Een stichtelijk woordje van onze minister-president om welgemutst het weekend mee in te gaan. Aangetroffen in de Volkskrant.

---

---

---

Grappig. Ik heb altijd al een Ramone willen zijn. En nu blijkt dat iemand daar intussen gewoon een liedje over geschreven heeft.

Een van de eerste singles waarvan ik me bewust kan herinneren dat ze verschenen, is deze ‘Double Barrel’ van Dave (Barker) en Ansel Collins, uit 1971 – toen ik 9 jaar oud was dus.

Deze clip had ik nog nooit gezien dacht ik (dat blijkt niet zo te zijn, trouwens. Maar dat was ik vergeten), en zou nu absoluut niet meer door de beugel kunnen denk ik. Maar het nummer staat nog steeds als een huis.

Ansel/Ansell/Ansil Collins speelde de afgelopen decennia op heel wat reggaeplaten mee als toetsenist. Dave Barker maakte fantastische muziek met onder andere Lee Perry en treedt nog steeds regelmatig op. Hij heeft ook nog steeds volop energie, zag ik in onderstaande clip.

Is er sprake van het Calimero-syndroom? Of hebben de politici in de gemeenteraad van Gemert-Bakel een punt als ze zeggen dat er binnen de regio Zuidoost-Brabant veel aandacht is voor de problemen in de steden en maar bitter weinig voor die in de plattelandsgemeenten?

Ik denk eerlijk gezegd wel dat er een flinke kern van waarheid zit in, en dat de stad wel wat meer oog voor de regio zou mogen hebben. Met name als het gaat om de mobiliteit: files, nauwelijks openbaar vervoer en knelpunten die maar niet verholpen worden.

In maart zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten. Dat wordt gezien de huidige discussies over het landbouwbeleid een zeer interessante dag. Zeker ook in Noord-Brabant, vanwege de blokkade die het CDA in de Staten al bij voorbaat gelegd heeft.

Het gaat er flink op, in de gemeenteraad van Gemert-Bakel vanavond. Er is harde kritiek op de gezamenlijke plannen van de regio Zuidoost-Brabant.

Die zijn volgens de gemeenteraad te veel gericht op Eindhoven en te weinig op het platteland en op de Peel.

Nieuwsgierig hoe dat precies zit? Morgen meer in de krant.

Toevallig kwam ik een dezer dagen deze foto tegen, een juweeltje van de Engelsman Martin Parr – ooit nog eens te gast in Helmond tijdens carnaval. Zijn gevoel voor timing, situaties en compositie blijft fascinerend.

De muziek van zowel Bloodshot Bill als Deke Dickerson ligt hier zeer regelmatig op de (digitale) draaitafel. Het zijn beiden rockabilly-mannen die de grenzen van hun muziekstijl opzoeken en er ook niet voor terugschrikken er wat rafelrandjes aan te laten hangen.

Leuk om beiden ook eens samen aan het werk te zien in een nummer voor het onvolprezen Bopflix-kanaal op You Tube.

Bas van der Schot in de Volkskrant.

---

Interessante column van Teun van der Keuken, gisterochtend in de Volkskrant. Waarin hij voormalig topman Jeroen van der Veer van Shell even de maat neemt, naar aanleiding van diens klaaginterview vorige week in een andere landelijke krant, NRC.

Van der Keuken signaleert nog maar eens de neiging van veel politici om verlies van stemmen bij verkiezingen te zoeken bij de kiezer, en niet bij zichzelf. En dan als verklaring te geven dat de boodschap van de politiek niet goed is uitgelegd.

Dat mechanisme heeft er niet alleen voor gezorgd – denk ik – dat de PvdA gedecimeerd is, maar ook dat het wantrouwen ten opzichte van de politiek zo groot is geworden.

De hele column is hier te lezen, trouwens.

Heerlijk absurde foto van het cabaretduo Noob, vorige week in NRC. Hier is meer te lezen. Maar ik vermaak me al kostelijk met deze intrigerende plaat: een robot en een zeemeermin, hoe kom je erop?

Een dame in een indianenpak die al jodelend de lof van god bezingt? Ik weet echt niet of ik die elpee wel op mijn wanted-lijstje moet zetten, hoor. Ook al brengt Princess Ramona drie heel verschillende culturen op deze elpeehoes zo mooi bij elkaar.

Normaal gesproken wordt de formulering ‘in goed overleg hebben we besloten afscheid te nemen van’ gehanteerd om te verbloemen dat er sprake is van een gedwongen ontslag. In dit geval wordt een iets minder gangbare term gebruikt: een ‘afgevlakte en minder steil geworden leercurve’.

Frappant, voor iemand die betrokken was de bij de Sywert van Lienden-deal en die forse kritiek had op het coronabeleid van het kabinet. Mij lijkt dat je daardoor juist heel veel bijgeleerd zou hebben.

Zou het toeval zijn? Of begint na meer dan veertig jaar de vermoeidheid toe te slaan bij deze zestigers? Zowel de UK Subs als de Cockney Rejects kondigden deze week hun afscheidstournee aan.

Toevallig zijn ook juist de twee Engelse bands die rond 1980 grote indruk op me hebben gemaakt met loeiharde, recht-toe, recht-aan punk.

Een blijvende indruk zelfs.

Al eerder schreef ik over de problemen bij afvalinzameleaar Blink, dat werkzaam is in de regio Helmond. Er blijkt nog veel meer mis te zijn, leert nieuwe informatie die de afgelopen week boven tafel kwam.

Een mooi nummer om op vrijdagmiddag het weekend mee in te luiden. Al hoop ik trouwens niet dat er ergens echt mensen in de sneeuw zijn gestrand.

Leuk om te lezen, in NRC: het verhaal achter de enigszins gênante foto van Mark Rutte achter het bureau van Joe Biden.

Als we het dan toch over zombies hebben (zie dit bericht over Demented Are Go), regisseur Jim Jarmusch maakte niet alleen een film over vampiers, hij heeft er ook een gemaakt over – jawel – zombies. The Dead Don’t Die, heet deze film uit 2019.

Nota bene met gerenommeerde acteurs als Tom Waits, Iggy Pop, Chloë Sevigny, Bill Murray, Tilda Swinton, Rosie Perez, Selena Gomez en Adam Driver.

Het was even doorzetten gisteravond, toen ik er naar zat te kijken. Maar gaandeweg blijkt dat het vooral een ode is aan al die voor een appel en een ei gemaakte B-films uit de jaren vijftig en zestig. Hoofdrolspelers Driver en Murray acteren zelfs in de trage, houterige stijl die kenmerkend is voor die films. En dat maakt het een hele aardige film.

Een aparte credit verdient de de titelsong van Sturgill Simpson, een prachtig nummer.

Een paar dagen geleden zette ik een clip van de psychobilly-band Mad Sin op dit weblog. Dat leverde aardig wat reacties op. Daarom vandaag nog maar eens een bak herrie uit die hoek, van Demented Are Go uit Wales.

Waar die obsessie met bloed, zombies en vampiers vandaag komt, daar snap ik geen hout van. Maar dat dit nummer lekker swingt en – vooral – een heerlijk scheurende rockgitaar bevat, dat spreekt me dan weer wel aan.

Oh ja, de band heeft ook ‘Crazy Horses’ van de Osmonds gecoverd. Daar kan ik geen goede live-opname van vinden, daarom een link naar Spotify.

Vrijdag…..

Toen ik (lang geleden) net bij de krant werkte, had ik eens een gesprekje over de aanleg van een nieuwe weg in Helmond, de Rochadeweg vermoed ik. In dat gesprek ging het op een bepaald moment tot mijn stomme verbazing over de kunstwerken die in die weg moesten komen.

Mijn vraag daarover aan de toenmalige wethouder, PvdA’er Jan van der Zanden, zorgde voor een schaterlach bij hem. ,,Kunstwerken? Wegenbouwers hebben het daarover als ze bruggen, tunnels en viaducten bedoelen”, was het antwoord. ,,Niet over beelden of schilderijen, hoor.”

Toen ik vanochtend deze passage las in onze krant moest ik uiteraard meteen terugdenken aan dat gesprekje en begreep ik de verwarring volkomen.

Er zijn mensen die nachtmerries krijgen van brutalisme in de architectuur. Die vinden al dat gedweep met beton maar niks en die raar golvende rondingen afschuwelijk lelijk. Vooral omdat het hen doet denken aan de eenheidsworst die in Oost-Europa tijdens het communisme de boventoon voerde in de woningbouw.

Eerlijk gezegd heeft het bij mij ook een tijdje geduurd voordat ik ook de fraaie kant van deze vorm van architectuur ben gaan ontdekken. Dat komt onder meer door de zeer informatieve en verhelderende manier waarop op dit weblog, Oostblog, daar uitleg over wordt gegeven en voorbeelden zijn verzameld.

Dit gebouw uit 1986 in Almaty in Kazachstan bijvoorbeeld. Dat heeft toch ook wel iets? Ik hoor het u al denken: je zult er maar wonen.

Mooi gezicht, het enthousiasme van het publiek in deze clip van al weer een paar jaar geleden van de Engelse dance-sensatie Chase & Status. Die behalve dat ze nummers van andere remixen ook zelf regelmatig sterke nummers uitbrengen. Zoals deze track, met een wel zeer filosofische tekst: ik heb geen probleem, maar jij.

Deze week de film ‘Only Lovers Left Alive’ zitten kijken, een film van regisseur Jim Jarmusch. Maker van een hele reeks pareltjes, zoals ‘Stranger Than Paradise’, ‘Down By Law’, ‘Mystery Train’, ‘Night On Earth’, ‘Dead Man’ en ‘Ghost Dog’. Allemaal films met een mooi verhaal, prachtig gestileerde beelden en heerlijke, bijpassende muziek. Deze film past wel in dat rijtje.

Ik had de film lukraak aangezet, en was er ook niet op voorbereid (spoiler alert) dat de hoofdrolspelers vampiers zijn, dus dat was wel even schrikken. Een van de hoofdrolspelers worstelt enorm met zijn vampirisme. Dat op een gegeven moment het nummer ‘Can’t Hardly Stand It’ van rockabilly-veteraan Charlie Feathers klinkt, is dan ook beslist geen toeval.

Bij Jarmusch zit ‘et em ook vaak in de details. Als de ene vampier, Tom Hiddleston, tijdens een slapeloze nacht aan de andere voorstelt om in hun woonplaats Detroit een rondje te gaan rijden en dan ook het Motown-museum aan te doen, is het antwoord van Tilda Swinton: ‘I like Motown, but I’m more a Stax kinda girl’.

Kijk.

Heel af en toe denk ik wel eens dat ik zo ongeveer de enige ben in de regio-Helmond die zich druk maakt over het gebrek aan oplossingen voor de verkeersproblematiek rond de Beekse Brug in Beek en Donk en de N279 ten oosten van Helmond richting Veghel in het noorden en Asten in het zuiden.

Dat is natuurlijk niet zo, want zowel in Laarbeek als in Gemert-Bakel, in Helmond en ook in de wijk Dierdonk zijn er nog een aantal mensen die zich daar wel degelijk volop mee bezig houden. Zie hierboven. En gelukkig maar.

Nou moe. Altijd gedacht dat ‘Egyptian Reggae’ van Jonathan Richman en zijn Modern Lovers het origineel was. Maar het blijkt een cover te zijn. Dat ik daar pas 46 jaar na het verschijnen van dit nummer achter moet komen…

Het origineel dateert van ergens begin jaren zeventig, en is geschreven door Earl Zero: ‘None Shall Escape This Judgement’, dat een paar jaar later bekend werd in een uitvoering van Johnny Clarke.

Dat het om een cover gaat las ik in het boek Jamaican Recordings, Rock Steady To Rockers, het tweede en zeer boeiende deel in een serie boeken waarin de geschiedenis van de Jamaicaanse reggae nauwgezet wordt beschreven.

In een recent verschenen, Jamaicaanse versie van het nummer (zie hieronder) is goed te horen dat Richman destijds met dit nummer aan de haal is gegaan. Tenminste, als je het weet. Zeg ik, na 46 jaar.

Deze blauwe plaquette hangt in London op het gebouw waar de Beatles hun laatste live-concert gaven, en wel op 30 januari 1969. De vraag is nu natuurlijk om welk gebouw het gaat.

Dat zou zo maar eens een mooie vraag kunnen zijn tijdens de tweede avond van onze nieuwe pubquiz-serie, op donderdag 9 februari vanaf 21.00 uur in Lokaal42.

Ze zitten momenteel zwaar in de verdomhoek, auto’s en de auto-industrie. Maar tot diep in de jaren zeventig was er geen vuiltje aan de lucht voor auto-ontwerpers. Niet alleen techneuten maar ook designers konden zich volop uitleven, nauwelijks gehinderd door veiligheidsvoorschriften en/of milieuregels en klimaatschade.

Gelukkig ligt dat nu helemaal anders. Maar dat de ontwikkelingen in de vorige eeuw op autogebied veel moois hebben voorgebracht, zagen we onlangs in Brussel. Daar waren we (onder meer) in Autoworld, een museum in het Jubelpark waar die geschiedenis met veel gevoel voor vorm en stijl in beeld wordt gebracht.

Van groots en meeslepend (boven) tot klein en vindingrijk (beneden).

Het is altijd even raden waar de tekst over gaat. Maar aan de (verontwaardigde) toon te horen gaan de Sleaford Mods in hun nieuwste nummer wederom flink tekeer tegen de politieke ontwikkelingen in Engeland. Klinkt weer uitstekend. En ook de clip is één groot feest.