Bij de supermarkt hier in de wijk stond ik donderdagmiddag even te kijken naar een zwaan die daar in de vijver dreef. Dreef inderdaad, want hij deed helemaal niets. Behalve een beetje dobberen en ietwat verwaand om zich heen kijken.

Een prachtig gezicht, want het blijven majestueuze vogels, die zwanen. Jammer genoeg had ik mijn handen vol boodschappen, zodat ik geen foto kon maken. Later thuis heb ik daarom van deze foto het stof afgeblazen. Ik maakte hem een aantal jaren geleden in Hongarije, bij het Balatonmeer. Ook een mooi plaatje. Nog steeds.

De laatste tijd kom ik regelmatig op het Catharinaplein in Eindhoven. Hetzij voor het werk, hetzij vanwege familiebezoek. Altijd een genot om te kijken hoe het daar met de bomen gesteld is. Of liever gezegd: hoe het staat met het geworstel van de gemeente Eindhoven met de bomen op dat plein. 
Dezer dagen wordt dat plein weer eens deskundig op de schop genomen en worden er nieuwe bomen geplant. Ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ook deze bomen weer het loodje leggen.

Daar sta je dan, met een deel van je huissleutel in je hand. En het andere deel achtergebleven in het slot. Een stukje metaal dat met geen mogelijkheid uit het slot te peuteren is. Niet met een pincet, niet met fijn ijzerdraad. Met hélémaal niks.

Gelukkig bestaan er slotenmakers. En die weten het restant van de sleutel in no time uit het slot te peuteren. Het kost wat, vakmanschap. Maar dan heb je ook wat.

Op zaterdag 12 december vorig jaar bezochten we in Brussel een concert van Johnny Osbourne – een long time favorite. Het was een leuk concert, een paar weken nadat er in Parijs een brute, niets en niemand ontziende aanslag had plaatsgevonden op het publiek in de Bataclan. De plegers van die aanslag kwamen uit de Brusselse wijk Molenbroek, de plek waar de Vaartkapoen ligt – de plek ook waar Johnny Osbourne optrad.

Vandaag werd de vermoedelijke hoofddader van de aanslag in de Bataclan opgepakt door de Brusselse politie. In de Olifantenstraat. En die ligt in het verlengde van de Schoolstraat, de plek waar de Vaartkapoen is gevestigd. Toen we in december naar Brussel gingen dacht: Molenbeek is na de aanslagen in Parijs de best beveiligde plek van Europa. Wat ik er nu van moet denken weet ik echt niet.

Maar ongemakkelijk, dat voelt het wel.

Dit is Stansfield Road in Brixton. Op het oog een normale, doorsnee-straat in de Londense wijk Brixton. Okay, er staan wat veel auto’s. Er is weinig groen. En de huizen zijn voor Engelse begrippen redelijk goed onderhouden, al is het bij lange na geen Kensington of Notting Hill. Een doodgewone Coronation Street dus, zou je zeggen.

Wat je niet op de foto ziet is dat in januari 1947 op nummer 40 ene David Jones geboren werd. De man die later bekend zou worden als David Bowie, inderdaad.

Iets meer dan twee maanden nadat Bowie overleed is er in Stansfield Road echter niet te bekennen dat herinnert aan deze bekende muzikant. Raar, wetende hoe dol de Engelsen zijn beelden, monumenten, herdenkingsplaquettes en gevelstenen.

Mijn eerste herinnering aan de middelbare school komt uit een les Engels, en gaat over John Brown die op de eerste pagina van het lesboek een pijp rookt. De tweede herinnering komt uit de geschiedenisles. Die gaat over de Steen van Rosette, en de Fransman Champollion die de hiëroglyfen op deze steen wist te ontcijferen, ergens aan het begin van de negentiende eeuw.

Jarenlang had ik niet meer aan de steen gedacht, totdat we afgelopen zondagochtend in het British Museum in London stonden. Daar staat die steen prominent opgesteld, aan het hoofd van een enorme en fascinerende collectie Egyptische kunst.

Indrukwekkend. En een mooie ervaring om 42 jaar na de kennismaking ermee naast die bewuste steen te staan.