Diep weggedoken in mijn veel te dunne zomerjas liep ik zaterdagmiddag een stukje over het strand van Ramsgate. Even naar de zee kijken, even een blik op de haven werpen, even een bak koffie in zo’n zeemanscafé aan de boulevard en weer door.
En toen zag ik dit meisje. Helemaal verzonken in haar eigen wereldje, helemaal opgegaan in haar eigen spel. De rest van haar familie was al een heel eind verderop. Maar daar had ze totaal geen erg in, leek het.
Een grijze lucht, een grauwe zee, een spelend meisje. Dat moment vroeg om een foto. Bij dezen.
Discover more from Weblog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Weblog 