Dat kun je verwachten ja, al wandelend op de Veluwe en ‘s ochtends in alle vroegte: dat je dan onderweg een ree tegenkomt. Toch waren we wel wat verrast. Want gek genoeg rende deze ree niet weg, maar keek het dier met net zo veel nieuwsgierigheid naar ons mensen als wij naar het dier keken.
Tsja. Nu weet ik het niet meer.
Mooie filmpje van een antiracismefestival in 1978, kende ik nog niet. Let vooral even op bij seconde 31, als al het publiek in één golf letterlijk opveert. Wel even doorklikken naar YouTube helaas, anders zie je niks.
Een mooi staaltje lokale geschiedschrijving met landelijke allure. Hoe het protest tegen de bouw van een parkeergarage in tijden van woningnood volledig uit de hand liep, en hoe hoofdrolspelers van toen daar nu op terugkijken. Een aanrader, hier terug te kijken.
In korte tijd heb ik al een hele serie verhalen geschreven over windmolens in De Peel. En dan met name over het te vuur en te zwaard bestreden plan voor het plaatsen van windturbines van 225 meter hoog tussen de Peeldorpen De Rips en Elsendorp. Ik voel me daarom langzaam maar zeker al een beetje de Don Quichot van De Peel.
Zie hier voor het laatste verhaal.
Hilarisch: De Speld vandaag.
Voor het werk was ik maandagochtend bij de start van de verbouwing van het nu nog leegstaande kasteel in Gemert. (Zie hieronder). Een prachtig kasteel, dat wist ik al van eerdere bezoeken, en het is mooi om te zien dat het de komende jaren in ere wordt hersteld. Bij aankomst werd mijn aandacht vooral getrokken door de fraaie tulpenbomen die hier en daar rondom de kasteelgracht staan – een mooi voorjaarsplaatje.
Kloek sap, groene kruiderij, ziltige bitters en een lichte rinsigheid. Niet gek, zo’n omschrijving van de smaak van een witte wijn – die omschrijvingen zijn over het algemeen immers nogal bloemrijk. Ik krijg bij deze tekst zelfs een lichte neiging om er voor om te rijden, voor deze San Silvestro. Maar wat is in hemelsnaam een ‘venkelvertelling’?
Dit beeld zegt genoeg.
Helemaal vergeten dat dit kan; een rondje om Berkendonk. Mooi geworden, het gebied rondom deze voormalige zandwinning.
Vandaag in NRC.
De dagen duren lang maar de weken vliegen voorbij, het is een tegenstrijdigheid waar ik maar geen vat op krijg. Enfin, het is al weer bijna weekend. En net zoals ik de week begon met een poging de adrenaline in het rond te laten gieren, zo luid ik ’em straks ook uit. Heerlijk opzwepend nummer dit – alleen die bandnaam, daar kan ik maar niet aan wennen.
Dit las ik gisteravond in een detective van Donna Leon van een jaar of vijftien geleden. Het is een observatie die nog steeds hopeloos actueel is.
Net tijdens mijn post-lunch-wandeling in het bos even spontaan een rock & roll-dansje gedaan toen op mijn Spotify-speellijstje dit geweldige nummer voorbijkwam: ‘Cheers for the Tears’ van de Broadway Twisters – een cover van een nummer van de Urban Voodoo Machine (Ooit nog eens zien optreden in Lokaal42. Heel veel man op een plots heel klein podium). Ik hoop nu wel dat niemand dat dansje gezien heeft.
Kamagurka in NRC
Een positieve recensie in NRC begin maart en het boek ‘Duizend Bommen en Castraten’ van de Belgische stripkenner Jan Smet over censuur in strips was wekenlang uitverkocht. Sinds een paar dagen is het gelukkig weer leverbaar en daarom ligt het hier nu ook op tafel.
Honderden pagina’s leesvoer óver strips, is dat niet wat veel van het goede? Nee hoor, het gaat om een zeer smakelijk geschreven boek, kan ik na een paar hoofdstukken al wel zeggen.
Deze ingezonden brief, vanochtend in de Volkskrant, werd in onze familieapp met brede instemming onthaald. Spijker op de kop, beste Hans.
Leuk voor bij een kopje koffie om de werkmiddag even mee te breken: de tune van de tv-serie Downton Abbey, maar dan in een Jamaicaanse ‘dubversie’. Vanaf minuut 1:30. Je krijgt er ook nog een fraai staaltje cabaret bij. Let vooral op de openingsgrap: er gebeurt zo weinig in Downton Abbey, dat je in een aflevering het mos op een van de butlers kunt zien groeien. (Als ik het goed verstaan heb tenminste).
In de Volkskrant lees ik vanochtend dat ik de afgelopen nacht – als bezitter van een koophuis – weer wat rijker ben geworden. Oorzaak: de steeds verder stijgende huizenprijzen vanwege het steeds verder toenemende woningtekort. Nou, daar krijg ik juist slapeloze nachten van, van zo’n ontwikkeling.
Mooi woord, technostress. Kwam het afgelopen weekend tegen in NRC, in een artikel over het (on)gemak van e-mail. Het woord deed me denken aan een clipje van het legendarische Jiskefet, waarin de drie mannen op een vrij hilarische manier Kraftwerk parodiëren. (Of DAF, daar ben ik nog niet uit). Geweldige tekst ook. Dit is het refrein: Rainer Werner. Fassbinder.
Deze kritiek op het besluit van de commissie-Dijsselbloem wordt gretig gedeeld in Brainport. Begrijpelijk, want dit betoog snijdt zeker hout. Voor diegenen die het nog niet elders gelezen hebben even dit screenshotje.
Het is geen toeval dat er dezer dagen zoveel geschreven wordt over plannen om zonnepanelenparken aan te leggen. De ideeën daarvoor worden immers steeds concreter, nu duidelijk is waar gezocht wordt naar plekken waar die parken (en een paar rijen windmolens) moeten komen.
Op deze uitsnede van de zoekkaart voor Zuidoost-Brabant blijkt dat het om nogal wat plekken in de regio-Helmond gaat. En inderdaad, die zonnepanelen zijn hard nodig om milieuvriendelijke energie op te wekken. Er zijn echter nogal wat mensen die zeggen: nu kijk ik uit over de natuur, en ik wil straks niet uitkijken op een paar hectare zonnepanelen.
Eerlijk gezegd snap ik dat heel goed hoor.
Om de adrenaline op deze grijze maandagochtend eens even lekker te laten gieren: een clipje met hoe het er ook aan toe kan gaan in de politiek. En ook al hebben we veel last van list, leugens en bedrog, zo ver als dit is het bij ons gelukkig nog niet gekomen.
Uit een column van Hans Goslinga, vandaag in Trouw.
Altijd leuk, een nieuwe gadget. Met wifi, NFC en GPS deze keer. Je kunt er alleen niet mee bellen….
Vooral leuk ook nu om binnen foto’s te maken van hoe het buiten regent. #not
Op de website van de NME las ik dat voormalig zanger van de Stone Roses Ian Brown het nummer ‘Truths & Rights’ gecoverd heeft voor zijn nieuwe plaat. Ik heb die cover even beluisterd – even maar, want het is een hemeltergende uitvoering van een fraai nummer van de Jamaicaan Johnny Osbourne, uit de tijd dat hij nog nummers opnam in Studio One in Kingston, Jamaica. Een man met een fluwelen stem – de George Jones van de reggae. Luister hieronder maar even mee. ‘n Mooi liedje om het weekend mee in te gaan.
Mooie uitdrukking is dat, bomen die als luciferhoutjes afknappen. Ik stel me daar dan altijd tropische stormen bij voor, of tornado’s die over het midden-westen van de Verenigde Staten razen. Gisteren kwam ik tijdens mijn lunchwandeling in het natuurgebiedje bij Dierdonk zo’n luciferhout-boom tegen, terwijl ik me er toch niet van bewust ben dat we de afgelopen dagen met tropische stormen of tornado’s te maken hebben gehad.
Dat de waarheid in sommige kringen zwaar aan erosie onderhevig is, dat wisten we al. Dat het begrip waarheid in Italië een heel andere lading heeft, signaleert Ilja Leonard Pfeijffer in HP/DE Tijd, lees ik op Twitter.
Even afgezien van de kleur van deze politicus, het is wel een keiharde en rake observatie. Vandaag geciteerd in NRC.
