Dit is een van de zijwanden van de Plaza Mayor in de Spaanse stad Salamanca. De foto is afgelopen zomer gemaakt, in de loop van aangenaam lome avond op een terrasje op dit magnifieke plein – na de Piazza del Campo in het Italianse Sienna het mooiste dat ik ken.

Ik heb deze foto onder het stof vandaag gehaald omdat ik bezig was met bestuderen van wat tips, trucs en regels voor het maken van foto’s. Een van die tips was namelijk dat je moet werken met langzaam naar achteren, in de diepte verdwijnende lijnen.

Die truc had ik zelf al ontdekt. Via mijn Flickr-pagina heb ik me zelfs al aangesloten bij een speciale groep rond dit thema, Vanishing Points genaamd en hier te vinden.

En daar hoort deze Salamanca-foto uiteraard ook bij.

– Posted using MobyPicture.com

Niet alleen in Brandevoort doen ze aan Halloween, ook de binnenstad heeft dit griezelfeest ontdekt. Net even wezen kijken, voor het werk. Angstaanjagend!

In de auto op weg naar huis, dwars door de Heistraat. Cd’tje aan, snel wat saaie liedjes doorspoelen.

En dan klinkt opeens ‘Hollywood’ van de Red Hot Chili Peppers. Waauw. Helemaal vergeten hoe goed dit liedje van hun tweede elpee uit – ongeveer – 1986 ook al weer was. Het spettert aan alle kanten, minutenlang. Zelfs het origineel (van de Meters, met een paar Neville Brothers erin) was niet zo geweldig.

Ik moest even nadenken wat hij er mee bedoelde: een restbeperking. Maar dat bleek al snel.

Een kennis is onlangs op een oversteekplaats omver gereden door iemand die door het rood licht reed. Hij liep daarbij twee gebroken benen op. Inmiddels gaat het gelukkig weer goed met hem, zei hij toe hij net belde voor iets zakelijks. Hij hinkt alleen nog beetje.

En volgens de dokters zal hij daarmee moeten leren leven. Met die restbeperking.

Het nieuws is al een halve dag oud dus nieuws is het niet meer. Maar triest is en blijft het wel dat de Cool Ruler is overleden. Op 59-jarige leeftijd, aan kanker, in zijn woonplaats London.

Eerlijk gezegd was ik Gregory Isaacs een beetje vergeten. De muzikale prestaties van deze Jamaicaanse zanger waren in de loop der jaren immers steeds minder boeiend geworden.

Vreemd. Want in de jaren tachtig was hij een van de populairste zangers onder de velen die er op Jamaica rondliepen. Hits als Lonely Lover, Cool Ruler Come Again en All I Have To Give Is Love klinken nog steeds als klok. En niet alleen vanwege het universele thema dat hij in zijn teksten aansnijdt.

Zijn mooiste nummer is wat mij betreft nog steeds Night Nurse, ooit vakkundig verkracht door Simply Red.

‘Tell her it’s a case of emergency
There’s a patient by the name of Gregory’

Het was even wennen, vanochtend: voor het eerst sinds maart van dit jaar moest ik het ijs van de de ruit van mijn auto krabben. Dat levert toch weer snel een minuut of vijf extra werk op, in het strakke ochtendschema.

Morgen daarom maar vijf minuten eerder opstaan.

Dit tekent Het Parool vandaag op:

AMSTERDAM – Hoofdcommissaris van politie Bernard Welten noemt het onbegrijpelijk dat pizzakoeriers nog contant geld bij zich hebben. Het risico op beroving wordt daardoor sterk vergroot.

Niet om het een of het ander: maar is dat niet de omgekeerde wereld? Is het niet gewoon zo dat pizzakoerierberovers met hun jatten van het geld van de pizzakoerierberovers moeten afblijven?

Op weg van Spa naar Stavelot afgelopen zondag – tijdens een GR5-etappe – passeerden we velden, weiden, graslanden, bosjes, heide en wat al nog niet meer.

Hoogtepunt van de wandeling was de entree van Stavelot. Die werd gevormd door een pikdonker tunneltje onder het spoor door, een tunnel met aan de ene kant een beekje en aan de andere kant een twee tegels breed stoepje.

Tunnel? Toen we er uit kwamen en omkeken leek het meer op een riool.

– Posted using MobyPicture.com

Vandaag gemaakt bij Tuincentrum Coppelmans in Mierlo-Hout. Op de kop af nog twee maanden, en dan is het kerstmis. Maar je kunt nooit vroeg genoeg beginnen met de kersthows.

En bij de ingang staat heel trots een bordje: elke week worden er nieuwe artikelen aan onze kerstshow toegevoegd.

Even een stapje terug in de tijd. Een jaartje of zevenenveertig, schat ik. Want wanneer deze foto precies is gemaakt, dat kon ik niet achterhalen.

Ik kwam deze foto van mezelf tegen toen ik bij mijn ouders foto’s aan het verzamelen was voor een boek ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk dit voorjaar. Sindsdien zit ik – puur uit sentimentele overwegingen – regelmatig naar die oude foto’s te kijken. Naar de dingen die voorbij zijn gegaan, zogezegd.

Waar de foto is gemaakt, weet ik inmiddels wel. In Breda, op het balkon van de statige villa-in-een-rij aan een even statige laan met mooie grote bomen. Van dat huis hadden mijn ouders de eerste verdieping gehuurd, totdat ze in 1965 naar Helmond verhuisden.

Op een pagina van de vorige versie van mijn weblog houd ik een blog bij van de etappes die wij wandelen van het GR5. Dat is het Grande Randonnée nummer 5, en dat loopt van Kanne, net over de grens bij Maastricht in Belgie, tot aan Nice in Zuid-Frankrijk. Dat wandelpad is 2500 kilometer lang.

Eigenlijk begint het pad in Hoek van Holland, maar wij hebben eerst het Pieterpad gelopen, van Pieterburen in Groningen tot de Pietersberg bij Maastricht. En we lopen het pad niet in één keer helemaal af, we doen het in bescheiden etappes en met fikse tussenpozen.

Afgelopen weekend hebben we in Spa overnacht en weer twee wandelingen gemaakt. Mijn spieren doen er nog zeer van.

Ze hadden ons minuten van tevoren al ontdekt. We hoorden ze aan de andere kant van de heg denderen, in de richting van de hoek van het weiland waar wij langs moesten. Door de gaten in de heg zagen we ze hoe ze zich stampend een weg baanden door het kletsnatte, malse groene gras.

Bij de hoek van dat weiland aangekomen, moesten we de koeien in deze uithoek van de Ardennen – ergens tussen Spa en Stavelot – teleurstellen. We hadden geen eten bij ons. En we kwamen ze niet melken.

We zagen ze denken: wie zijn toch die twee kaaskoppen. Kletsnat, doorweekt, hongerig, met stramme benen en wandelschoenen aan de vermoeide voeten en ook nog eens met een rugzak omgehangen? Wat doen die hier?

Op dat moment een hele legitieme vraag!

– Posted using MobyPicture.com

Ergens halverwege ‘De Omweg naar Santiago’ belandt de schrijver van dit boek, Cees Nooteboom, in het Spaanse dorpje Puenta la Reine. Een dorpje als zovele in Spanje. Klein, stoffig, warm, leeg en met oude huizen aan smalle straten.

Ik ben dit boek uiteraard aan het lezen omdat we zelf afgelopen augustus ook naar Santiago gereisd zijn. We zijn toen ook in Puenta la Reine geweest – wat brug van de koningin betekent, volgens Wikipedia en dat vlakbij Pamplona ligt.

Het bijzondere aan dit middeleeuws aandoende dorpje is dat verschillende pelgrimsroutes naar Santiago er samenkomen en gezamenlijk verder gaan. En al die pelgrims moeten, u voelt ’em al aankomen, over de koninginnebrug op deze foto.

Is het nu van hun of van hen?

Een collega weet het juiste antwoord: “Semantisch is het ene goed. Maar grammaticaal het andere.” Om daar bloedserieus aan toe te voegen: “Maar dat is een eeuwige discussie”.

Wordt het zo maar weer wat gezelliger in Helmond: nieuw leven in de Velvet Lounge.

Ik had het mis, gisteren. Mijn voorspelling over de discussie rond de uitbreiding van het BZOB is niet uitgekomen. Nog niet, tenminste.

Wat is het geval namelijk? Ik had gedacht dat de Helmondse coalitiepartijen akkoord zouden gaan met het nieuwe voorstel – geen Diesdonk maar BZOB-bos – met als argument dat op deze manier sneller nieuwe werkgelegenheid gecreëerd kan worden.

Maar dat deden deze partijen nog niet: ze gaven nu nog blijk van hun verrassing, verbazing en stelden een groot aantal vragen aan de wethouder. Daar kwamen in hen ogen bevredigende antwoorden op.

Zodat mijn conclusie nu is: ik was te voorbarig. Ze gaan pas tijdens de gemeenteraadsvergadering van november akkoord. Met als argument: de werkgelegenheid. Mark my words!

Eerder deze week gehoord, een hele mooie verspreking. ‘De grote hamvraag is nu…..’.

Te mooi om zo maar te vergeten.

– Posted using MobyPicture.com

Nog even een voorspelling: de coalitiepartijen in Helmond stemmen vanavond in met het plan om het BZOB uit te breiden in het BZOB-bos en niet in Diesdonk. Argument daarvoor is de hoge werkloosheid in de stad. In het BZOB-bos is sneller nieuwe werkgelegenheid te creëeren dan in Diesdonk.

Vraag is dan natuurlijk wel: is dat een steekhoudend argument?

Leuke tentoonstelling in Tate Modern in London: een tapijt van miljoenen zonnebloempitten.

Of ik dit weekend ook nog lekker een paar uur in de tuin gewerkt had, vroeg iemand vandaag aan de telefoon. Nou, nee. Even niet, deze keer.

Als het waarschijnlijk voor de laatste keer mooi weer is dit seizoen, moet je gewoon in de zon van je tuin gaan zitten genieten. Met een herfstbokbiertje in je hand. En dan lees je op het label dat dit bier bedoeld is voor als de avonden langer en kouder worden.

Alsof het alleen bij dat soort omstandigheden smaakt. Nee hoor, ik kon het zondagmiddag ook wel waarderen toen ik op een muurtje zat er bekeek wat we de afgelopen tijd in onze tuin veranderd hadden.

Het blijft een leuke discussie: moderne kunst wordt door de meeste mensen verworpen als kunst omdat iedereen moderne kunst zou kunnen maken, zo simpel en voor de hand liggend zijn de meeste moderne ‘kunst’-werken. Zie de reacties op de werken van Picasso, Appel en mensen als Joseph Beuys.

In het Centre Pompidou in Parijs kwam ik onlangs dit werk tegen: een diner-tafel die aan een muur is opgehangen, achter een grote glasplaat. Inclusief servies, bestek, glazen en etensresten. De tafel/installatie van een mij onbekende kunstenaar hangt in het museum. En dus gaat het om kunst. Of toch niet?

Eerlijk gezegd weet ik het ook niet. Maar interessant en intrigerend is het wel.

Een weekje geleden waren we met zijn allen op bezoek bij twee collegae. Ze hielden open huis, om te vieren dat het werk dat ze het afgelopen jaar verzet hadden – een oud huis van de kelder tot aan de vliering helemaal opknappen – volledig geklaard hadden.

Behalve dat het er gezellig was, was het ook heel indrukwekkend: het huis had een complete metamorfose ondergaan. En het absolute hoogtepunt was de slaapkamer. Die bevatte namelijk ook een badkamer, zoals op deze foto te zien is.

Op onze vraag antwoordde de trotse huiseigenaar: ‘Nee, spetteren in bad is niet de bedoeling. Daar kan de vloer niet tegen’.

Een van de elementen in fotografie waar ik graag mee speel, is het contrast tussen voorgrond en achtergrond. De voorgrond scherp, de achtergrond vaag en andersom. Een voorwerp op de voorgrond vaag in beeld brengen om de achtergrond te benadrukken en andersom.

Van dat werk, u kent het wel. Beetje voorspelbaar misschien. Maar wel een truc die af en toe mooie effecten oplevert.

In het geval van de foto hierboven ook. Met name vanwege het onderscheid tussen het groen en blauw op de achtergrond en het beige op de voorgrond. En vooral ook omdat de zachte veren zo scherp in beeld zijn gebracht, dat het lijkt of je ze kunt voelen.

Zit lekker op mijn gemak -na een verrassend verlopen werkdag – te luisteren naar wat cd’s van Johnny Cash. Vooral zijn werk uit de jaren vijftig bij Sun staat nog steeds als een huis. Mooi toch: zang en akoestische gitaar, ‘n elektrische gitaar en een staande bas; meer heeft Johnny met zijn Tennessee Two niet nodig om liedjes met een enorme zeggingskracht te brengen.

Opvallend maar niet vaak genoemd: het belang van de gitaarklanken van Luther Perkins. Een groot deel van het typische geluid waar Johnny Cash groot mee is geworden, is aan hem te danken. Luister maar eens naar Get Rhythm of Hey Porter. En naar al die andere liedjes natuurlijk.

Eigenlijk gaat het gewoon om een gedrocht, om een weerzinwekkende verzameling bladgoud. Maar toch is de kathedraal van de Spaanse stad Burgos zeer interessant. Enerzijds omdat-ie laat zien dat de katholieke kerk af en toe zeer duidelijke kenmerken van een absolute wansmaak etaleert. En anderzijds uit oogpunt van historisch belang.

Maar er is nog een reden: de trap op de foto. Die leidt namelijk naar nergens.

Vroeger wel. Want de kerk is tegen een heuvel aangebouwd. En in het verleden diende deze deur vanaf een hoger gelegen plein als toegang voor gepriviligeerde mensen. Maar tegenwoordig is de trap vooral een geliefd object bij toeristen.

In Parijs maakten we een paar weken geleden een wandeling langs de Seine. Tijdens die wandeling kwamen we lang het Grand Palais, een van de vele gebouwen die halverwege de negentiende eeuw in deze stad zijn gebouwd voor een wereldtentoonstelling.

De dakconstructie van dit paleis bestaat uit ijzer, net als de Eiffeltoren – een heel bijzondere constructie. Graag hadden we even naar binnen gewild, maar dat kon niet; er werd gewerkt aan het inrichten van een tentoonstelling. Jammer, niets aan te doen.

In een landelijke dagblad deze week zag ik om welke tentoonstelling het gaat: een met werken van Claude Monet. Nogmaals: jammer. Want die tentoonstelling had ik graag gezien.