En wij af en toe maar mopperen dat er hier in Nederland lelijke gebouwen neergezet zijn in de jaren zeventig en tachtig. In Bulgarije kunnen ze er ook wat van, zag ik vanochtend in de Volkskrant.

Dit is een monument uit de communistische tijd dat kennelijk gerestaureerd wordt. Ik vind het vooral een betonnen versie van een vliegende schotel, ontworpen door iemand die ooit zijdelings een blik op het Evoluon geworpen heeft.

Maar eerlijk gezegd: in al zijn lelijkheid heeft het ook wel weer iets moois.

Even wat afwisseling tijdens deze doodsaaie coronalockdowndagen-, weken en maanden: een wandeling door de Dierdonkse bossen met de familie – alleen onze schoonzoon ontbreekt. Hij stond elders op de schaatsen, en dat nemen we hem niet kwalijk. Integendeel. Je bent een Fries of je bent het niet.

Dit boek gisteravond weer eens uit de kast getrokken. Aanleiding was uiteraard de documentaire in Andere Tijden over Jules de Corte. Het was een zeer interessante documentaire, ook al gingen de makers hier en daar wel met erg grote passen door zijn leven heen.

Dit boek met teksten van de in Deurne geboren muzikant, componist en dichter heb ik sinds in 2008 in de kast staan, naar aanleiding van de onthulling van een gedenkplaquette voor De Corte in Helmond, de plaats waar hij jarenlang woonde. (Voor meer daarover: zie hier).

Binnenkort, na de lockdown, toch maar eens een keer gaan kijken of die plaquette er nog hangt.

Maar liefst een hele pagina nieuwe centrum Gemert, vandaag op de voorpagina van het Helmond Plus-katern. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk uitkomt als nieuwe locatie voor het Gemertse Cultuurhuis.