Paniek in Huize V. onlangs. Het ene moment lag er 15 euro op de keukentafel. En het volgende moment was het geld weg. Wie had het in zijn knip of kontzak gestopt? Niemand dus. Waar het dan gebleven was? Weggegooid? Wie doet dat nou!

Het bleef een raadsel. Totdat het geld dit weekend plotseling op een wel heel onverwachte plek opdook. In de trommel van de wasmachine. Niet witgewassen, gelukkig. Maar wel lekker schoon.

Tas ingepakt met een flinke stapel ska-, reggae- en dubplaten. Vanmiddag draaien in Lokaal42, voor en na het  optreden van de Scattered Lights, de skaband uit Eindhoven. Feest dus.

We zijn er onderhand aan gewend geraakt, aan het verhuizen van onze kinderen. Naar Nijmegen, naar Canterbury, weer terug naar Nijmegen, naar Leuven, naar Helmond. En nu weer naar Eindhoven. Naar hartje Eindhoven, zelfs: naar een appartementje op het Catharinaplein. Maar niet nadat er eerst wat geklust is.

Zaterdagavond laat fietsen we naar huis van een feestje. Onderweg zien we een man liggen, half onder een heg. We stappen af en vragen wat er aan de hand is. De man, in carnavalskleren, schrikt wakker. Hij blijkt straalbezopen. Met veel pijn en moeite staat hij op. We vragen of hij hulp nodig heeft en waar hij naar toe moet. Naar de Rijpelberg, is het antwoord. En we zijn in Mierlo-Hout.

De man staat er op zelf zijn weg te vervolgen. Hij loopt verder, zakt na een meter of vijftig weer in elkaar en valt aan de voet van een verkeersbord opnieuw in slaap – hij is nu echt helemaal van de wereld, blijkt als we hem bereikt hebben. We besluiten 112 te bellen. Er komt binnen een paar minuten een ambulance, en de verplegers helpen hem met pijn en moeite de ambulance in – eerst valt hij nog een paar keer.

Vervolgens roepen de verplegers een taxi voor de man op, en nu vervolgen wij onze weg. Maar niet nadat een van verplegers opmerkt dat het toch wel heel vervelend is dat de ambulance voor dit soort zaakjes moet uitrukken. Op de vraag of we dan maar door hadden moeten fietsen en die dronkenlap aan zijn lot over hadden moeten laten, komt gelukkig toch een ontkennend antwoord.

Niettemin heeft die opmerking de hele dag door mijn gedachten gespeeld. Hadden we door moeten fietsen? Nee, natuurlijk niet. Hadden we hem naar huis moeten brengen dan? Of hadden we zelf een taxi voor de man moeten bellen? Of hebben we er juist aan gedaan om de hulpdiensten te alarmeren – een gezamenlijke voorziening in onze maatschappij, met belastinggeld betaald en daardoor toch een beetje van en voor ons allemaal.

Ik neig naar het laatste. Heel sterk zelfs.

Gebeurt niet vaak meer dat we met zijn vieren op de foto staan: mijn zus, mijn ouders en ik. Deze foto is afgelopen zomer genomen, toen we met een familieweekend de 55-jarige bruiloft van mijn pa en ma vierden.

De foto dook op nu we bezig zijn een belofte gestand te doen die we toen deden: een album samenstellen van alle foto’s die we tijdens dat weekend gemaakt hebben.

Dus dit wordt bier?
Ja.
Zou je niet zeggen anders.
Even geduld a.u.b.
Jaja.
Paar dagen nog en dan kan het worden gebotteld.
Kunnen we het dan drinken?
Nee, nog niet.
Wanneer dan?
Week of twee. Moet immers nog lageren.
En dan is het Brussels Blond?
Dat zou het dan wel moeten zijn ja!

Je hebt bedrijfsterreinen die nodig zijn. Je hebt er die niet meer nodig zijn. En je hebt er ook die er nog niet zijn, er nog wel komen maar die eigenlijk ook niet meer nodig zijn.

Daarover, en over wat daaraan gedaan moet worden, schreef ik vandaag een verhaal. Dat morgen in de krant en op onze website staat.

Raar. Je moet er toch niet aan denken dat een clown als Donald Trump over een jaar zijn intrek kan nemen in het Witte Huis in Washington.

Toegegeven, het beeld dat we van hem hier hebben is gebaseerd op tv-beelden, artikelen in de kranten en verhalen over hem op het internet. En dus op gegevens uit de tweede hand. Maar het lijkt er op dat die betrouwbaar genoeg zijn om de miljardair met dat rare kapsel af te doen als een rare clown met dubieuze opvattingen.

Maar wel een clown die op weg is naar het Witte Huis – al lijkt de uitslag bij de voorverkiezingen in Iowa roet in het eten te gooien.

Gelukkig maar. Ik hoop alleen dat dit geen incident is maar een tendens zal blijken te zijn.

Leuk om te lezen, al die verhalen over nieuwe brouwerijen die er hier in de regio de laatste tijd bij komen. Na brouwerij De Kat in Helmond, Hooglander in Aarle-Rixtel en Brouwerij Liefde in Gerwen nu een verhaal over brouwerij Nijver uit Geldrop, met drie nieuwe biertjes. Ben benieuwd. Binnenkort maar eens proeven. Het kan, nu dry januari voorbij is.