Best rustig wonen daar, denk ik, aan de andere kant van het meer.

Goed uit te houden hier hoor, aan de oever van het Meer van Lugano.

Speciaal voor de liefhebbers van de Klare Lijn vandaag een fraaie tekening van Edgar P. Jacobs. Een knapperend haardvuur, een kopje thee… Veel Engelser kan het niet.

Het regent, het is bijna Koningsdag met de bijbehorende lintjesregen en de meivakantie nadert in rap tempo. Alle redenen om eens flink het stof uit de gehoorbuizen te blazen.

Er gaat geen dag voorbij of ergens in mijn hoofd hoor ik wel een door Dusty Springfield gezongen liedje voorbijkomen, sinds jaar en dag een van mijn favoriete zangeressen. Daarom vandaag deze prachtige en stijlvolle elpeehoes op dit weblog. En hieronder uiteraard een linkje naar haar muziek.

Met een beetje moeite is voormalig lid van Roxy Music Brian Eno in deze ietwat rare advertentie te herkennen. Mijn favoriete plaat van Eno is trouwens nog altijd deze klassieker, samen met David Byrne van de Talking Heads:

Fokke & Sukke, recent in NRC.

Terwijl wij op een zeer aangename camping precies op de grens tussen Luxemburg en Duitsland de paasdagen doorbrengen met lezen en wandelen, brengen onze kinderen hun vakantie samen in Egypte door.

Dat ze daar een keer samen naar toe zouden gaan, hadden ze al op de basisschool afgesproken. Gisteren kregen we deze foto. Geweldig om te zien, echt.

Vroeg uit de veren vandaag, om namens de krant aanwezig te zijn bij het vertrek van 150 militairen vanuit Vredepeel naar Slowakije. Ze gaan daar een Nederlandse bijdrage leveren aan de Navo-verdediging van West-Europa. Hier staat een eerste verslag.

Eén blik op deze foto maakt duidelijk om welk liedje het gaat en daarom ook wat de naam moet zijn van dit trio. Het nummer doet me om een of andere onduidelijke reden denken aan de jaren zestig in Helmond-Oost, aan mijn jeugd dus. Ik word er bijna nostalgisch van. Bijna.

Inmiddels is het al weer een jaar of zeven geleden dat we tijdens twee meivakanties op rij een paar dagen rondliepen in Valencia.

Een zeer, zeer aangename Spaanse stad. Al was het alleen maar omdat je tijdens een wandeling door het oude centrum de rijpe sinaasappels zo van de bomen kunt plukken.

Een collega gaat binnenkort voor een shortbreak naar deze stad, vertelde ze, en daarom keek ik mijn Valencia-foto’s nog eens door.

Daarbij stuitte ik op dit wel heel erg Martin Parr-achtige plaatje, gemaakt in het door architect Santiago Calatrava ontworpen nieuwe stadsdeel van Valencia waarvoor een rivier werd drooggelegd.

Het liedje hieronder zit al de hele ochtend in mijn hoofd, vanwege het overlijdensbericht van zanger Chris Bailey van The Saints, zondagavond laat.

Triest nieuws, maar Bailey laat in ieder geval een geweldig oeuvre achter. De eerste drie elpee’s van The Saints (uit Brisbane, Australië) staan nog steeds als een huis. Ook halverwege de jaren tachtig maakte de band nog prima muziek. Daarna ben ik de band enigszins uit het oog verloren.

Het nummer hieronder is, naast (I’m) Stranded, altijd een van mijn favorieten geweest. Ruige herrie, in zijn beste vorm: This Perfect Day.

En hier, bij The Guardian, is een boeiende necrologie van Bailey te vinden.

Tijdens een lunchwandeling afgelopen week over de Helmondse wijk Suytkade stuitte ik bij toeval op een gedicht van de vorig jaar – veel te jong – overleden stadsdichter Bert Kuijper.

Daarin laat hij zijn gedachten gaan over vriendschap, en het zijn werkelijk prachtige woorden. Ze zijn te vinden bovenop de Motte, in het hart van de wijk. Ik kan ze van harte aanraden.

Vandaag in NRC.

Vandaag in de krant een verslag van een uitgebreid gesprek over de economie in de Peel met de Laarbeekse wethouder Tonny Meulensteen.

Peter de Wit, een van de afgelopen dagen in de Volkskrant.

Was toch wel weer even schrikken aan de pomp vandaag. Een volle tank diesel kost wel een klein kapitaal op dit moment.

Ik geloof dat het ooit een keer een grap was van een tonprater toen-ie een flinke rekening moest betalen in een restaurant: ‘ik vroeg of ik kon afrekenen, niet wat het kost om de zaak over te nemen’.

Zoiets dus.

De eerste reacties op de trailer voor de nieuwe serie van Danny Boyle over de Sex Pistols lopen uiteen, lees ik hier. En ik zit er eerlijk gezegd ook niet echt op te wachten.

Maar wie weet kan deze blik op de punkgeschiedenis toch ook weer nieuwe mensen inspireren of mensen opnieuw inspireren. Laat ik het daar maar bij houden.

Kamagurka in De Groene. Het zou grappig zijn als het niet zo triest was.

Toen de opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen zo laag uitviel dacht ik dat dat vooral kwam omdat steeds meer mensen het vertrouwen in de politiek hebben verloren. En dat daar de politiek zelf debet aan is.

Zelf merk ik dat ik sinds april vorig jaar grote moeite heb met de geloofwaardigheid van de kopstukken in Den Haag. Ik vind het lastig al die woorden serieus te nemen, sinds ze er in de Nacht van Rutte zo’n zooitje van hebben gemaakt.

En de recente affaire rond Hugo de Jonges mondkapjes-appjes hebben dat gevoel alleen maar versterkt.

Vandaag brengt columnist Teun van der Keuken in de Volkskrant datzelfde gevoel haarfijn onder woorden.

En zo gooit een haperend User Service Profile zand in de machine op een gure zondagmiddag.

In dit geval is die machine mijn HP-laptop met Windows er op. Met geen mogelijkheid meer aan de gang te krijgen. Alle tips en trucs van fora, communities, helpdesks en wat dies meer zij ten spijt.

We waren jong en onbezonnen, toen we in 1980 begonnen aan de School voor de Journalistiek in Utrecht: Willy, (midden), Peet (rechts) en ik.

42 jaar later zijn we nog maar heel af en toe en slechts bij hoge uitzondering onbezonnen. En ook het jonge is er inmiddels wel af.

Zo zeer zelfs dat de eerste van ons drieën al met pensioen gaat. Willie, die 65 wordt, nam dit weekend in Gent afscheid van de Vooruit en heeft nu – zoals hij zelf zegt – voorgoed vakantie.

De Engelse zanger Eddy Grant is een rechtszaak begonnen tegen Donald Trump, lees ik hier. De voormalige president van de VS had zonder toestemming het nummer ‘Electric Avenue’ van Grant gebruikt in een reclamespotje.

De straat waar dit nummer uit 1982 naar vernoemd is, ligt in de Engelse wijk Brixton en is onderdeel van de beroemde Brixton Market. Het was destijds de eerste elektrisch verlichte marktstraat van Engeland, vandaar de naam.

Toen we een paar jaar geleden een stadwandeling door de multiculti-wijk- bij-uitstek Brixton maakten, zijn we daar uiteraard ook even wezen kijken. Zoals rechtsboven op deze foto (in kleine letters) te zien is.

Er zijn tal van manieren om een band te fotograferen. Deze manier heb ik de afgelopen decennia nog maar weinig gezien: geen gezichten, alleen schoenen.

Humor? Of stijlvol? Enfin, het is natuurlijk wel een effectieve foto. Want dit zijn natuurlijk gewoon The Cramps. Of niet?