Mooi wandelpad, dat GR5 –  2200 kilometer van Maastricht naar Nice aan de Franse zuidkust.

Vorige week hebben we weer een paar etappes van het pad gelopen, zodat we nu zo’n 475 kilometer op weg zijn. Schiet al op dus … De afgelopen week wandelden we ten westen van de stad Metz door het regionale natuurpark Lorraine.

Onze route (aangegeven op bordjes langs het pad en terug te lezen  in de GR5-wandelgids) voerde ons niet alleen door de natuur maar ook door in slaap gevallen dorpjes, uitgestorven gehuchten en vervallen achterafstraatjes.

Fascinerend land, Frankrijk.

 

Omdat we toch in buurt waren, zijn we de afgelopen week ook even in het Franse provinciestadje Verdun geweest.

Ik was daar jaren geleden al eens geweest, en dus voorbereid op wat we net buiten de stad  zouden aantreffen: een oorlogskerkhof waar meer dan 130.000 Franse en Duitse slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog liggen begraven,

De aanblik van al die graven met ongeïdentificeerde stoffelijke resten benam me echter opnieuw de adem. Er lijkt geen einde te komen aan de rijen graven. 

 

  

Toch wel even wennen, een weekje zonder social media: geen Wifi, geen Internet en geen 3G – alleen maar met 3,2 kb/S. En daar heb ik dus geen geduld voor.

Gelukkig heeft het Franse platteland – ergens halverwege Metz en Verdun – heel veel anders te bieden. Zoals groene velden, tweebaans-wegen waar je met gemak 130 – ik bedoel 100 – kunt scheuren, bergen afval in alle soorten en maten en heel veel rust en ruimte.

Maar toch… het blijft kriebelen! Vandaar: back online, and happy too!

#morgenindekrant #nietsaantoetevoegen

Het heeft even geduurd, maar na een paar weken van stug volhouden en doorzetten, heb ik het nieuwste boek van Geert Mak – Reizen zonder John – dan toch eindelijk uitgelezen.

Dat lag niet aan Geert en niet aan het boek, maar vooral aan mij: het ontbrak me af en toe aan de discipline om door te lezen. (Lees: na anderhalve pagina viel ik steeds in slaap).

Het is een mooi boek, het geeft goed de problemen weer waar de VS – en in het kielzog daarvan Europa – ten tijde van de bank- krediet- en eurocrisis mee te kampen hebben. En Mak beschrijft mooi hoe de VS ten opzichte van vijftig jaar geleden veranderd zijn. Daarbij komt zowel de interne verandering als de veranderde positie van het land ten opzichte de rest van de wereld goed aan bod.

Toch een puntje van kritiek: het eerste deel van de reis, van Boston tot Californië, komt uitgebreid aan bod. De rest, van Californië tot New Orleans, wordt afgeraffeld. Maar dat ligt vooral aan John Steinbeck, de man die Mak heeft nagereisd en die zich tijdens het tweede deel van zijn reis er wel heel erg met een Jantje van Leiden van af heeft gemaakt.

Tranen met tuiten bij Voorheen Slijterij De Graaf @lokaal42!

Even een sneak preview: morgen in de krant een leuk verhaal over de trends in en met kerstpakketten. En dat verhaal ziet er ook nog eens hartstikke leuk uit. Met een grote rode strik erom!

Krijg een foto die een collega thuis gemaakt heeft, van een zeldzame uitvoering van de tweede elpee van Joe Jackon, I’m The Man.

Hij had deze 2×10″-versie destijds – begin jaren tachtig – gekocht voor het fenomenale bedrag van 40 gulden. In Eindhoven, in de Rechtestraat, bij Fooks. Bij mij, wist-ie nog. Grappig!

Als ik het goed gezien heb, staat bij de meeste mensen de kerstboom intussen flink te pronken in de huiskamer.

Logisch: Sinterklaas is naar huis, en Kerstmis is in zicht. Bovendien stond het in de krant: de eerste zaterdag na Sinterklaas kopen de mensen een kerstboom. En als het in de krant staat, dan is het waar.

Bij ons staat niets, dit jaar: wij vieren het Kerstfeest goeddeels buiten de deur, vandaar. Daarom vandaag een foto uit de oude doos. Eentje van een kerstboom van een paar jaar geleden. Maar wel een hele mooie kerstboom.

De een sjokt met zijn hond door de sneeuw, de ander is met zijn kinderen aan het sleeën of sneeuwballen aan het gooien. Maar ook zonder hond of in gezelschap van je kinderen is het met dit weer heerlijk om even een uurtje door de natuur te lopen.

Hier de deur uit rechts, het bos in en dan nog een keer links en rechts en dan staan we bij de Aarlese Visvijver (op grondgebied van Bakel), al jaren een van onze favoriete wandelplekken in de directe omgeving.

Door het jaar heen liggen er vrijwel altijd broodkorsten en kruimels op deze voederplank. Dus ook nu, in deze periode van sneeuw.

Dat weten wij omdat we de deze voedselbank bevoorraden. En dat weten de vogels hier in de buurt kennelijk ook, want ze waren vanochtend vroeg al bezig hun voederplank sneeuwvrij te maken.

In de voortuin van een huis bij ons om de hoek is de dennenboom al versierd met kerstlampjes. Het hoofdkantoor van de Rabobank in Eindhoven is ook al voorzien van zijn kenmerkende kerstverlichting.

Een beetje vroeg, vindt u?

Ach, het valt mee. Nog een paar weken en dan is het al 2013. Als de wereld een paar dagen voor Kerstmis niet vergaat, tenminste.

“Enjoy Yourself. It’s Later Then You Think”, zongen de Specials al in 1979: Pluk de dag. Daarom hebben we op kantoor ook al de kerstboom gezet. Een kleintje, dat wel.

Of ik overdag iets leuks doe als ik een weekje avonddienst heb, vroeg een collega me onlangs.

Behalve in slaap vallen bij een boek niet veel, was het grappig bedoelde antwoord – maar dat was enigszins bezijden de waarheid.

Vandaag bijvoorbeeld heb ik – net als gisteren – een paar uur op de ladder gestaan, met een snoeischaar in mijn handen. Om de esdoorns in onze voortuin eens duchtig mee onder handen te nemen. Vijf klaar, nog drie te gaan.

Het bewijs van al die activiteit? Een flinke blaar op mijn rechtermiddelvinger!

Onlangs schreef ik hier over een verhaal dat ik voor de krant aan het maken was, over twee Duitse meisjes die ik 15 jaar geleden bij een busongeluk heb ontmoet. Dat verhaal staat vandaag in de krant, op de ED100-pagina.

Hier kun je dat verhaal teruglezen.

Hij was al tweeënhalf jaar hoofdredacteur van het Eindhovens Dagblad, John van den Oetelaar, maar dan ad interim.

Die laatste toevoeging kan er nu (bijna) af. De redactie van het ED heeft vanmiddag ingestemd met de procedure die de redactieraad van het ED bewandeld heeft bij de definitieve benoeming van John.

De redactieraad had bij de directie een positief advies uitgebracht, en dat advies kreeg unanieme steun van de redactie. De directeur kan John nu officieel aanstellen.

Wij (de redactieraad) blij, de redactie blij en de (nieuwe) hoofdredacteur blij. Mooi toch!

Was ‘n gezellig dagje, gisteren in De Efteling, dankzij mijn werkgever. Genoten van alle attracties en van de kerst- en wintersfeer. Dat we hier en daar in de rij moesten staan en dat het af en toe even regende viel daarbij volledig in het niet.

En omdat de baan even stilgezet werd kon ik in het Carnaval Festival ook nog eens deze foto maken van het Japanse carnaval (Bestaat dat dan? In de Efteling wel, kennelijk).