Ze zitten er mooi bij in hun nieuwe appartement, mijn ouders. Ze wonen nu in Cloosterparc, in Helmond-Noord. Na 41 jaar hebben ze hun ‘eengezinswoning’ zoals dat in volkshuisvestingskringen zo mooi heet – mijn ouderlijk huis – verlaten. Zaterdag hebben we ze verhuisd, en een aan het eind van die dag was het huis akelig leeg.

Akelig, omdat een leeg huis er toch ietwat onttakeld uitziet. Want na 41 jaar heeft zo’n woning hier en daar toch wel wat schrammen en bulten opgelopen. En akelig omdat – zonder sentimenteel te willen klinken – hiermee toch ook een einde aan een periode is gekomen.

Maar gelukkig voor mijn ouders is nu ook weer een nieuwe periode aangebroken.

Ik ben niet de enige, getuige de geluiden in mijn omgeving, die het wel gehad heeft met kou, sneeuw en winter. Laat maar doorkomen, dat voorjaar.

Maar nee hoor, het was weer krabben vanochtend voordat ik naar het werk kon. Gelukkig speelde die rit zich vervolgens grotendeels in aangenaam, zij het enigszins waterig zonnetje af.

We zijn in hier huis overwegend vrij terughoudend met de informatie die we op sociale media delen. Met het oog op onvoorziene en/of ongewenste gevolgen en vanuit het oogpunt van door de een wat meer dan de ander gewenste privacy hebben we daar onderling goede afspraken over gemaakt.

Op de foto’s op dit weblog zijn de meeste gezinsleden dan ook niet of nauwelijks herkenbaar. Op deze foto, gemaakt in een Brusselse pizzeria, ook niet. Maar toch staan we er alle vier op.

Al wandelend door de Europese wijk van Brussel eerder deze week kwamen we tot de conclusie dat Europa goed is voor de economie. En dan met name voor de Brusselse economie.

Makelaars, aannemers, restaurants, bars, obers, cateraars, schoonmaakbedrijven, glazenwassers, taxi-chauffeurs, IT-bedrijven, papierleveranciers, hotels; allemaal hebben ze handenvol werk door de vele duizenden EU-ambtenaren en -politici die in de vele Brusselse EU-burelen gevestigd zijn.

Het gaat Europa om ons, las ik op een spandoek op een van die fraaie kantoren. Inderdaad, wij met zijn allen betalen de belasting waarmee ‘Europa’ gefinancierd wordt. Het draait in Europa ‘echt’ om ons.

‘De meest teleurstellende toeristische attractie aller tijden’ noemde onze reisgids (100% Brussel) het beeldje van Manneke Pis in Brussel. Dat was volgens hem gebleken uit onderzoek onder toeristen.

Maar toch raadde hij ons aan even te gaan kijken naar dat beeldje op de hoek van een straat nabij de oogverblindend mooie Grote Markt. Het stelde inderdaad wat teleur, dat monumentje. Maar toch leuk om te zien hoe iets dat zo bekend is er in werkelijheid uitziet.

En daarom dus ook eigenlijk ook weer juist niet zo teleurstellend.

Een paar jaar geleden maakte het Atomium in de Belgische hoofdstad Brussel nog een behoorlijk verwaarloosde indruk, hoorde ik van verschillende kanten. Als ik me goed herinner dreigden sommige delen van dit futuristisch ogend monument zelfs in te storten.

Een wonder dat het is opgeknapt, want we hebben het immers over België. Maar het is geen wonder dat het er door die opknapbeurt nu spic en span en zeer indrukwekkend uitziet. Een aanrader, kortom.

Dat de een andere bezoeker – net voor me – een minuut of vijf bezig was met het fotograferen van deze trap, verbaasde me wel. Zo bijzonder is-ie nou ook weer niet.

Aan de andere kant: met een beetje fantasie en een knipoog naar het Vaticaan zou dit zo maar eens de Highway To Hell kunnen zijn.

Hartelijk dank allemaal voor de felicitaties. Dat maakt het hier in Brussel extra feestelijk. Al is het er behoorlijk koud en staat er nergens een Paard in de Gang.

Dat het carnaval is, valt hier in de buitenwijk van de stad niet op. Geen confetti, geen Paard in de Gang, helemaal niets.

Het enige wat we er van merken, is dat we in de stad wilden gaan eten, daar niet terecht konden en daarom noodgedwongen zelf in de keuken aan de slag moesten.

Maar met peper en zout, witte wijnazijn, mosterd, olijfolie, brokjes geitenkaas en gestampte walnoten kom je ook een heel eind. Zeker als je daar spercieboontjes door heen mengt en er verse zalm en notenrijst aan toevoegt.

Gelukkig halen ze meestal de krant niet, de lulverhalen. Maar soms is er eentje die er zo tussendoor weet te slippen. Dat is morgen het geval, bijvoorbeeld. Maar dat is wel met een reden.

Wat ik vanmiddag gedaan heb? Geklust. In het nieuwe huis van mijn ouders, een appartement in Cloosterparc.

Wachtend op het verhaal dat een collega aan het maken is, stuit ik bij toeval op een foto die ik onlangs gemaakt heb tijdens een gezinsuitstapje, naar De Efteling.

Ik moest even nadenken waar ik de foto precies had genomen, maar met hulp van de andere persoon op de foto – onze zoon – was ik er snel achter: in het Carnaval Festival.