Leuk idee in Handel, een wandelroute van zeven kilometer langs vier grenspalen tussen dit kerkdorp van Gemert en de gemeente Boekel. Die palen stonden er ooit, in een grijs verleden, en zijn nu herplaatst.

De wandeling leidt niet alleen langs die grenspalen, maar uiteraard ook door het dorp zelf. En door het landelijke buitengebied van dit pelgrimsdorp. Dat weet ik omdat ik die prachtige wandeling voor een verhaal in de krant gelopen heb.

Inderdaad, heel stiekem blijkt in onze zijtuin het voorjaar al te zijn begonnen. Zonder dat wij er binnen, al zoomend, erg in hadden. Tijd om het vizier weer eens naar buiten te richten.

Nog langer in lockdown – ik zeg er verder niets over, in de hoop dat we deze periode ooit weer eens een keer achter ons kunnen laten. Daarover piekerend moest ik vandaag opeens aan dit liedje denken, uit plusminus 1980. De titel is actueler dan ooit.

Noem het jeugdsentiment. Maar behalve als je daar in blijft hangen of in zwelgt is er weinig mis met deze vorm van nostalgie – een gevoel dat bovendien neigt naar melancholie.

Genoeg gefilosofeerd. Vandaag herontdekt dankzij de wekelijkse Release Radar van Spotify, deze elpee van de New Age Steppers. Een kleurrijk gezelschap, begin jaren tachtig, ontstaan uit een samenwerking van leden van The Pop Group, The Slits en producer Adrian Sherwood.

Toen klonk het in mijn oren allemaal redelijk heftig en experimenteel. En eerlijk gezegd: zo klinkt het nog steeds. Heerlijk.

(Hieronder de niet minder interessante tweede elpee)

Zo. De verkiezingen achter de rug, en hier en daar moeten er wat (forse) wonden worden gelikt. Maar niet getreurd, de zomertijd is aantocht en het voorjaar is al in zicht. Met de aanschaf van deze super-gestyleerde grasmaaier, als vervanger van het oude beestje rechts op de foto, ben ik daar helemaal klaar voor.

Het wordt er niet makkelijk op, met zoveel partijen en zoveel kandidaten tijdens deze Tweede-Kamerverkiezingen. En het is dat de partijen deze keer niet allemaal beloftes gedaan hebben die ze na vanavond allemaal weer zonder scrupules overboord kunnen zetten – zoals de laatste paar keer steeds het geval was. Want anders was ik er deze keer echt niet uitgekomen.

(En gelukkig wist ik precies waar de persoon stond op wie ik ook deze keer wilde stemmen).

Omdat het leven ook af en toe zijn serieuze kanten heeft vandaag maar een keer een ernstig muziekje.

Als het vandaag, morgen en woensdag dan toch het feest van de democratie is, dan geven we er ook meteen maar een vrolijk tintje aan.

Het ziet er uit alsof de eerste asperges van de koude grond hier – aan de rand van Dierdonk – elk moment kunnen worden geoogst. Maar schijn bedriegt. Wie heel goed kijkt ziet linksachter een kachel staan die de grond verwarmt waarop ‘witte goud’ groeit. Zo heel koud is die grond van dit weiland langs de Bakelse Aa dus ook weer niet.

Gisteren al aangekondigd, vandaag in de krant.

Die lange omleiding in de weg N279 om Dierdonk heen, door de Bakelse Beemden, komt die er nog wel? Die vraag spookt al sinds dinsdagmiddag door mijn hoofd. De Raad van State geeft er binnen twee weken uitsluitsel over. In de krant van donderdag breek ik zelf alvast even het hoofd over die vraag.

De verveling slaat af en toe in volle hevigheid toe doordat de coronacrisis maar blijft duren. Om de saaiheid van het leven te lijf te gaan en om het gemis van onze gebruikelijke stedentrips te compenseren, heb ik onlangs de boeken van detective-schrijfster Donna Leon weer eens van de plank gehaald en afgestoft.

Een voor een en chronologisch herlees ik nu de avonturen van commissario Brunetti. En dat helpt inderdaad tegen de sleur. Maar daarentegen voedt dit het gemis van rondlopen in steden als Venetië juist volop.

Een klassieker, deze elpee van The Lounge Lizards, uit 1981. Ik dacht er aan toen ik dit weekend een interview las met deze man: John Lurie, oprichter van de band. Hij geeft nu á la Bob Ross op tv een cursus schilderen, zo blijkt.

BTW: Een van de nummers op deze elpee, een cover van de evergreen Harlem Nocturne, heb ik in de jaren dat ik plaatjes draaide in Lokaal42 vrij consequent gebruikt als openingstune. En het is ook een mooi liedje om een nieuwe lockdownthuiswerkweek mee te beginnen.

Prachtige fotoserie wederom bij The Guardian, deze keer van de hand van de Schotse fotograaf Robert Blomfield. Toevallig terug gevonden foto’s van het leven op straat in Schotland.

Mooi voorbeeld staat hierboven: het centrum van Edinburgh. Dat er in het zonnetje (op een foto die ik daar een paar jaar geleden maakte) ongeveer zo uitziet:

Weer eens heel wat anders dan discussies in het gemeentehuis en minstens net zo boeiend: een verhaal over het leefgebied van de das in Milheeze. Hierboven met foto van fotograaf René Manders. En hieronder mijn foto van het gebiedje waar de dassen rondlopen, ‘s nachts.

Een vrolijk filmpje op een somber ogende dag. Ooit eens gevonden op You Tube: een clipje van Mexikan Sound System, opgenomen in 2014 – toen er nog festivals waren – en in al zijn onbeholpenheid (check de technici die al aan het afbreken zijn) zeer aanstekelijk.

Prachtige, zeer filosofische en bijna melancholieke Zin van de Dag, gisteren in NRC. In een necrologie van de voormalige hoogleraar middeleeuwse geschiedenis Peter Raedts.

Het voordeel van een iets latere lunchwandeling dan net na lunchtijd? Dat er dan helemaal niemand anders in de Bakelse Bossen lijkt rond te lopen.

Iedereen heeft dit boek al tijden uit en iedereen kent Bart van Loo al jaren als een boeiende verteller. Dat is het nadeel als je zoals ik nooit naar De Wereld Draait Door hebt gekeken omdat je hyperventilatie krijgt van het hoge verteltempo van de presentator.

Maar dat neemt niet weg dat De Bourgondiërs een zeer interessant en indrukwekkend boekwerk is, omdat het een voor mij nieuw licht werpt op de geschiedenis van De Lage Landen. Feitjes die ik kende van de geschiedenislessen van de basisschool en de middelbare school worden mooi in perspectief gezet.

Bovendien, en dat is niet onbelangrijk, staat er ook een hoop in het boek over schilder en huisfavoriet Jan van Eyck. En dat is simpelweg sowieso niet te versmaden.

Nou is het leven deze week op de kop af precies een jaar al heel erg saai vanwege u weet wel wat. Maar dit weekend bedacht ik dat het leven er de afgelopen weken alleen nog maar saaier op geworden is.

Waaraan dat ligt? Ik heb er de hele zondagmiddag over zitten piekeren, zonder resultaat. Maar vanochtend zag ik plotseling in de krant de reden. Er zit een andere president in het Witte Huis in Washington.

Wat die president doet zal allemaal ongetwijfeld heel belangrijk zijn, maar saai is het wel. In vergelijking met zijn voorganger tenminste. Deze gedacht zorgde er niettemin voor dat ik die saaiheid plotseling als weldadig ben gaan ervaren.