Weblog

Vandaag in NRC.

De dagen duren lang maar de weken vliegen voorbij, het is een tegenstrijdigheid waar ik maar geen vat op krijg. Enfin, het is al weer bijna weekend. En net zoals ik de week begon met een poging de adrenaline in het rond te laten gieren, zo luid ik ’em straks ook uit. Heerlijk opzwepend nummer dit – alleen die bandnaam, daar kan ik maar niet aan wennen.

Dit las ik gisteravond in een detective van Donna Leon van een jaar of vijftien geleden. Het is een observatie die nog steeds hopeloos actueel is.

Net tijdens mijn post-lunch-wandeling in het bos even spontaan een rock & roll-dansje gedaan toen op mijn Spotify-speellijstje dit geweldige nummer voorbijkwam: ‘Cheers for the Tears’ van de Broadway Twisters – een cover van een nummer van de Urban Voodoo Machine (Ooit nog eens zien optreden in Lokaal42. Heel veel man op een plots heel klein podium). Ik hoop nu wel dat niemand dat dansje gezien heeft.

Kamagurka in NRC

Een positieve recensie in NRC begin maart en het boek ‘Duizend Bommen en Castraten’ van de Belgische stripkenner Jan Smet over censuur in strips was wekenlang uitverkocht. Sinds een paar dagen is het gelukkig weer leverbaar en daarom ligt het hier nu ook op tafel.

Honderden pagina’s leesvoer óver strips, is dat niet wat veel van het goede? Nee hoor, het gaat om een zeer smakelijk geschreven boek, kan ik na een paar hoofdstukken al wel zeggen.

Deze ingezonden brief, vanochtend in de Volkskrant, werd in onze familieapp met brede instemming onthaald. Spijker op de kop, beste Hans.

Leuk voor bij een kopje koffie om de werkmiddag even mee te breken: de tune van de tv-serie Downton Abbey, maar dan in een Jamaicaanse ‘dubversie’. Vanaf minuut 1:30. Je krijgt er ook nog een fraai staaltje cabaret bij. Let vooral op de openingsgrap: er gebeurt zo weinig in Downton Abbey, dat je in een aflevering het mos op een van de butlers kunt zien groeien. (Als ik het goed verstaan heb tenminste).

In de Volkskrant lees ik vanochtend dat ik de afgelopen nacht – als bezitter van een koophuis – weer wat rijker ben geworden. Oorzaak: de steeds verder stijgende huizenprijzen vanwege het steeds verder toenemende woningtekort. Nou, daar krijg ik juist slapeloze nachten van, van zo’n ontwikkeling.

Mooi woord, technostress. Kwam het afgelopen weekend tegen in NRC, in een artikel over het (on)gemak van e-mail. Het woord deed me denken aan een clipje van het legendarische Jiskefet, waarin de drie mannen op een vrij hilarische manier Kraftwerk parodiëren. (Of DAF, daar ben ik nog niet uit). Geweldige tekst ook. Dit is het refrein: Rainer Werner. Fassbinder.

Deze kritiek op het besluit van de commissie-Dijsselbloem wordt gretig gedeeld in Brainport. Begrijpelijk, want dit betoog snijdt zeker hout. Voor diegenen die het nog niet elders gelezen hebben even dit screenshotje.

Het is geen toeval dat er dezer dagen zoveel geschreven wordt over plannen om zonnepanelenparken aan te leggen. De ideeën daarvoor worden immers steeds concreter, nu duidelijk is waar gezocht wordt naar plekken waar die parken (en een paar rijen windmolens) moeten komen.

Op deze uitsnede van de zoekkaart voor Zuidoost-Brabant blijkt dat het om nogal wat plekken in de regio-Helmond gaat. En inderdaad, die zonnepanelen zijn hard nodig om milieuvriendelijke energie op te wekken. Er zijn echter nogal wat mensen die zeggen: nu kijk ik uit over de natuur, en ik wil straks niet uitkijken op een paar hectare zonnepanelen.

Eerlijk gezegd snap ik dat heel goed hoor.

Om de adrenaline op deze grijze maandagochtend eens even lekker te laten gieren: een clipje met hoe het er ook aan toe kan gaan in de politiek. En ook al hebben we veel last van list, leugens en bedrog, zo ver als dit is het bij ons gelukkig nog niet gekomen.

Uit een column van Hans Goslinga, vandaag in Trouw.

Altijd leuk, een nieuwe gadget. Met wifi, NFC en GPS deze keer. Je kunt er alleen niet mee bellen….

Vooral leuk ook nu om binnen foto’s te maken van hoe het buiten regent. #not

Op de website van de NME las ik dat voormalig zanger van de Stone Roses Ian Brown het nummer ‘Truths & Rights’ gecoverd heeft voor zijn nieuwe plaat. Ik heb die cover even beluisterd – even maar, want het is een hemeltergende uitvoering van een fraai nummer van de Jamaicaan Johnny Osbourne, uit de tijd dat hij nog nummers opnam in Studio One in Kingston, Jamaica. Een man met een fluwelen stem – de George Jones van de reggae. Luister hieronder maar even mee. ‘n Mooi liedje om het weekend mee in te gaan.

Mooie uitdrukking is dat, bomen die als luciferhoutjes afknappen. Ik stel me daar dan altijd tropische stormen bij voor, of tornado’s die over het midden-westen van de Verenigde Staten razen. Gisteren kwam ik tijdens mijn lunchwandeling in het natuurgebiedje bij Dierdonk zo’n luciferhout-boom tegen, terwijl ik me er toch niet van bewust ben dat we de afgelopen dagen met tropische stormen of tornado’s te maken hebben gehad.

Dat de waarheid in sommige kringen zwaar aan erosie onderhevig is, dat wisten we al. Dat het begrip waarheid in Italië een heel andere lading heeft, signaleert Ilja Leonard Pfeijffer in HP/DE Tijd, lees ik op Twitter.

Even afgezien van de kleur van deze politicus, het is wel een keiharde en rake observatie. Vandaag geciteerd in NRC.

Vandaag precies 44 jaar geleden verscheen deze elpee. Er zijn jaren geweest dat ik de teksten van alle nummers uit mijn hoofd woord voor woord mee kon zingen, zo vaak heb ik ’em gedraaid. Die tijd is voorbij vermoed ik. Hoewel: als ik goed mijn best doe kom ik misschien nog wel een heel eind.

De naam van de website van deze uitgeverij zegt eigenlijk al genoeg: www.onedaywalks.com.  Al zo’n anderhalf dozijn wandelgidsen heeft deze uitgeverij uitgebracht, en tot voor een paar dagen geleden had ik er nog nooit van gehoord. In de nieuwsbrief van reisboekenhandel De Zwerver viel mijn oog op de gids Wandelen in de Vogezen, inderdaad een onedaywalks-uitgave.

Inmiddels ligt die gids hier opengeslagen op tafel. Want ook al kan het nu en ook de komende maanden waarschijnlijk nog niet, wandelen in de Vogezen, er over lezen in deze wandelgids is een goede tweede.

Intrigerende foto dit, gemaakt door de Schotse fotograaf Eric Watt in Glasgow, vermoedelijk ergens in de jaren zeventig. Met een beetje fantasie kun je er een hoop symboliek in zien.

Zou het echt zo zijn dat we op woensdag 21 april weer eens een keer naar de kroeg kunnen? Ik moet het nog zien hoor, daar niet van, maar uiteraard hoop ik dat het zo is. Het zou immers weer een grote stap voorwaarts zijn.

Sinds ik vanmiddag het bericht las dat het kabinet overweegt de terrassen vanaf die datum weer open te laten gaan, zit dit liedje in mijn hoofd. Onbewust ben ik kennelijk aan het oefenen of ik het nog wel kan, twee bier en een zakje chips bestellen.