Wat een intrigerende kop boven dit verhaal, vandaag in NRC. Het verhaal zelf is trouwens ook niet mis.

Advertentie voor een nieuwe cd van reggae-icoon King Jammy die begin volgend jaar verschijnt. Was het leven maar zo simpel.

Dit is de boosdoener. Het onderdeel van onze vaatwasser dat er voor zorgde dat dit in ieder huishouden broodnodige apparaat de laatste weken steeds minder goed werkte en uiteindelijk helemaal niet mee functioneerde.

Het had iets te maken met warm water, koud water, stollend vet en een verstopping, aldus de monteur die we erbij hadden gehaald. Enfin, het kapotte onderdeel is vervangen door een nieuw, werkend exemplaar. En de vaatwasser doet het weer als vanouds.

Bij de overlijdensberichten in de krant van vandaag las ik dat de Helmonder Hans Verbakel is overleden. Hans was zo lang als ik me kan herinneren SP-man: als raadslid en als voorzitter van de lokale afdeling.

Dat bericht stemt me erg droevig: Hans was een aardige vent, sociaal betrokken bij de stad en bij de mensen bovendien. En vooral, zoals ik het ervaren heb: hij had een gezonde dosis argwaan ten opzichte van de macht en de machthebbers.

Hij vroeg, vroeg door en bleef doorvragen als het moest. Vaak was dat ook noodzakelijk. Daardoor kreeg hij immers vaak boven tafel hoe de zaken werkelijk in elkaar zaten.

Bij de geplande sloop halverwege de jaren negentig van arbeiderswoningen in de binnenstad, die later niet doorging. In een conflict tussen de toenmalige Speelhuisdirecteur en een aantal personeelsleden. Bij de ooit eens bedachte bouw van een beurscentrum op Groot Schooten – nooit gerealiseerd, trouwens. Om maar eens een paar voorbeelden te noemen.

Ik wist dat Hans met zijn gezondheid aan het tobben was. Toch is het dan schrikken, zo’n bericht. 65 jaar oud slechts, veel te jong.

Goeie tip bij Villamedia: Trello, de ideale app om je zaakjes mee te organiseren. Ik gebruik deze app nu zo’n twee jaar en hij bevalt me echt heel goed. Kijk even naar de video, dat scheelt mij een hoop uitlegwerk.

Tav Falco is in de muziekwereld echt een zeldzaam buitenbeentje. Iemand die volledig zijn eigen gang lijkt te gaan en waar geen labeltje op te plakken is. En die ook volledig wars is c.q. lijkt te zijn van succes.

Ik kwam hem begin jaren tachtig op het spoor, via een 12-inch met zijn band Panther Burns. Het nummer I’m On This Rocket vond (en vind) ik een pareltje. Pure, onvervalste rockabilly. Zeer, zeer aanstekelijk en met een lekker scherp randje

Maar hij is weinig stijlvast: in de loop der jaren ging hij met tal van genres aan de haal, soms wat meer en soms ook wat minder interessant. Onlangs stuitte ik op een door hem samengestelde verzamel-cd. Met daarop naast allerhande obscuur spul ook persoonlijke favorieten als Charlie Feathers, Jimmy Llloyd en Dion (The Wanderer) DiMucci .

Vanwege zijn (obscure) muzikale voorkeuren snap ik nu ook wat meer van zijn eigen muziek. Maar toch, de opwinding die spreekt uit het nummer I’m On This Rocket, die blijf ik het allermooiste vinden.

Er wordt al jaren over gepraat aan allerhande bestuurstafels in deze regio en ook in Den Bosch, op het Provinciehuis. Maar ondanks al dat oeverloos overleg zijn onze bestuurders er tot op heden nog niet in geslaagd een oplossing te vinden voor de verkeersproblemen waar het autoverkeer in het Helmondse deel van Zuidoost-Brabant in de spits vrijwel dagelijks mee te maken heeft.

De oorzaak? Daar kun je een hele boom over opzetten, natuurlijk. Zelf houd ik het op deze reden: het onvermogen bij veel bestuurders om het algemeen en gemeenschappelijk belang te laten prevaleren boven het eigen, lokale belang.

Als de hierboven in het krantenartikel opgeschreven verwachting uitkomt, gaan de huidige plannen voor de N279 tussen Veghel en Asten binnen een paar weken de prullenbak in. En zijn we weer terug bij af, bij het moment een jaar of tien geleden dat het vorige plan om de verkeersstructuur ingrijpend te verbeteren aan diggelen ging.

En wat ik daar van vind? Het antwoord laat zich raden.

Beetje een rare film dit, Hell Ride (2008): een warrig verhaal, ongeloofwaardige plot en een vreemde wendingen in het verhaal. En heel veel doelloos op motoren heen en weer rijden in de woestijn.

En dat terwijl niemand minder Michael Madsen, Keith Carradine en Dennis Hopper er in meespelen en Quentin Tarantino zijn naam eraan verbonden heeft als ‘executive producer’.

De moeite waard zijn wel de soundtrack – een combinatie van Mexicaans, cowboy-lyriek en surfgitaren – en de mooie landschapsbeelden. Maar of dat genoeg is?

Toch benieuwd of er bij mij op het werk iemand de afgelopen twintig maanden dit geintje ooit eens in de praktijk heeft gebracht.

Een paar jaar geleden liep ik toevallig tegen de muziek van deze groep aan, Dakha Braka uit Oekraïne. Weinig voor de hand liggend en zeer traditioneel maar wel heel verrassend en – zeker live – heel aanstekelijk.

Ik was er zeer van onder de indruk. Op Facebook zag ik dat de band na de lockdown weer actief is. Mooi. Er is ook, na een paar jaar van stilte, weer een nieuwe cd, zag ik op Spotify.

Hieronder wat linkjes, naar Spotify en YouTube. Het beluisteren en bekijken meer dan waard.

Gelukkig, het nieuwe boek van schrijfster Donna Leon is weer eens een gewone detective. Geen filosofische bespiegelingen, geen uitweidingen over de ondergang van Venetië, zoals haar laatste boeken met politiecommissaris Brunetti.

Nee, gewoon een ouderwetse detective met een misdaad, een onderzoek, een dader en een verrassende ontknoping.

Aardige observatie gisteren in de Volkskrant: het einde van de popmuziek. Al geldt dat natuurlijk maar voor een deel van de pop.

Kamagurka in NRC

Paar dagen geleden opgenomen pas, deze clip. Een vrolijk nummer over een minder vrolijk onderwerp. Wat mij betreft kan in de tekst het jaartal 2020 probleemloos worden vervangen door 2021. En dan moet december nog komen.

Overigens: Deze vrolijke man is zanger van de Urban Voodoo Machine en trad met die band een paar jaar geleden ook op in Helmond, op het voor dit bonte gezelschap maar net passende podium van Lokaal42. Een memorabele middag, en een heerlijk optreden.

Altijd leuk, een nieuw nummer van de Sleaford Mods, dit keer samen met The Bug. Klinkt lekker dreigend, al snap ik niks van de tekst. De band treedt in april volgend jaar op in De Effenaar in Eindhoven.

De Sleafords in 20`5 tijdens een optreden in Düsseldorf.

Volgens mijn beide kinderen is dit ‘geen muziek, pap’. Dat zeiden ze tenminste toen ze puber waren, lang geleden. Ben benieuwd of ze er nog steeds zo over denken.

Voor mij was, is en blijft het een geweldig nummer. Toen ik het voor het eerst hoorde, in 1979, was ik er onmiddellijk van ondersteboven. En ik krijg er nog steeds kippenvel van.

Saillant detail; het is wel een van de weinige nummers van Public Image Ltd. waarin Johnny Lydon zijn mond houdt.

Dat wordt nog een hele puzzel, hier een keuze uit maken. Maar ik schat zo in dat het inderdaad toch wel iets met pasta wordt.

Heerlijk, humor om te lachen. Hier gevonden.

Dat was even schrikken, toen ik bij mijn ontbijt deze kop las in de Volkskrant. Maar ik had het niet goed gelezen. Er wordt echt geen zevendaagse werkweek ingevoerd, hoor. Wel leuk om te lezen hoe die werkweek in de loop der eeuwen ontstaan is. Hier staat de online-versie trouwens.

Echt, ik doe mijn best om het te snappen. Maar deze redenering in de regels voor de anderhalvemeter-samenleving ontgaat mij volledig. Anderhalve meter afstand houden is overal verplicht. Maar er zijn zoveel uitzonderingen dat het eigenlijk nergens hoeft. Als ik het goed begrijp tenminste.

Als ik van de week even een keer even niks te doen heb, ga ik dit boekje maar eens lezen denk ik.

Hoewel: mijn schoonmoeder zei ooit eens, heel lang geleden, dat ze beter met een kruiwagen kon dansen dan met mij. Want die kruiwagen, die gaf tenminste mee…

Het gaat over van alles hier, vanavond in de gemeenteraadszaal van Gemert-Bakel.

Over wijkschouwen, over woningbouw, over bestemmingsplan-technische proeftuinen, over verkeersveiligheid. En straks ook over landbouw, varkens en milieu.

Heel interessant allemaal. Desondanks wordt mijn aandacht vanavond vooral getrokken door het prachtige lichtarmatuur aan het plafond van de zaal.

Dat doet me denken aan het lichtkunstwerk dat jaren in de Eindhovense raadszaal hing, maar dat op enig moment na een verbouwing op raadselachtige wijze bleek te zijn verdwenen.

Maar dat geheel en al terzijde. Terug naar de orde van de dag.

Even kijken of ik de logica kan ontdekken in deze gedachtegang. Ik betaal onroerendezaakbelasting aan de gemeente. Die zet met dat geld onder meer bomen neer in de stad en in onze straat.

Als het herfst is, vallen de bladeren. Die ruim ik dan op en doe ze in de groenbak. Daar moet ik ook voor betalen, voor die bak.

In onze straat staan nogal veel bomen van de gemeente en dat betekent veel bladeren. Maar bladkorven worden er in Helmond niet meer geplaatst. Het is te duur om die telkens leeg te maken, en daarom zijn voor zover ik weet afgeschaft.

Dit zorgt er voor dat mijn groenbak vrij snel vol is. Wil ik alle bladeren opruimen die in de herfst van gemeentebomen vallen, dan moet ik dus een tweede groen bak nemen. Maar daar moet ik óók weer voor betalen.

Ergens klopt er iets niet. Maar ik ben bang dat dat toch aan mij ligt.

Deze week de film The Hateful Eight van Quentin Tarantino uit 2015 weer eens terug gekeken, nadat ik de afgelopen weken al zijn andere films en de producties waaraan hij zijn naam heeft verbonden ook weer eens had teruggekeken.

Wat me in deze western – met geweldige openingsmuziek van Enno Morricone, trouwens – vooral opviel was, naast al het expliciete geweld en het eindeloos geouwehoer van de hoofdrolspelers, dat er eigenlijk zo weinig gebeurt. (Ze schieten elkaar wel bijna allemaal dood, trouwens)

Knap hoor, dat je dan bijna drie uur lang de spanning en de aandacht van (deze) kijker toch weet vast te houden.

We hadden em al met potlood in onze agenda gezet, de Vraag42 Popquiz – het jaarlijks terugkerende evenement waarmee we Lokaal42 een avond lang op zijn kop zetten.

Deze editie, gepland op zaterdag 18 december, zouden we opdragen aan onze makker Geert. Maar net als vorig jaar gooit ook nu Corona roet in het eten. Jammer, heel jammer. We stellen em noodgedwongen uit tot ergens dit voorjaar.

Puik plaatje van de New Yorkse groep Bodega – van wie het nummer How Did This Happen uit 2018 hier al tijden hoog staat op de favorietenlijst.

Ook dit nummer is zeer aanstekelijk, al vraag me ik wel af wat ik van de videoclip moet vinden. Zonder de clip blijft het trouwens een aanstekelijk nummer. Zoals hier te horen is:

Fokke & Sukke in NRC van maandag

Aardig stukje tekst in dit nummer uit 2014 van de Engelse band Kasabian.

Tired of taking orders
Coping with disorders
The wrong men have the power
It’s turning my milk sour

Hoogst actueel zou ik zeggen. Het liedje komt nog uit de tijd dat we met z’n tienduizenden op een paar vierkante meter grasveld tegen elkaar aan stonden te springen.

Onvoorstelbaar, in de huidige omstandigheden. Inderdaad. Voor als u daar niet meer aan kunt wennen, is er deze versie.

Deze had ik even gemist, vorig jaar zomer: een cover van Rapture van Blondie door de Engelse zangeres Emily Capell.

Het origineel is – uiteraard – een klassieker en deze versie is ook heel aardig. Leuk is ook dat ze de tekst van de rap enigszins door de molen heeft gehaald. Zo duiken halverwege plotseling de Beastie Boys in de tekst op. Heerlijk.

Van deze zangeres kende ik al wel een paar alleraardigste poppy ska-nummers, zoals Brixton Prison en – samen met Dreadzone – Flamingo. Vrolijke muziek in sombere tijden.

Sinds vandaag mogen voetbalvaders en -moeders niet meer langs de lijn staan om hun kroost aan te moedigen. Voor de krant nam ik vanochtend daarom een kijkje bij RKSV Mierlo-Hout en bij VV Brabantia in Eindhoven. Lees hier verder.