Aldus Hein de Kort.

Mooi geformuleerd door Marcel van Roosmalen in NRC.

Peanuts, van Charles M. Schulz.

Het is dat ik elders al had gelezen dat Donald Trump op 6 januari 2021 “I’m the fucking president” zei. Want anders had ik dit citaat in de Wall Street Journal van vandaag vast niet zo snel begrepen.

Ook Volkskrant-columniste Sylvia Witteman heeft het aan de stok met de huisarts. Net als Max Pam, een paar dagen geleden.

Alsof het stikstofprobleem in de landbouw pas een paar jaar geleden ontstaan. Dat is het beeld dat veel rechts-populistische de laatste dagen in de media uitdragen, als dat probleem al zou bestaan.

In mijn beleving speelt het probleem al jaren is er decennia lang geprobeerd er omwegen en sluipwegen voor te bedenken of het probleem simpelweg te negeren.

In NRC las ik dit weekend dat het probleem op de ministeries in Den Haag zelfs veel eerder gesignaleerd is, in 1965 al, en is het in de loop der jaren alleen maar groter geworden. Dan is zo’n probleem toch ook niet op de valreep alleen met innovaties op te lossen?

Mooi gezicht, vrouwen die sans gêne met krulspelden in boodschappen doen. Onder het motto ‘wat geef ik er om’. Foto die moet dateren uit de jaren zestig, vermoed ik, en die ik tegen kwam op Tumblr.

Fokke & Sukke in NRC, afgelopen zaterdag.

Kippenvel. Maar dat ligt vast aan mij.

Wat een mooi geschreven en voor veel mensen herkenbare column van Max Pam, vandaag in NRC.

In het plaatsje Sliac in centraal-Slowakije zijn sinds medio april zo’n 120 militairen uit Vredepeel gestationeerd. Ze beschermen daar met hun Patriot-raketsysteem dit aan Oekraïne grenzend land en de NAVO tegen mogelijke dreiging vanuit Rusland.

Voor het ED ben ik daar vandaag een kijkje wezen nemen: wat doen de mannen en vrouwen daar precies en hoe hebben ze de afgelopen twee maanden ervaren? Binnenkort in de krant het verslag daarvan.

Vandaag kwam ik, op weg naar Slowakije, langs de abdij van Melk in Oostenrijk – zo’n tachtig kilometer ten westen van Wenen. Vanaf de snelweg ziet die abdij er bijzonder indrukwekkend uit.

Een aantal jaren geleden, in 2011, zijn we er tijdens een zomervakantie gestopt om binnen een kijkje te nemen in dit middeleeuwse bouwwwerk. Was zeer indrukwekkend, want het gaat om een fraai onderhouden gebouwencomplex met dito tuin.

Deze foto is dan ook uit 2011, want een plaatje maken vanaf de snelweg – dat lukt niet natuurlijk.

Waarom ik op weg weg was naar Slowakije, vraagt u? Daarover morgen meer.

Nagenieten van een meer dan voortreffelijke wijnproeverij deze middag bij Kroon & Kurk in de Kerkstraat in Helmond.

Ze zijn bijna net zo typerend voor Italië als – pak ’em beet – de Chianti, de pizza, basilicum, Michelangelo, Amaretto, het centrale plein in Sienna en Grana Padano: de strandbedjes.

Deze bedden zagen we een paar weken geleden, tijdens de meivakantie, toen we in het kustplaatsje Deiva Marina waren, aan de Middellandse Zee en vlakbij het populaire gebied Cinque Terra. Ze stonden er alvast in afwachting van het toeristenseizoen.

In de krant las ik onlangs dat als gevolg van de Europese regelgeving het uitbaten van dit soort ondernemingen – die vaak al tientallen jaren in handen zijn van dezelfde families – openbaar moet worden aanbesteed.

Zonder daar verder een oordeel over te willen vellen: dat lijkt me best dramatisch, ja.

Valt niet altijd mee, repeteren met de band in een dorpje op het platteland. Zeker niet als de wegen nog niet eens zijn verhard.

Fokke & Sukke, in NRC van vrijdag.

Ik weet niet wat jullie doen, jongens. Maar ik begin dadelijk aan mijn weekend. Zoef, en weg.

Prachtige tv-serie, All In Family, ergens halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw – een eeuwigheid geleden inderdaad. Af en toe duikt er hier en daar nog wel eens fragment uit de serie op. Toegegeven: wel wat gedateerd, inmiddels.

Ik moet er ook altijd aan denken als ik een film van regisseur Rob Reiner voorbij zie komen. Hij was de schoonzoon van hoofdrolspeler Archie Bunker.

Door bovenstaande foto schoot me te binnen dat ik een aantal jaren geleden nog eens heb staan te kijken naar de stoel van Archie. Dat was in 2013 in Washington, in het Smithsonian Museum of National History.

Een paar jaar geleden werd de tv-serie The Mentalist uitgezonden. Daarin kwam de hoofdrolspeler in zowat elke aflevering een kamer binnen gelopen waarin een moord was gepleegd. En als hij dan rondkeek, zag hij precies voor zich wat er er was gebeurd en wie wat had gedaan.

Flauwekul, dacht ik elke keer. Totdat ik deze week de cover van dit boek voorbij zag komen. Mentale telepathie is gewoon serious business!

Wat ik me wel afvraag is of je met mentale telepathie ook voorwerpen kunt verplaatsen. Of moet ik daarvoor toch bij de legendarische Uro Geller zijn?

Voor het werk was ik woensdagochtend bij de firma Huisman in Gemert, een onderneming die pas verhuisd is. Eigenaar Richard Huisman had een interessant verhaal te vertellen over dit familiebedrijf, dat hallen bouwt en handelt in bouwmaterialen die met hallenbouw te maken hebben.

Dat verhaal is hier te vinden. Op het plaatje hierboven is te zien hoe fotograaf Sem zoals altijd er werk van maakt om tot mooie foto’s te komen.

Sinds er met Photoshop heel handig en vrijwel onzichtbaar foto’s kunnen worden gemanipuleerd, weet je lang niet altijd meer of klopt wat je ziet.

Deze foto is volgens de website waar ik ’em vond – open riool Tumblr – gemaakt door de Amerikaanse fotograaf Elliot Erwitt, in Central Park in New York.

Best mogelijk dat het klopt hoor. Maar zou er in dat fraaie park echt een plek zijn waar je kwijt geraakte mensen, vrouwen in dit geval, kunt gaan ophalen? Ik betwijfel het, hoor.

Mooi om te zien de mensen in de jaren vijftig en zestig dachten dat de toekomst er uit zou komen te zien. Gedeeltelijk klopte die visie natuurlijk wel, met veel auto’s en wolkenkrabbers (in grote steden). Maar van die soepel voorbij glijdende magneettreinen, die zo je toch nog maar behoorlijk weinig.

In Eindhoven staat een groene toren, die zo genoemd wordt omdat het glas van dat gebouw groen is. Op Strijp-S in deze stad staat ook een groene toren, die echt groen zou moeten zijn omdat er aan alle kanten bomen en planten uit dit bouwwerk zouden moeten groeien.

Onlangs, tijdens de meivakantie, waren we onder meer een paar dagen in Milaan: een alleszins aangename stad. Daar zagen we ook een groene toren. Maar dan echt: daar zie je door het groen nauwelijks meer een gebouw.

Saillant: vlakbij dit intrigerende gebouw staat een ander gebouw waarop graffti is aangebracht met zowel een letterlijke als een figuurlijke boodschap.

Fraai, heel fraai.

Tsja, daar doe je niks tegen. Gaat wel weer over. Meestal tenminste.

Een levensgroot plat tv-scherm aan de muur is mooi, maar dit ouderwetse tv-setje is dankzij de weinig symmetrische vormgeving zeker zo mooi. Tegen zo’n muurtje van steenstrips komt het apparaat bovendien extra goed tot z’n recht.

Vanzelfsprekend hoort hier een liedje bij, en dan natuurlijk ook nog van een groep die gespecialiseerd was in retro-shit, The Cramps.

Gummbah, recent in de Volkskrant.

Dit zijn toch wel de betere krantenkoppen, als je van dit genre houdt tenminste. Het verhaal achter deze kop is dan al eigenlijk niet meer zo belangrijk.

Uiteraard horen hier een paar liedjes bij, bij dit onderwerp. Ik vond er twee in mijn eigen verzameling, beide heel toepasselijk.

Eentje van een Schotse groep die bij de punkgolf van 1977 omhoog kwam drijven. En een van een authentieke Amerikaanse rock ‘n’ roller uit de fifties. Zie hieronder.

Fascinerend gebouw dit. Kwam de foto tegen op de digitale vergaarbak Tumblr, en – zoals zo vaak – ontbreken daardoor in eerste instantie nadere details.

Een kleine zoektocht op internet levert echter op dat dit gebouw het Kugelhaus genoemd werd, in Dresden stond en in 1928 werd gebouw naar een ontwerp van Peter Birkenholz. Het is al in 1938 weer afgebroken door de nazi’s, die het prachtige gebouw als ‘on-Duits’ betitelden.