Al een paar jaar lopen we op het lange-afstandswandelpad GR5, van Maastricht naar Nice. Een hele onderneming, maar desondanks zijn we al tot zo’n 80 kilometer ten zuidoosten van Nancy gekomen.

Hoe verder weg, hoe lastiger het is om alles logistiek gezien voor elkaar te krijgen. Daarom is wandelen op dit meer dan 2200 kilometer lange pad wat ons betreft alleen nog maar mogelijk in de vakanties.

Maar omdat we graag wandelen, en dan niet alleen een rondje om de wijk, maar met een ‘doel’, zijn we vandaag daarnaast ook aan een ander, wat langer wandelpad begonnen, het Deltapad: vanaf de Belgische grens bij Sluis in Zeeuws-Vlaanderen tot aan Hoek van Holland.

180 kilometer in eigen land, dat is nog te overzien…

‘Leuk’, dacht ik van de week toen ik thuis kwam en post uit Frankrijk op de deurmat aantrof. Maar die gedachte was even zo snel weer weg als-ie was opgekomen toen ik de post had opengemaakt. Want in de enveloppe van de Franse overheid trof ik een kennisgeving van overtreding aan.

Op de snelweg tussen Dijon en Nancy had ik namelijk drie kilometer te hard gereden, Kosten: 45 euro, binnen 45 dagen te voldoen. Gelukkig zat er voor dat betalen een uitgebreide handleiding bij.

Drie kilometer. Heb ik er niet eens plezier van gehad, van die 45 euro.

Een paar jaar geleden kwam ik tijdens het stappen regelmatig de Helmondse tekenaar, illustrator, cabaretier en zanger Jan Vriends tegen. Dat was vaak aan de bar van het Muziekcafé. Meestal dronken we dan samen een biertje. En af en toe maakte Jan dan een tekening van me, op een bierviltje.

Die viltjes heb ik altijd bewaard, met het idee dat het immers om echte Jan Vriends’en ging – kleine kunstwerkjes. Vanochtend, bij het opruimen van wat dozen op zolder, kwam ik ze toevallig weer eens tegen. Een beetje vergeeld weliswaar. Maar nog steeds keileuk, Jan!

Het blijft een raar idee dat je 50 cent moet betalen om je autobanden op te kunnen pompen. Vijftig cent voor wat lucht. Gebakken lucht, dat is het!

Drie Brabantse kranten. Drie keer Wubbo Ockels. En drie keer op een andere manier. In beeld gebracht dankzij #blendle

Ergens rond 1981 bracht studiegenoot Frederieke uit London een originale Harrington voor me mee, een mooi hip jack dat destijds populair was onder de liefhebbers van punk, reggae, ska en mod. Ik heb dat jack tijden lang intensief gedragen maar het op enig moment toch afgedankt, waarschijnlijk bij een verhuizing.

Twee weken geleden, in Barcelona, liepen we in het centrum door een straatje met uitsluitend hippe winkels. Vol met vintage lp’s, kleding en schoenen. En ergens daartussen een rek vol met gloednieuwe Harringtons. Ik heb er meteen eentje gekocht.

Een impulsaankoop, dus. Maar wel eentje waar ik erg blij mee ben.

Interessant museum in Ter Weksel: een museum vol momentane kunst.

Oftewel zeven lege zalen, aldus directeur Kees van Kooten. In het prachtige fotoboek ‘Ons kent ons’ met alle typetjes van Koot en Bie.

De eerste keer dat we in Barcelona waren, begin jaren tachtig, schoot het nog niet zo op met de bouw van de Sagrada Familia van architect Gaudi. Er stonden een paar kerktorens met daar omheen heel veel toeristen. De tweede keer dat we gingen kijken, een jaar of tien geleden, was er wat vaart gemaakt: er werd onder toeziend ogen van talloze toeristen volop gebouwd aan het middenschip.

Anderhalve week geleden waren we er weer, en het was er nog steeds druk: kennelijk gaat er een enorme aantrekkingskracht uit van het enigszins merkwaardige gebouw. We zagen deze keer het eind van de bouwwerkzaamheden in zicht komt. Zoals ook van een afstandje – de berg Montjuic – duidelijk is te zien.

We hebben met elkaar afgesproken dat we terug gaan naar Barcelona als de kerk klaar is.