Dit is mijn laatste dag als eindredacteur bij deze krant. Maandag 4 januari 2016 begin ik op de stadsredactie van het ED.

Als politiek verslaggever. Met pen en blocnote in de hand en GSM, tablet en laptop onder handbereik ga ik de verrichtingen van de Eindhovense gemeenteraad en het Eindhovense college van B en W nauwgezet volgen. Om daar op papier, via de website van de krant en op Facebook en Twitter verslag van doen.

‘Opmerkelijk’ noemt de collega wiens plek ik maandag inneem het dat de Eindhovense politiek voor de krant voortaan gevolgd wordt door een Helmonder. En misschien is het dat ook wel.

Maar daar stel ik graag tegenover dat Eindhoven en Helmond de laatste twee decennia steeds meer met elkaar verweven zijn geraakt en dat het echt één regio geworden is. En dat de scepsis waarmee er vanuit Helmond naar Eindhoven gekeken werd daardoor plaats heeft gemaakt voor een gemeenschappelijk gevoel van trots en zelfbewustzijn.

En of de Eindhovense politiek nu zo veel anders is dan de Helmondse politiek – die ik vele jaren voor de krant op de voet gevolgd heb -, dat zal nog moeten blijken. Ik verzeker u dat ik dat dan zal weten te melden.

Het onverwachte overlijden van de drummer van de Engelse popgroep de Specials John Bradbury (62), dinsdag bekend gemaakt, heeft me – tot mijn eigen verrassing – nogal geraakt en me gisteren en vandaag behoorlijk bezig gehouden.

Maar raar is dat eigenlijk ook weer niet.

De muziek van de Specials maakt deel uit van de soundtrack van mijn jeugd, de periode tussen mijn 15e en 25e. Net als de muziek van tijdgenoten als de Undertones en Joy Division, en – wat eerder – die van de Sex Pistols en de Clash.

Natuurlijk kwamen daar later (vele) nieuwe favorieten bij, de Beastie Boys, de Gun Club en de Cramps, om er een paar te noemen. De liedjes van Johnny Cash, het gitaargeluid van Link Wray en de producties van Clement S. Dodd in zijn Studio One op Jamaica.

Maar de muziek van de Specials en de Undertones, die was en is me het dierbaarst, zo bleek toen ik een aantal jaar geleden het DJ’en weer oppakte: er gaat geen draaiavond voorbij of de muziek van beide bands ligt op de draaitafel of in de cd-speler.

Vorig jaar november zag ik de Specials optreden in Tivoli/Vredenburg in Utrecht, een optreden dat diepe indruk op me maakte en waar ik dagenlang van nagenoten heb omdat de essentie van deze band nog staat als een huis: die typisch Engelse mix van punk, pop en ska met messcherpe maatschappij-kritische teksten waarin toch ruimte is voor relativering en een vrolijke noot.

Met de kerstverlichtingsgekte was het dit jaar wat minder dan de afgelopen jaren, dacht ik. Onder aanvoering van SBS6 moet Nederland jarenlang tijdens Kerst vanaf de maan te zien geweest zijn. Maar het lijkt wel of de klimaatneutraliteit en de duurzaamheid die veel mensen nastreven er voor gezorgd hebben dat het nu allemaal een paar tandjes minder gaat.

Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op die regel. Een daarvan trof ik gisteren aan in Zuid-Holland, in het dorpje Rozenburg. Ik raakte er (bijna) sprakeloos van. En niet alleen vanwege de verlichting.

Even eruit geweest vandaag, na een paar dagen volop binnen zitten. Stuk gewandeld op het Deltapad, tussen  Brielle en Rozenburg. Volgens de af en toe vrij opdringerige assistent van Google Foto’s zag dat er zo uit.

Was een goeie tip van vriend en collega Leon: een geheugenkaart met wifi aan boord voor in een spiegelreflexcamera.

Foto’s die je met die camera maakt worden dankzij die wifi-verbinding automatisch gekopieerd naar je gsm – als je de bijpassende app tenminste geïnstalleerd hebt.

Erg handig. Op de foto overigens ook de adapter die ik voor mijn Canon-camera nodig heb, noodzakelijk om de sd-card in de cf-sleuf te laten passen.

Nooit geweten dat Bob Dylan een broer is van Coen Dillen, de oud-PSV’er. Maar volgens cabaretier Rob Scheepers is dat toch echt het geval. Vanmiddag naar zijn nieuwjaarsconference geweest in het Annatheater. Hilarische momenten,  goeie humor en een paar onverwachte wendingen.  Naar een panda – een moddervette niksnut – kijk ik na vanmiddag op een hele andere manier.

Waterschap Aa en Maas heeft er heel wat van onze peperdure waterschapsbelasting aan opgemaakt. Maar het resultaat mag er zijn. De Bakelse Aa bij Dierdonk meandert als nooit tevoren. En op de oevers van dat stroompje is het goed wandelen op een kalme zondagochtend.

Hij is maar al te trots op deze zin, mijn ED-collega Rob. Omdat het inderdaad een mooie zin is en vooral ook omdat Rob gewoon een leuke vent is, roep ik ’em graag uit tot zin van de dag.