Altijd gedacht dat I Love Rock & Roll een nummer was dat Joan Jett zelf geschreven had? Mooi niet dus. Het was een ijzersterke cover van een goed nummer dat werd geschreven door Alan Merrill maar niet zo best uitgevoerd werd door zijn band The Arrows. En dat daarom in 1975 op een B-kantje terecht kwam.

Ik kom daarop omdat door al het corona-crisisgeweld vrijwel onderbelicht is gebleven dat Merrill deze week is overleden. Aan datzelfde corona-virus.

Zeer regelmatig krijg ik post van Variobob, het alter ego van Eindhovenaar Bob Leenhouwers, columnist van de website DSE. Bob schrijft daar rake columns over zaken die te maken hebben met Eindhoven, de Eindhovense sportwereld en de Eindhovense politiek.

Als Bob een column schrijft over een onderwerp dat raakvlakken heeft met de zaken waarover ik schrijf, laat hij met dat altijd even weten. Heel fijn.

Vanochtend attendeerde hij me op zijn nieuwste column, een open brief aan premier Mark Rutte, met de vraag – nee, de roep om meer vrijheid bij het besteden van de gelden uit de Regiodeal vanwege de huidige coronacrisis.

Het is niet zo dat ik het altijd met hem eens ben, vaak wel trouwens. Maar ook deze column is weer zeer lezenswaardig.

Kwam dit nummer toevallig tegen, luisterend naar wat willekeurige speellijstjes bij Spotify. De vroege Nick Cave, chaotisch, ontregelend, brutaal en hard. (En vals, soms).

Dit was zijn toenmalige band, de Birthday Party, op het hoogtepunt. Met twee fantastische EP’s: The Bad Seed en Mutiny, uit 1982 en 1983. In het nummer Mutiny In Heaven zit deze prachtregel: If This Is Heaven I’m Bailing Out.

Classic.

Het meestgelezen artikel op de website van de Volkskrant vanochtend is deze column van Sander Schimmelpenninck. Logisch, want hij slaat de spijker op de kop met deze analyse van de stand van zaken in de huidige economie, en dan met name het moreel kompas van veel ondernemers (en consumenten).

Daar gaan we weer, beste mensen: een nieuwe thuiswerkweek. De derde alweer, met de verwachting dat morgen duidelijk wordt dat het allemaal nog wat langer gaat duren. Want als de ‘intelligente lockdown’ in Duitsland en in België met twee weken verlengd wordt, en die in de VS tot eind april duurt, dan hebben ook wij ongetwijfeld nog wel even te gaan.

Met het oog daarop heb ik mijn thuiswerkplek ook maar een beetje verbouwd. Waardoor ik niet langer tegen de binnenkant van het dak aankijk, maar op een raam. Dat levert meer licht op, frisse lucht onder handbereik en uitzicht op een metershoge boom waaraan langzaam maar zeker frisgroene nieuwe bladeren groeien. Dank voor dit inzicht, Bregje en René!

De opera Peter en de Wolf doet mij terugdenken aan mijn muziekleraar op de middelbare school, Cor Swinkels, op het Dr. Knippenbergcollege in Helmond. Veel kan ik me niet meer herinneren van zijn lessen, behalve dan dat hij vrijwel altijd goedgeluimd was. En dat hij volop zijn best deed ons liefde voor klassieke muziek bij te brengen.

Dat deed hij met laagdrempelige muziekstukken, zoals de Nacht op de Kale Berg van Moessorgsky, met Die Moldau van Smetana en met Peter en de Wolf van Prokofjev.

Dat laatste muziekstuk wordt vanavond (vrijdag) vanuit het Royal Opera House in Londen opgevoerd en live gestreamd via Facebook en YouTube. Gratis en voor niks, vanwege de coronacrisis. Het is een aanrader, hoor!

(En met die liefde voor muziek is het wel goed gekomen)

Eindelijk is het mogelijk om het welbekende zebrapad op Abbey Road in London van een nieuw verfje te voorzien, bericht de New Musical Express. Door de coronacrisis blijven de toeristen nu weg. Moeten we dat nu een geluk bij een ongeluk noemen?

Goed om te weten: het einde van de capaciteit van het Nederlandse internet is bij lange na nog niet in zicht, lees ik in de Volkskrant. Dat netwerk kan maar liefst vier keer de omvang van het huidige verkeer aan.

En de zin van de dag komt uit de tekstverwerker van Bas Blokker, NRC-correspondent in de Verenigde Staten. Hij liep verwonderd door een leeg, uitgestorven en verlaten New York en kwam met dit pareltje op de proppen: ,,Zo moet de prins zich hebben gevoeld toen hij het paleis van Doornroosje binnen ging.” Chapeau!

Mijn schoonzoon Jilt schreef op verzoek van zijn uitgeverij Lebowski een weblog over zijn belevenissen, samen met mijn dochter, van hun recente belevenissen in Argentinië in de aanloop naar een lockdown van dat land. Daarin is te lezen hoe ze net op tijd het land wist te ontvluchten. Dat zeer lezenswaardige weblog is hier te vinden.

Thuiswerken gaat lekkerder met een muziekje erbij. In deze Spotify-playlist heb ik de liedjes verzameld waar ik de afgelopen dagen tijdens het appen, mailen, tikken en het volgen van het nieuws vaak naar heb geluisterd. Geniet er van. Eerdere Twenty Tracks zijn hier en hier te vinden.

Mij doet het niet zo veel, dit nummer hoor. Behalve als het in een vol Engels voetbalstadion wordt gezongen. Maar wel leuk vind ik een overzichtje van de historie van het nummer You’ll Never Walk Alone, zoals hier te vinden op de alleraardigste website Historiek, die wekelijks ook een zeer lezenswaardige nieuwsbrief uitgeeft.

Het is sinds iets meer dan anderhalve week mijn enige uitstapje: dagelijks na de lunch even heen en weer naar Appie hier in de wijk, voor wat boodschappen. De rest van de dag blijf ik thuis, binnen.

En daar is niks mis mee hoor, prima wandeling. Lekker ontspannend. En daarna weer aan de slag op mijn werkkamer achter m’n laptop. Maar het vooruitzicht dat dit wel eens tot 1 juni zou kunnen gaan duren, is toch wel wat beklemmend.

Paniek in de Verenigde Staten, tijden de laatste corona-briefing daar, volgens The Guardian. Want waar is dr. Fauci, de corona-expert van The Real Don? Niks aan de hand, zegt Fauci zelf, hij zat elders in een vergadering.

Ik hoop dat we hem kunnen geloven. Want Donald wil de economie weer gaan laten draaien. En of hij daar gezondheidsadviezen bij kan gebruiken?

Mooi om te zien, al die initiatieven die aan veel kanten van de grond komen nu we met z’n allen minimaal nog wel een paar weken aan huis gekluisterd zijn. Gestreamde live-concerten, bijvoorbeeld. Digitale koffie-afspraken en borrels via apps als Hangout, Skype en Houseparty. Acties om mensen die daarover niet beschikken van laptops en computers proberen te voorzien.

Ook leuk: virtueel door internationaal toonaangevende musea wandelen, zoals het Guggenheim in Bilbao (op de foto hierboven). Bij The Guardian, inderdaad een favoriete nieuwsbron op dit weblog, een mooi overzicht. Een bezigheid waar je je uren mee zoet kunt houden. Als je van kunst houdt, tenminste.

Je zult maar zo’n baas hebben als Anthony Fauci, hoofd coronabestrijding van de Amerikaanse regering. Als je hem tegenspreekt loop je zo maar de kans via Twitter ontslagen te worden. Terwijl hij toch met heel belangrijk werk bezig is, momenteel. In een door de Washington Post uitvoerig geciteerd interview geeft Fauci een aardig inkijkje in hoe hij omgaat met de baas, The Don. Zeer lezenswaardig.

Zo jongens, gaan we weer: een nieuwe thuiswerkweek. Nummertje twee. Nog (minstens) een te gaan. En we houden gewoon de moed er in, samen met de mannen van Ivy Green: I’m Sure Were Gonna Make It!

Wat mij betreft een van de meeste onderschatte Britse groepen en volgens mij in Europa vrij onbekend: Goldie Lookin Chain. Bijtende humor, meestal gecombineerd met vette hip hop.

Dit vrije sombere nummer, Auf Wiedersehen Mate, gaat over de Brexit. Deze rappers uit Wales hadden een vooruitziende blik: ze schreven het rond het referendum van 2016.

In Groot-Brittannië zelf trouwens is de groep wel een tijdje populair geweest. Kijk maar eens naar dit clipje van hun optreden op het Reading Festival in 2005. Met een werkelijk hilarische tekst.

Jongens, ik weet niet wat jullie doen maar het is vrijdagmiddag half vijf en ik leg er de pannen op hier, na een weekje thuiswerken. En ik begin aan de vrimibo. In mijn eentje en heel bescheiden met maar één biertje. Ook al is het maar behelpen, een vrijdagmiddagborrel in deze vorm, het is er wél eentje.

In de hectiek van al het Corona-nieuws dreigen andere zaken onderbelicht te blijven. Zoals de uitkomst van dit onderzoek in Engeland, naar de manier waarop toenmalig minister Theresa May Engelse burgers van Jamaicaanse afkomst jarenlang ten onrechte als illegalen in hun eigen land heeft behandeld.

In de Londonse wijk Brixton is een plein vernoemd naar de boot waarmee in 1947 de eerste mensen uit Jamaica naar Engeland gehaald werden, de Windrush, met de belofte van werk en onderdak om te helpen het land weer op te bouwen.

Dat viel tegen: ‘No dogs, no blacks, no Irish’, kregen ze te horen. Specials-zanger Lynval Golding schreef daar een indrukwekkende song over, over de belevenissen van zijn vader die met die boot naar Engeland kwam. Luister en huiver.

Dit soort verhalen, daar kan ik me (nog altijd) behoorlijk over opwinden. Stiekem aandelen van de hand doen met het oog op de naderende Corona-crisis maar voor het oog van de wereld wel die crisis bagatelliseren…. Als zelfs Fox News zich er over opwindt, dan moet het wel heel erg zijn.

Leuke rage op de sociale media: deel een foto van je thuiswerkplek. Daar doe ik graag aan mee. Al valt het toch tegen om met je GSM een (fatsoenlijke) foto te maken met tegenlicht.

Dit is de vijfde achtereenvolgende thuiswerkdag, en dat thuiswerken heeft zowel voor als nadelen – zoals ik eerder deze week al schreef.

Goeie koffie, rust, tussen de middag even heen en weer wandelen naar de Appie in de wijk. Maar geen collega’s, geen keuvelpraatjes, geen toevallige gesprekjes bij de koffieautomaat, de hectiek van een krantenredactie: ik mis het allemaal!

Ik zal maar heel eerlijk zijn: ik had er heel wat voor over om nu gewoon ergens op een snelweg ergens lekker zinloos 100 kilometer per uur te kunnen rijden.