Gevonden op Google Maps, deze foto van een bord voor de deur van een van onze favoriete pubs in hartje London. Het is een lichtelijk overdreven stelling, maar een biertje van de tap in the Hung, Drawn & Quartered komt niettemin aardig in de buurt.
Opmerkelijke vergelijking in de Volkskrant deze week tussen de nieuwswaarde van de eerste divisie in het betaald voetbal en de katholieke kerk. Kennelijk speelt ook de kerk in Nederland tegenwoordig vooral een bijrol.
Moeten we toch weer een keer terug naar Berlijn. Daar blijkt een door de architect Le Corbusier ontworpen gebouw te staan, iets wat me bij verschillende bezoeken nog niet was opgevallen. Die flat – excusez le mot – wil ik nog wel eens een keer inlevende lijve gaan bezichtigen.
Deze maand is het 45 jaar geleden dat de Sex Pistols Engeland op de grondvesten deden schudden, door live op tv een flink potje te vloeken. Dat was toen nog done.
De presentator die de vier straatschoffies hun gang liet gaan, werd prompt ontslagen. En de band werd vervolgens wereldberoemd.
Die presentator was Bill Grundy. Korte tijd later nam een andere, minder bekende punkband – de TV Personalities – het nummer Where Is Bill Grundy Now? op.
Die vraag is nu makkelijk te beantwoorden. Hij overleed in 1993, verguisd en vergeten.
Er zijn volop prachtige zwart-witfoto’s op internet te vinden van het dagelijkse leven in het Engeland van de jaren zeventig. Waarbij de nadruk vooral ligt op industrieën en arbeiderswijken. Zoals dit zeer tot de verbeelding sprekende beeld.
Fokke & Sukke, in NRC.
Roept de Volkskrant in het hoofdredactioneel commentaar van vandaag de werkende Nederlanders op om te gaan staken om hogere loonsverhogingen af te dwingen? Het heeft er alle schijn van, in ieder geval.
Mijn favoriete artiesten in 2021 waren Tom Waits, A Certain Ratio en Cabaret Voltaire, meldt Spotify op basis van mijn luistergedrag het afgelopen jaar. Qua muziekkeuze loop ik dus hopeloos achter, en ben ik flink blijven hangen in de jaren tachtig.
Het is dus maar goed dat ik behalve via Spotify ook nog via andere kanalen volop naar muziek luister. Gelukkig wordt dat door Spotify nergens geregistreerd.
s
We hebben het weer gehaald, de vrijdag en we zijn weer op weg naar de vrimibeau – extra vroeg vanwege de coronamaatregelen, uiteraard.
Om de weg daar naartoe alvast te plaveien een lekker lijstje met liedjes. Of beter gezegd: een lijstje met lekkere liedjes. Cum On Feel The Noize!
Prachtige hoes, dit. Geen idee wat voor muziek er op deze elpee staat – lijkt me iets van easy listening. Maar de vormgeving doet me denken aan het nummer Dancing in the Streets. En ik krijg er zowaar goede zin van.
Gelukkig. Niks mis mee, met my condition. Ook niet in deze uitvoering.
Gummbah in de Volkskrant
Denk daar maar eens even over na: je bent zelf niet essentieel. Als beoefenaar van een volgens ons kabinet essentieel beroep raakt deze graffiti me wel een beetje.
Ten onrechte, natuurlijk. Want deze in de Volkskant gesignaleerde graffiti is ongetwijfeld aangebracht door de eigenaar van een niet-essentiële winkel.
Het blijft niet alleen bij woorden, het zijn nu ook daden. In het buitengebied van Gemert-Bakel verdwijnt de ene na de andere varkensboer.
Dit is toch wel een ongenadig harde draai om de oren van onze minister-president. Nota bene van een krant die weliswaar kritisch is maar over het algemeen zeer genuanceerd en de mitsen en maren goed tegen elkaar weer af et wegen.
Maar ik denk dat de commentatoren van NRC het met dit weloverwogen en goed beargumenteerde oordeel bij het rechte eind hebben. Het vervelende alleen is dat deze boodschap maar niet over lijkt te komen bij het lijdend voorwerp of bij de andere politici die hem maar in het zadel blijven houden. Ook dat maakt moedeloos. Lees hier de complete versie.
Best een goede naam voor een slager, hoor. En het runderrookvlees smaakt prima.
Gealarmeerd door dit verhaal in Volkskrant net even naar dat zogenaamde punkrocknummer van Nina Hagen uit 1974 geluisterd. Ik geloof toch dat ik de verkeerde associatie had. Want deze iets minder geslaagde Brecht & Weill-achtige schlager heeft daar in de verste verte niets mee te maken hoor, frau Merkel.
Hein de Kort, op Twitter. Spijker op de kop.
Wat een intrigerende kop boven dit verhaal, vandaag in NRC. Het verhaal zelf is trouwens ook niet mis.
Advertentie voor een nieuwe cd van reggae-icoon King Jammy die begin volgend jaar verschijnt. Was het leven maar zo simpel.
Dit is de boosdoener. Het onderdeel van onze vaatwasser dat er voor zorgde dat dit in ieder huishouden broodnodige apparaat de laatste weken steeds minder goed werkte en uiteindelijk helemaal niet mee functioneerde.
Het had iets te maken met warm water, koud water, stollend vet en een verstopping, aldus de monteur die we erbij hadden gehaald. Enfin, het kapotte onderdeel is vervangen door een nieuw, werkend exemplaar. En de vaatwasser doet het weer als vanouds.
Bij de overlijdensberichten in de krant van vandaag las ik dat de Helmonder Hans Verbakel is overleden. Hans was zo lang als ik me kan herinneren SP-man: als raadslid en als voorzitter van de lokale afdeling.
Dat bericht stemt me erg droevig: Hans was een aardige vent, sociaal betrokken bij de stad en bij de mensen bovendien. En vooral, zoals ik het ervaren heb: hij had een gezonde dosis argwaan ten opzichte van de macht en de machthebbers.
Hij vroeg, vroeg door en bleef doorvragen als het moest. Vaak was dat ook noodzakelijk. Daardoor kreeg hij immers vaak boven tafel hoe de zaken werkelijk in elkaar zaten.
Bij de geplande sloop halverwege de jaren negentig van arbeiderswoningen in de binnenstad, die later niet doorging. In een conflict tussen de toenmalige Speelhuisdirecteur en een aantal personeelsleden. Bij de ooit eens bedachte bouw van een beurscentrum op Groot Schooten – nooit gerealiseerd, trouwens. Om maar eens een paar voorbeelden te noemen.
Ik wist dat Hans met zijn gezondheid aan het tobben was. Toch is het dan schrikken, zo’n bericht. 65 jaar oud slechts, veel te jong.
Goeie tip bij Villamedia: Trello, de ideale app om je zaakjes mee te organiseren. Ik gebruik deze app nu zo’n twee jaar en hij bevalt me echt heel goed. Kijk even naar de video, dat scheelt mij een hoop uitlegwerk.
Tav Falco is in de muziekwereld echt een zeldzaam buitenbeentje. Iemand die volledig zijn eigen gang lijkt te gaan en waar geen labeltje op te plakken is. En die ook volledig wars is c.q. lijkt te zijn van succes.
Ik kwam hem begin jaren tachtig op het spoor, via een 12-inch met zijn band Panther Burns. Het nummer I’m On This Rocket vond (en vind) ik een pareltje. Pure, onvervalste rockabilly. Zeer, zeer aanstekelijk en met een lekker scherp randje
Maar hij is weinig stijlvast: in de loop der jaren ging hij met tal van genres aan de haal, soms wat meer en soms ook wat minder interessant. Onlangs stuitte ik op een door hem samengestelde verzamel-cd. Met daarop naast allerhande obscuur spul ook persoonlijke favorieten als Charlie Feathers, Jimmy Llloyd en Dion (The Wanderer) DiMucci .
Vanwege zijn (obscure) muzikale voorkeuren snap ik nu ook wat meer van zijn eigen muziek. Maar toch, de opwinding die spreekt uit het nummer I’m On This Rocket, die blijf ik het allermooiste vinden.
Er wordt al jaren over gepraat aan allerhande bestuurstafels in deze regio en ook in Den Bosch, op het Provinciehuis. Maar ondanks al dat oeverloos overleg zijn onze bestuurders er tot op heden nog niet in geslaagd een oplossing te vinden voor de verkeersproblemen waar het autoverkeer in het Helmondse deel van Zuidoost-Brabant in de spits vrijwel dagelijks mee te maken heeft.
De oorzaak? Daar kun je een hele boom over opzetten, natuurlijk. Zelf houd ik het op deze reden: het onvermogen bij veel bestuurders om het algemeen en gemeenschappelijk belang te laten prevaleren boven het eigen, lokale belang.
Als de hierboven in het krantenartikel opgeschreven verwachting uitkomt, gaan de huidige plannen voor de N279 tussen Veghel en Asten binnen een paar weken de prullenbak in. En zijn we weer terug bij af, bij het moment een jaar of tien geleden dat het vorige plan om de verkeersstructuur ingrijpend te verbeteren aan diggelen ging.
En wat ik daar van vind? Het antwoord laat zich raden.
Beetje een rare film dit, Hell Ride (2008): een warrig verhaal, ongeloofwaardige plot en een vreemde wendingen in het verhaal. En heel veel doelloos op motoren heen en weer rijden in de woestijn.
En dat terwijl niemand minder Michael Madsen, Keith Carradine en Dennis Hopper er in meespelen en Quentin Tarantino zijn naam eraan verbonden heeft als ‘executive producer’.
De moeite waard zijn wel de soundtrack – een combinatie van Mexicaans, cowboy-lyriek en surfgitaren – en de mooie landschapsbeelden. Maar of dat genoeg is?
Toch benieuwd of er bij mij op het werk iemand de afgelopen twintig maanden dit geintje ooit eens in de praktijk heeft gebracht.
Een paar jaar geleden liep ik toevallig tegen de muziek van deze groep aan, Dakha Braka uit Oekraïne. Weinig voor de hand liggend en zeer traditioneel maar wel heel verrassend en – zeker live – heel aanstekelijk.
Ik was er zeer van onder de indruk. Op Facebook zag ik dat de band na de lockdown weer actief is. Mooi. Er is ook, na een paar jaar van stilte, weer een nieuwe cd, zag ik op Spotify.
Hieronder wat linkjes, naar Spotify en YouTube. Het beluisteren en bekijken meer dan waard.
Gelukkig, het nieuwe boek van schrijfster Donna Leon is weer eens een gewone detective. Geen filosofische bespiegelingen, geen uitweidingen over de ondergang van Venetië, zoals haar laatste boeken met politiecommissaris Brunetti.
Nee, gewoon een ouderwetse detective met een misdaad, een onderzoek, een dader en een verrassende ontknoping.
Aardige observatie gisteren in de Volkskrant: het einde van de popmuziek. Al geldt dat natuurlijk maar voor een deel van de pop.
Weblog 