---

---

Lekker loom dubreggaenummer van deze hardcorepunk-meesters uit New York.

---

---

Hartverwarmende klanken uit Zuid-Amerika, heerlijk tijdens kille, druilerige en grauwe dagen.

Vandaag arriveren de 225 vluchtelingen die al maanden door de regio zwerven in De Hoof in Someren. Daar kunnen ze twee maanden blijven, en hebben ze eindelijk een beetje rust en privacy.

Lees hier dit verhaal op de website van onze krant.

Opmerkelijke stap van de linkse partijen in het stedelijk gebied: geen extra huizen op het platteland, maar in de stadsregio zelf. Om te voorkomen dat het landelijk gebied verder verstedelijkt.

---

---

Onweerstaanbare rhythm & blues van Willis Jackson uit New Orleans. Dit soort nummers vormden rond 1960 de grondslag voor het ontstaan van ska, een paar honderd kilometer naar het zuiden, op het eiland Jamaica. Luister naar de Skatalites en naar de muziek van mensen als Don Drummond en Roland Alphonso, en je herkent onmiddellijk hun inspiratiebronnen.

Captain Sensible van The Damned. Shane MacGowan van de Pogues. Chrissie Hynde van de Pretenders. Punk- en reggaelegende Don Letts. Ze komen alle vier aan het woord in de documentaire  ‘Basically, Johnny Moped’.

Die documentaire gaat over een punkbandje in 1977 uit de buurt van London dat zo authentiek was en bleef dat de band het nooit echt gemaakt heeft, behalve in kleine kring.

En daar blikken de bandleden meer dan vier decennia later uitgebreid en openhartig – en met gemengde gevoelens – op terug.

Die documentaire, al een jaar of wat oud, duikt nu zomaar en opeens op Netflix op. 

Wat een prachtig en smaakvol Tiny Desk-concert van reggaezanger Horace Andy in de huiskamer van producer Adrian Sherwood. En wat een muzikanten in die huiskamer in – als ik het wel heb – Ramsgate: daar zit op een paar vierkante meter vele tientallen jaren aan hip hop- en reggaegeschiedenis bij elkaar. Luister en geniet.

Man man, wat een gitarist was die Wilko Johnson. Maniakaal is nog zacht uitgedrukt voor zijn speelstijl, vooral in z’n tijd bij Dr. Feelgood. Afgelopen maandag is hij overleden. Hier is een fraaie necrologie te lezen.

Een mooi contrast vandaag: kleine huisjes in Gemert die heel groot in de krant staan. 411 euro per maand kosten ze, en het lijkt erop dat er heel veel vraag naar is.

De emoties lopen bij vlagen hoog op, dinsdagavond in het gemeentehuis van Gemert-Bakel, tijdens een bijeenkomst over het plan van het COA om 300 asielzoekers te huisvesten op het Zorgboog-terrein in Bakel. De boodschap van de bewoners van Bakel aan de politiek: minder vluchtelingen, en ook op andere plekken in deze gemeente.

Natuurlijk denken veel mensen: afvalinzamelaar Blink, dat boeit me niet. Dat is een abstracte ver-van-mijn-bedshow. Misschien is dat ook wel zo. Maar er gaat daar jaarlijks wel zo’n 20 miljoen euro aan gemeenschapsgeld rond. Als het daar dan niet helemaal klopt, is het alleen maar goed dat er ook politici zijn die dat wel aan de kaak stellen.

Minder vluchtelingen minder lang opvangen. En niet in nieuwbouwwoningen maar in tijdelijke woningen. Dat is de volgende stap in de discussie over de komst van vluchtelingen naar Bakel.

Er komen nu nog twee stappen: een hoorzitting waarin voor- en tegenstanders hun zegje kunnen doen. En een raadsvergadering, waarin het finale besluit word genomen.

Deze foto zag ik vandaag bij The Guardian. Het is een foto van crisisoverleg na de raketinslag in Polen, dinsdagavond. De kwalificatie van de krant voor de mensen aan tafel vind ik opmerkelijk: wereldleiders bijeen. Wereldleiders, denk ik dan, en Mark Rutte. Hij zit er ook een beetje bij als een kat in een vreemd pakhuis, trouwens.

_{Rechts Weird Al zelf, links Daniel Radcliffe in de film}

Het verhaal heeft weinig om het lijf. Bij vlagen wordt er niet al te best geacteerd. En de plot is flinterdun. Maar verder is het een prima film hoor, Weird: The Story of Al Yankowic.

Weird Al is vooral bekend van zijn (soms hilarische) persiflages op bekende popliedjes. Alle bekende namen moeten er wel een keer aan geloven. En soms blijken zijn parodieën zo effectief dat je het origineel niet meer kunt horen zonder aan de parodie te moeten denken en dan in de lach te schieten. Zoals bij ‘Got My Mind Set On You’ van George Harrison: ‘This Song’s Just Six Words Long’, aldus Weird Al.

De verfilming van zijn leven is uiteraard ook een grote parodie, waarin tal van bekende kunstenaars en muzikanten opduiken, vaak voor maar een paar seconden. Madonna, Frank Zappa, Devo, Andy Warhol, Salvador Dali, Wolfman Jack, Divine, Alice Cooper en ga zo maar door.

Briljant is wel deze twist in het verhaal: Nadat Michael Jackon het nummer ‘Eat It’ van Weird Al hoorde, maakt hij daar een geslaagde parodie op. Juist, ‘Beat It’.

In de wijk waarin ik woon is onrust ontstaan over de plannen met de autoweg N279: zorgt die aangepast weg straks niet voor een enorme barrière tussen de stad Helmond en de wijk. Terechte onrust, waar mijns inziens snel een reactie van de betrokken overheden op zou moeten volgen.

---

---

Nog zo’n bijna vergeten band: The Feelies. Maakte halverwege de jaren tachtig behoorlijk furore in het alternatieve circuit in Nederland. Ook deze muziek is vrijwel tijdloos. En ook deze band haal ik nog regelmatig uit de mottenballen.

Iedereen heeft tijdens zijn leven recht op fifteen minutes of fame, zei kunstenaar Andy Warhol ergens ooit een keer, volgens de overlevering. Die vijftien minuten zijn in mijn geval drie seconden geworden.

Zo lang ben ik ergens op de achtergrond in beeld te zien tijdens een recente (en zeer interessante) documentaire van Zembla bij BNN/Vara over drones. De opnames werd gemaakt onder meer gemaakt tijdens een NAVO-oefening met drones op de voormalige vliegbasis De Peel. Hier is die docu te vinden.

Overigens vermoed mijn schoonzoon dat de tekst op bovenstaande foto slaat op mijn rijgedrag tijdens familievakanties met de auto. Maar dat is echt niet zo. 😉 Het gaat over een drone.

---

---

Een bijna vergeten band, Wire, die drie briljante elpee’s maakte eind jaren zeventig. Hier nog steeds vaste gast op de luisterpaal.

Prachtige cartoon, onlangs in de Londense krant de Evening Standard.

Met veel plezier gisteravond zitten kijken naar deze documentaire bij VPRO Tegenlicht; De voedsel BV. Er zitten niet alleen veel mooie foto’s en beelden in van fotograaf Kadir van Lokhuizen van de landbouw en de voedingssector in Nederland. Deze documentaire geeft daarnaast ook mooi inzicht in waar al dat voedsel naar toe gaat. Kort samengevat: 85% gaat naar het buitenland. Het programma is hier terug te zien.

En het is al weer vrijdag, weekend in zicht. Mooi. Oh, ja: weekenddienst. Mmm.

Dit nieuws viel vandaag bij ons op de redactie de klep: in plaats van Automotive Campus in Helmond te verkopen aan ondernemer Marcel Boekhoorn blijft het Helmondse gemeentebestuur de ontwikkelingen op deze campus de komende jaren zelf stimuleren.

Wie moet de onderhoudskosten betalen voor de verhuurde delen van een gebouw? De huurder? Of toch de verhuurder? Dat is de aanleiding voor deze twist in Gemert-Bakel over een in de loop van de jaren opgebouwd bedrag van 720.000 euro.

Een begroting opstellen is een. Daarin concreet omschrijven welke doelen je wil bereiken en hoe je dat voor elkaar wil krijgen, dat is twee. Tenminste, dat stelt de gemeentelijke rekenkamercommissie.

Jerry Lee Lewis is niet meer. Maar hij was niet de enige die als een waanzinnige rock & roll-piano kon spelen. Kijk maar eens naar een recente opname van deze Dylan Kirk, daar spatten de vonken vanaf.

---

---

Lekker nummer dit, uit 2008. Ik kende het niet maar kwam het onlangs tegen in een Nederhop-playlist op Spotify. De sample in het begin van het nummer vond ik bijzonder intrigerend, eveneens een voor mij onbekende track.

Maar daarvoor is internet ooit bedacht. Binnen een halve minuut was ik er achter dat het een stukje is uit een nummer van de Belgische zangeres Anja, Op het Strand van Cadzand, uit 1969 of 1970 – de bronnen lopen daarover uiteen.

Zonder de sample van dit nummer te kennen had ik het al na drie seconden weggezapt – het begin is zeer matig. Maar rond de 45e seconde veranderen het tempo en het karakter van het nummer plotseling en vrij drastisch. En blijkt Anja probleemloos te kunnen tippen aan al de beroemde Franse zuchtmeisjes uit de jaren zestig.

Wat er van Anja geworden is, daarover zwijgt het internet trouwens in alle talen

---

Het begint vaak met een klein bericht, dat vooral vragen op roept. Als die vragen dan worden gesteld, roepen die antwoorden weer nieuwe vragen op. En uiteindelijk ontwikkelen dergelijke op het eerste gezicht nietszeggende gebeurtenissen zich tot complexe, veelomvattende dossiers. Mijn gevoel zegt me dat we hier, in het geval van afvalinzamelaar Blink, zoiets aan de hand hebben.

Aardige cover van een nummer van de Dead Kennedys.

Wat een prachtige en surrealistische foto vanochtend in de Volkskrant: skischansspringen in een omgeving zonder sneeuw.