Op het monument in Washington ter nagedachtenis aan de Koreaoorlog, vlakbij het Witte Huis, is deze uitspraak terug te vinden. Ik dacht er aan toen ik vandaag al die indrukwekkende beelden zag van de protestmars in de Amerikaanse hoofdstad tegen de wapenwetgeving in dat land.

Vrijheid is niet vanzelfsprekend, wordt met deze uitspraak bedoeld: Daar moeten soms offers voor worden gebracht. Inderdaad. Maar toch niet al al die schietpartijen op middelbare scholen. Die zouden juist voorkomen moeten worden.

Laat maar komen, die gemeenteraadsverkiezingen van woensdag. Ik ben er helemaal klaar voor.

Dus daar kan ik het mee doen, met de boodschap dat ik beter de fiets kan pakken. En niet alleen ik, maar ook die duizenden andere mensen die dagelijks in de ochtendspits in de file staan op weg van Helmond naar Eindhoven. Op weg naar hun werk om de motor van de Nederlandse economie, Brainport geheten, draaiende te houden. En die omgekeerd ‘s avonds onderweg van Eindhoven naar Helmond ook weer in de file staan.

Pak de fiets maar. Alsof dat zo makkelijk is. Ja gezegd wel, maar gedaan niet. Voor mij is dat twintig kilometer heen, twintig terug. Elke dag. Dat is op een gewone fiets een uur en een kwartier fietsen. Tweeënhalf uur per dag. Die tijd heb ik niet. Bovendien moet ik voor mijn werk vrijwel dagelijks op pad, met de auto, omdat ik ook plekken kom waar het openbaar vervoer niet komt. Dat maakt het nog lastiger.

Over openbaar vervoer gesproken: als er nu in Eindhoven en Helmond sprake was van een betaalbaar, fijnmazig en goed op elkaar aansluitend openbaar-vervoersnetwerk dan zou dat nog een te overwegen alternatief zijn. Maar dat is er niet.

Geen Ruit, okay – dat is een politieke keuze geweest. Maar daar geen alternatief voor bieden behalve een halfbakken, papieren Bereikbaarheidsakoord, waarvan de uitvoering nog niet eens ter hand is genomen?

Pak de fiets maar, ja zeker. Volgende week woensdag, naar het stemhokje.