner zoals die – denk ik – in de jaren vijftig in elke Main Street, USA te vinden was. In ieder geval jarenlang op tv, in de serie Happy Days. Milkshakes, burgers van een halve pond, fries en Budweiser. En authentieke rock ‘n’ roll op de speakers, uiteraard. Leuk, die Tommy Mel’s.

De Amerikaanse zanger/gitarist Paul Collins schreef halverwege de jaren zeventig voor zijn toenmalige groep The Nerves het nummer Hanging On The Telephone. Later maakte hij met de Paul Collins Beat nog een paar geweldige nummers: Rock ‘n’ Roll Girl, en Don’t Wait Up For Me.

Hanging On The Telephone werd een wereldhit voor Blondie. Maar Paul Collins is gewoon muziek blijven maken. Jaar in, jaar uit trekt hij over de wereld om zijn liedjes aan de man te brengen. Op 9 mei jongstleden bijvoorbeeld trad hij op in de Loco Club in Valencia.

Toevallig waren wij die dag in Valencia. En toevallig lag de Loco Club maar een paar straten van ons hotel vandaan. Uiteraard ben ik wezen kijken. En uiteraard heb ik samen met 100 enthousiaste Spanjaarden alle liedjes uit volle borst meegezongen.

Wat ik van Madrid vond, wilde een vriend na afloop van onze meivakantie – een stedentrip door Spanje – weten. Nou, met Madrid is niks mis: mooie stad, chique, fijne sfeer, indrukwekkende musea en lekker eten en drinken.

Maar ook met Valencia is helemaal niks mis: net zo mooi en chique, ook een heerlijke sfeer en even lekker eten en drinken. En niet te vergeten: in de bedding van een drooggelegde rivier in het centrum van Valencia is een prachtig nieuw stadsdeel aangelegd. Met erg fraaie, moderne architectuur.