Author: Hans Vermeeren

Paginagroot verhaal in de Volkskrant deze week over de Dreigroschenopfer van Kurt Weill en Bertold Brecht. Sinds ik op de middelbare school door een leraar Duits vrij indringend geconfronteerd werd met het werk van Brecht en Weill heb ik een zwak voor deze opera.

Door de jaren heen heb ik veel uitvoeringen ervan gehoord, verschillende vertolkers worden hierboven ook genoemd. Liedjes uit deze opera zitten dan ook in mijn hoofd gebeiteld. Regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik Mackie Messer aan het zingen ben: “Under der Haifisch, der hat Zehne….”

Leuke baan, verslaggever. Je komt nog eens ergens. Bij een bokswedstrijd in Time Out in Handel bijvoorbeeld, een actie voor het goede doel onder de naam ‘Gimmertse Gladiatoren’. Fascinerend.

Leuke cartoon, lekker absurd. Doet me denken aan dit nummer van The Prodigy. Met daarin een sample van een van mijn all time favorites van Lee Perry en Max Romeo. Zie hieronder.

Hij heeft al eens vaker op dit weblog gestaan, deze video van de Engelse dj David Rodigan, de man dankzij wie ik begin jaren tachtig kennismaakte met een enorme hoeveelheid indrukwekkende Jamaicaanse reggae.

Toevallig kwam ik het filmpje op YouTube weer eens tegen (hoewel dankzij YouTube’s algoritmes niets toevallig is). Daarom gewoon nog maar een keer.

In de Volkskrant van gisteren.

Samen met de Go-Betweens zijn de Triffids (hierboven) de meest onderschatte en ondergewaardeerde Australische bands uit de jaren tachtig. De mooiste liedjes van deze groepen koester ik nog steeds, als waren het pareltjes.

Mooi om te zien dat er nu een poging wordt ondernomen om in ieder geval de muziek van de Triffids af te poetsen, zoals bij The Guardian te lezen valt.

Het is muziek uit de tijd dat er in onze huiskamer nog een bandrecorder met twee grote spoelen stond, het repertoire van Perez Prado. Zijn liedjes werden veel gebruikt tijdens danslessen in de jaren zeventig, heb ik me laten vertellen.

Aan dansles ben ik nooit begonnen, dus daar kan mijn voorliefde voor de muziek van deze Cubaanse muzikant niet begonnen zijn. Die voorliefde is al jarenlang sluimerend trouwens, maar eens in de zoveel tijd steekt ie de kop op.

Dat is met name het geval als het goed weer begint te worden. En dan gaat mijn voorkeur ook nog uit naar dit liedje:

Tijdens de afgelopen meivakantie brachten we onder meer een paar dagen door in de Italiaanse stad Milaan. Een mooie en gezellige maar erg drukke plaats, vond ik.

Tijdens een van onze stadswandelingen kwamen we voorbij het museum The Brera Gallery, vernoemd naar de straat waaraan het is gevestigd. Er hangen een paar fraaie schilderijen, las ik in onze reisgids, dus wilde ik wel even naar binnen.

Dat ging niet, merkte ik bij de toegangsdeur. Alle kaarten voor die dag waren al verkocht. Jammer, daarom moest ik genoegen met een (vriendelijk geprijsde) catalogus.

Sinds ik die catalogus kocht, moet ik daarin elke dag even kijken naar de afbeelding van dit schilderij van Caravaggio: de maaltijd van de Emmausgangers, naar een bijbels verhaal.

Wat een adembenemend schilderij is dit. Met name de expressie op de twee gezichten rechtsboven is zeer indrukwekkend. Om nog maar te zwijgen over het gebruik van de schaduw en de donkere tinten.

Best rustig wonen daar, denk ik, aan de andere kant van het meer.

Goed uit te houden hier hoor, aan de oever van het Meer van Lugano.

Speciaal voor de liefhebbers van de Klare Lijn vandaag een fraaie tekening van Edgar P. Jacobs. Een knapperend haardvuur, een kopje thee… Veel Engelser kan het niet.

Het regent, het is bijna Koningsdag met de bijbehorende lintjesregen en de meivakantie nadert in rap tempo. Alle redenen om eens flink het stof uit de gehoorbuizen te blazen.

Er gaat geen dag voorbij of ergens in mijn hoofd hoor ik wel een door Dusty Springfield gezongen liedje voorbijkomen, sinds jaar en dag een van mijn favoriete zangeressen. Daarom vandaag deze prachtige en stijlvolle elpeehoes op dit weblog. En hieronder uiteraard een linkje naar haar muziek.

Met een beetje moeite is voormalig lid van Roxy Music Brian Eno in deze ietwat rare advertentie te herkennen. Mijn favoriete plaat van Eno is trouwens nog altijd deze klassieker, samen met David Byrne van de Talking Heads:

Fokke & Sukke, recent in NRC.

Terwijl wij op een zeer aangename camping precies op de grens tussen Luxemburg en Duitsland de paasdagen doorbrengen met lezen en wandelen, brengen onze kinderen hun vakantie samen in Egypte door.

Dat ze daar een keer samen naar toe zouden gaan, hadden ze al op de basisschool afgesproken. Gisteren kregen we deze foto. Geweldig om te zien, echt.

Vroeg uit de veren vandaag, om namens de krant aanwezig te zijn bij het vertrek van 150 militairen vanuit Vredepeel naar Slowakije. Ze gaan daar een Nederlandse bijdrage leveren aan de Navo-verdediging van West-Europa. Hier staat een eerste verslag.

Eén blik op deze foto maakt duidelijk om welk liedje het gaat en daarom ook wat de naam moet zijn van dit trio. Het nummer doet me om een of andere onduidelijke reden denken aan de jaren zestig in Helmond-Oost, aan mijn jeugd dus. Ik word er bijna nostalgisch van. Bijna.

Inmiddels is het al weer een jaar of zeven geleden dat we tijdens twee meivakanties op rij een paar dagen rondliepen in Valencia.

Een zeer, zeer aangename Spaanse stad. Al was het alleen maar omdat je tijdens een wandeling door het oude centrum de rijpe sinaasappels zo van de bomen kunt plukken.

Een collega gaat binnenkort voor een shortbreak naar deze stad, vertelde ze, en daarom keek ik mijn Valencia-foto’s nog eens door.

Daarbij stuitte ik op dit wel heel erg Martin Parr-achtige plaatje, gemaakt in het door architect Santiago Calatrava ontworpen nieuwe stadsdeel van Valencia waarvoor een rivier werd drooggelegd.

Het liedje hieronder zit al de hele ochtend in mijn hoofd, vanwege het overlijdensbericht van zanger Chris Bailey van The Saints, zondagavond laat.

Triest nieuws, maar Bailey laat in ieder geval een geweldig oeuvre achter. De eerste drie elpee’s van The Saints (uit Brisbane, Australië) staan nog steeds als een huis. Ook halverwege de jaren tachtig maakte de band nog prima muziek. Daarna ben ik de band enigszins uit het oog verloren.

Het nummer hieronder is, naast (I’m) Stranded, altijd een van mijn favorieten geweest. Ruige herrie, in zijn beste vorm: This Perfect Day.

En hier, bij The Guardian, is een boeiende necrologie van Bailey te vinden.

Tijdens een lunchwandeling afgelopen week over de Helmondse wijk Suytkade stuitte ik bij toeval op een gedicht van de vorig jaar – veel te jong – overleden stadsdichter Bert Kuijper.

Daarin laat hij zijn gedachten gaan over vriendschap, en het zijn werkelijk prachtige woorden. Ze zijn te vinden bovenop de Motte, in het hart van de wijk. Ik kan ze van harte aanraden.

Vandaag in NRC.

Vandaag in de krant een verslag van een uitgebreid gesprek over de economie in de Peel met de Laarbeekse wethouder Tonny Meulensteen.

Peter de Wit, een van de afgelopen dagen in de Volkskrant.

Was toch wel weer even schrikken aan de pomp vandaag. Een volle tank diesel kost wel een klein kapitaal op dit moment.

Ik geloof dat het ooit een keer een grap was van een tonprater toen-ie een flinke rekening moest betalen in een restaurant: ‘ik vroeg of ik kon afrekenen, niet wat het kost om de zaak over te nemen’.

Zoiets dus.

De eerste reacties op de trailer voor de nieuwe serie van Danny Boyle over de Sex Pistols lopen uiteen, lees ik hier. En ik zit er eerlijk gezegd ook niet echt op te wachten.

Maar wie weet kan deze blik op de punkgeschiedenis toch ook weer nieuwe mensen inspireren of mensen opnieuw inspireren. Laat ik het daar maar bij houden.

Kamagurka in De Groene. Het zou grappig zijn als het niet zo triest was.

Toen de opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen zo laag uitviel dacht ik dat dat vooral kwam omdat steeds meer mensen het vertrouwen in de politiek hebben verloren. En dat daar de politiek zelf debet aan is.

Zelf merk ik dat ik sinds april vorig jaar grote moeite heb met de geloofwaardigheid van de kopstukken in Den Haag. Ik vind het lastig al die woorden serieus te nemen, sinds ze er in de Nacht van Rutte zo’n zooitje van hebben gemaakt.

En de recente affaire rond Hugo de Jonges mondkapjes-appjes hebben dat gevoel alleen maar versterkt.

Vandaag brengt columnist Teun van der Keuken in de Volkskrant datzelfde gevoel haarfijn onder woorden.