Nieuwe telefoon sinds anderhalve week, en dat is altijd even wennen. Het is een telefoon met een zelfdenkende camera geworden kennelijk.. Deze foto trof ik er vanochtend op aan. Ik heb hem niet zelf gemaakt tenminste. Maar het is wel een intrigerend plaatje.

De afgelopen jaren heb ik ze van een afstandje gevolgd, de discussies over uitbreiding van veestapels en de bouw van megastallen. Sinds kort zit ik er tot over mijn oren in, beroepshalve tenminste. Lees hier de online-versie van het dit verhaal over de huidige discussie in Gemert.

Na alle hectiek van de afgelopen dagen vandaag even de natuur in, een wandeling over de Grotelse Heide langs de Esperloop. Prachtig gebied, zeker in dit jaargetijde. Met een laaghangende zon en nog een dun laagje sneeuw.

Tsja, dat was te verwachten. Catalogus van een tentoonstelling in de National Gallery in London rechtstreeks bestellen, dat zit er voorlopig niet. Met dank aan de Brexit. De vraag is ook hoe lang ‘temporarily’ is. En er zelf in London even een scoren kan niet vanwege de coronacrisis. Soms zit het niet mee. 😉

Prachtige film, The Hudsucker Proxy (1994) van Ethan en Joel Coen, van wie ik het oeuvre in deze doodsaaie lockdown-weken maar weer eens aan het bekijken ben. In chronologische volgorde, je moet wat.

Hilarisch in de film is de manier waarop het opportunisme (en cynisme) in het bedrijfsleven wordt verbeeld. Ook deze scene is heel bijzonder. Een doorsnee redactievergadering op een doorsnee krant (zoals de onze) buiten coronatijden is er helemaal niets bij.

Mooi ook dat de redactiechef ook dan al, in 1958, op zoek gaat naar de ‘human angle’ in verhalen, naar de mens achter het nieuws zogezegd. Ook dat is dus van alle tijden.

Vermoedelijk was het ergens halverwege de jaren negentig dat ik beroepshalve bij Johan Verschuuren stond, in zijn volkstuintje aan de zuidrand van Aarle-Rixtel. Geen idee meer wat de aanleiding was. Het verhaal dat dit gesprekje voor de krant opleverde, kon ik donderdagavond laat nergens meer terugvinden, toen ik zijn necrologie wilde gaan schrijven.

Net als het boekje met weerspreuken dat Johan voor me klaargelegd had, als cadeautje na afloop van het interview. Hij was aardig, vriendelijk en toegankelijk – en ook een beetje ijdel. Maar wie is dat niet. Dat boekje moet hier thuis op zolder nog ergens tussen andere boeken liggen. Toch maar eens opzoeken.

De Automotive Campus in Helmond gaat deze zomer over in andere handen, tekende ik woensdag op uit de mond van de Helmondse wethouder Serge van de Brug. Lees hier een iets uitgebreidere versie van dit nieuwsverhaal.

Iedereen had dit boek kennelijk al gelezen, behalve ik. Er is in de Tweede Kamer zelfs al eens uitgebreid over gediscussieerd, zag ik. Maar dat zijn niet de redenen dat ik ‘Fantoomgroei’ van Sander Heijne en Hendrik Noten ben gaan lezen tijdens de afgelopen kerstvakantie.

Nee, dat was omdat ik uit de recensies had begrepen dat in dit boek haarfijn aangetoond wordt dat er grenzen zijn aan de veronderstelde zegeningen van de vrije markt.

En dat er een overheid nodig was, is en blijft om de gemeenschappelijke belangen te behartigen. (En om er voor te zorgen dat de onevenredig grote scheefgroei van welvaartsverdeling de komende jaren maar door blijft gaan.)

Vandaag weer een nieuwe gastcolumn, van huisgenote D. Over rugpijn, pijn in de rug oftewel de Helmondse ziekte: ping in minne rug. .

“Wie bepaalt eigenlijk of ik een doorverwijzing naar het ziekenhuis krijg?”, vroeg ik enigszins pedant aan mijn nieuwe huisarts. “Ik dus”, zei ze, net zo pedant en natuurlijk kreeg ik ‘m niet. Ik kreeg wel een recept mee voor een halve kruiwagen pijnstillers, het adres van een fysiotherapeut en de mededeling dat ik terug mocht komen als dat allemaal geen baat had.

Lees hier verder.

Het is al jaren een van mijn favoriete platen, Reach Out van de Four Tops uit 1967. En het nummer Bernadette is een van de hoogtepunten op die fenomenale elpee.

In een documentaire over zangeres Aretha Franklin, onlangs te zien bij de NPO, komt dit nummer ook voor. Dankzij een intrigerende bijdrage van Four Tops-zanger Abdul Fakir, plaatsgenoot van de in Detroit opgegroeide zangeres die in augustus 2018 overleed.

Vanwege actuele ontwikkelingen op verzoek van collega’s wat parate kennis over zwembad de Tongelreep in Eindhoven op een rijtje gezet. Er is veel gebeurd rond dat zwembad, sinds 2016.

Toevallig stuitte ik deze week op een wandelroute in Zuid-Limburg waar ik erg enthousiast over werd. Wandelgids prompt besteld en bestudeerd, en inderdaad: het ziet er erg mooi uit. Een paar flinke klimmen, een overzienbare afstand (100 kilometer) en onderweg veel horeca. De vraag is nu alleen: wanneer zouden we die route ooit eens een keertje kunnen gaan wandelen?

Frappant dat mensen zo’n verschillende kijk op een en dezelfde persoon kunnen hebben. Deze foto staat vandaag in de Volkskrant.

Terugkijkend op de afgelopen jaren is de Brexit een van de onderwerpen die me volop bezig gehouden heeft. Juist daarom was het vrij recent verschenen boek ‘Stem van het Britse volk’ van NRC-correspondent Melle Garschagen zo interessant om te lezen.

In dat boek laat hij namelijk nog eens goed zien wat de drijfveren waren voor veel Engelsen om voor de Brexit te stemmen: een ongebreidelde hang naar het Engeland van vroeger, gevoed door valse beloften.

We zouden wat minder vlees moeten eten, en wat vaker vegetarisch. Dat zeggen we hier in huis regelmatig tegen elkaar. En inderdaad, heel af toe ligt er plotseling een hamburger, schnitzel of kip op mijn bord die gemaakt is van vleesvervanger. Maar in de praktijk blijkt het toch behoorlijk lastig van decennia lang ingeslepen gewoontes af te wijken, zag ik net bij de lunch weer eens.

Een van de allerleukste boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb, is zonder twijfel ‘Alle remmen los!’ van de Belgische filmliefhebber Jan Verheyen. In dat boek ontrafelt hij de geschiedenis van de B-film, het genre dat al in de jaren vijftig ontstond maar in de jaren zeventig volledig tot wasdom kwam.

Hilarisch om te lezen hoe regisseurs zonder al te veel talent en met een minimaal budget er toch iets van proberen te maken (meestal, tenminste). Absoluut hoogtepunt in dit genre: de film ‘The Piranha’, waarin niet één piranha voorkomt.