Author: Hans Vermeeren

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haardpagina bij het ED. Vandaag over het debat dat het Eindhovens Dagblad houdt op maandag 27 februari in Plaza Futura aan de Leenderweg in Eindhoven. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de NVM-makelaars en de hypotheekrente-aftrek. Hier te vinden:

Rond 1986 was het Jamaicaanse reggaetrio Culture weer even razend populair in Nederland. Een paar jaar eerder, rond 1977, was dat ook al eens het geval: met de nog steeds fantastische elpee Two Sevens Clash, een inspiratiebron voor veel Engelse punks – en een enkele Nederlandse -:>

In ’86 scoorde de groep rond Joseph Hill opnieuw, nu met de ijzersterke elpee’s In Culture en At Work. In het kielzog daarvan trad het trio een aantal keren zeer succesvol op in Nederland. Ik zag ze toen een keer in de Effenaar, en later nog een keer in De Pul in Uden.

Wat me vooral bijgebleven is van die optredens, is het ongelooflijk vrolijke en blijmoedige karakter van de drie zangers en de kameraadschappelijke manier waarop ze het podium opkwamen: in een rijtje, één arm op elkaars schouder.

Deze foto is gemaakt in Uden, door Rik Sonnemans. Een voltreffer, want de foto toont Joseph Hill (in 2006 overleden) ten voeten uit.

Ik wilde alleen maar even kijken of er boeken van detectiveschrijfster Sue Grafton op de plank stonden bij V&D in Eindhoven. In haar alfabetserie ben ik inmiddels aanbeland bij de T. Dat deel heb ik bijna uit, en dan ligt hier op de stapel de U nog te wachten.

Maar het meeste recente boek van Grafton, de V, heb ik nog niet. En bij V&D hebben ze het ook niet. Ze hebben zelfs geen enkel boek meer in huis van deze lange tijd toch populaire schrijfster.

Wat ze wel hebben, zijn een paar flessen schuurmiddel van een onbestemd merk. Gelukkig maar. Want nu we weten tenminste zeker dat de V&D-boekenafdeling tenminste regelmatig spic en span wordt gemaakt.

Gôh. Je verzamelt wat foto’s in de loop der jaren, sinds fotorolletjes uit zijn en digitale camera’s in. Ettelijke duizenden staan er inmiddels op een externe harde schijf hier, veilig gebackuped op een stapel dvd’s uiteraard.

Leuk om die oude foto’s af en toe eens door te kijken. En te zien dat er leuke, geslaagde, minder leuke, minder geslaagde en vaak ook zelfs hele slechte foto’s tussen zitten.

Maar bijna al die foto’s vertegenwoordigen herinneringen. Zoals deze foto, gemaakt tijdens een feestje van kennissen. Een zeer geslaagd feest, gevierd met een leuke groep vrienden. En dankzij die herinneringen gaat het in mijn ogen daarom om zeer geslaagde mislukte foto.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina bij het Eindhovens Dagblad. Vandaag – opnieuw – over dubbele woonlasten. Hier te vinden.

Het heeft even geduurd. Maar dankzij een flinke dosis doorzettingsvermogen heeft onze jongste vandaag zijn zwarte band in Taekwon-do gehaald.

Het examen – reuze spannend – vond plaats in een ijskoude sporthal in een Helmondse bloemkoolwijk. En dat je die zwarte band niet zo maar krijgt bleek ook wel: een van de kandidaten had de gevraagde oefeningen niet goed genoeg onder de knie en kun dus – hoogst ongebruikelijk – met lege handen handen naar huis.

Wij hadden toen we weggingen een trotse 17-jarige in ons midden, die we vandaag eens lekker op een flink stuk taart zullen trakteren.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de Rotterdamse corporatie Vestia, en het falende toezicht binnen de volkshuisvesting. Hier te vinden.

Vorige week was ik voor het werk op bezoek bij het IAK in Eindhoven. De zeer vriendelijke communicatie-medewerkster die me daar een rondleiding gaf, voerde me er ook langs een gezondheidstest-apparaat en wist me zelfs tot een test te verleiden.

Voor het resultaat hoef ik me niet schamen: alle meters gaven het sein veilig (groen) aan. Weliswaar met een kleine neiging naar het oranje. Maar dat wijt ik aan mijn ‘gewicht’. 90,6 kilo, ja. Maar dan wel met jas, kleren en schoenen aan.

Ter gelegenheid van een verjaardag kreeg ik van een goede vriend die weet dat ik een Italië-liefhebber ben eens een keer een fles Grappa cadeau. Lekker spul, maar wel sterk. Heel sterk.

Daarom drinken de Italianen het ook op een speciale manier: ze doen een scheutje in hun espresso en noemen ’em dan een cafè correto. En zo dronk ik die Grappa ook, af en toe na het eten in een kleintje koffie.

Tot dit weekend: toen plots bleek dat ik de bodem van de fles bereikt had. Eindelijk, na tien jaar hard werken.

Leuke klus, zo aan het begin van een nieuw jaar: een foto-album maken van de foto’s die ik tijdens het afgelopen jaar gemaakt heb. Tijdens het selecteren passeert veel van wat je in een jaar meegemaakt hebt weer de revue.

Deze foto maakte ik toen we een weekendje in Leuven waren, de Belgische stad die zo beroemd is om de barstens vol met horeca en terrasjes gestouwde Grote Markt.

Behalve dat heeft de stad meer te bieden: een interessant museum met een stel fraaie Vlaamse meesters, een mooie kerk met een altaarstuk van Dirk Bouts en een sfeervol en rustiek Begijnenhof, waar ik op deze engeltjes stuitte.

Ik vraag me alleen nog steeds af waar die twee engeltjes naar zitten te kijken. Want dat ben ik destijds vergeten uit te zoeken.

Bij het opruimen van een paar flinke stapels oude krantenknipsels stuitte ik de afgelopen dagen regelmatig op foto’s van de hand van Anton Corbijn.

Zonder uitzondering gaat het om foto’s die gemaakt zijn in de loop van de jaren tachtig, sommige zijn van eind jaren zeventig. Het zijn allemaal foto’s van bands die destijds de toon zetten in de punk-, postpunk- en new wave-hoek. En zijn zijn allemaal in korrelig zwart-wit geschoten.

Terugblikkend realiseer ik me pas echt goed dat Corbijn met zijn foto’s de tijdgeest zo treffend heeft weten te vatten: somber, donker, triest en desolaat zijn de eerste woorden die bij me opkomen als ik ze nog eens bekijk.

Of is mijn blik op die tijd juist voor een groot deel bepaald door de manier waarop Corbijn deze periode in beeld heeft gebracht? Dat kan natuurlijk ook.

Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet zo belangrijk. Zijn foto’s, zoals deze van Echo & Bunnymen, blijven prachtig. En daar gaat het om.

Bij toeval gisteravond een optreden gezien van de Helmonds rockabilly-band de Bad Backbones, in Lokaal 42. Met volle teugen genoten van hun authentieke geluid: mooi ritme, en een heerlijke gitaarsound. Dat ik vandaag wat hoofdpijn heb komt dan ook niet door hun muziek maar door wat er uit de tap komt bij Lokaal 42.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de OZB, de onroerende-zaakbelasting, en de WOZ-waarde. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina bij het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de lezersavonden die het ED momenteel houdt. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina bij het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de waardedaling van koophuizen, en de vraag of we daardoor armer geworden zijn – of niet. Hier te vinden.

Is leuk hoor, even heen en weer naar Engeland met de boot, zoals ik vorige week al schreef. Je bent er even helemaal uit. En op zo´n boot op het Kanaal dobberen heeft ook wel wat.

Bijkomend voordeel± je kunt er belastingvrij drank, drugs (sigaretten) en parfum inkopen. Een klein, vergelijkend warenonderzoek leverde als conclusie op dat het op de boot echt goedkoper is. Op 24 blikken bier is het verschil 4 pond. Dat loont de moeite, zou ik zeggen.

Vandaar dat ik de afgelopen dagen al een enkele keer met volle teugen genoten heb van een echte pint Guinness, 55 centiliter groot. Niet uit de tap, maar uit blik. Maar toch heel erg lekker.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina bij het Eindhovens Dagblad. Hier te vinden. Vandaag nog wat dieper ingezoomed op het voorstel van de banken om de hypotheekrente-aftrek af te schaffen.

Afgelopen zomer, op vakantie in Oost-Europa, was ik op een middag foto’s aan het maken van het Balatonmeer. En dan met name van een paar zwanen die in dat meer aan het dobberen waren.

Tijdens dat fotograferen kwam er een Hongaarse dame op hetzelfde idee. Ze was zog gefixeerd op die zwanen dat ze op een gegeven moment bijna frontaal voor mijn lens kwam te staan. Daar heb ik toen maar een foto van gemaakt, zonder er verder veel acht op te slaan.

Vandaag kwam ik die plaat plots tegen toen ik mijn Hongarije-foto’s zat te bekijken omdat dit land nadrukkelijk in het nieuws is: na Griekenland, Italië, Spanje, Portugal en Ierland is ook Hongarije volledig in de ban van de Eurocrisis.

En ik moet zeggen: vooral dankzij de pose van deze dame is het aan aardige foto geworden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag opnieuw over de hypotheekrente-aftrek, die nu serieus onder vuur komt te liggen. Hier te vinden.

Het gezellige en sfeervolle Engelse plaatsje Canterbury wordt gedomineerd door de immense kathedraal in het hart van de stad. Dat wisten we al van eerdere bezoeken aan de stad. Maar we zagen het nog eens erg goed vanaf de campus van de universiteit bij Canterbury. Die universiteit ligt op een heuvel, en vanaf de campus heb je fraai zicht op de skyline van Canterbury.

Uiteraard zijn we ook nu even bij de kathedraal wezen kijken, afgelopen weekend. Maar opnieuw deinsden we terug voor de – naar Nederlandse begrippen – erg hoge toegangsprijzen: 9 pond p.p. Een volgende keer maar, besloten we, terwijl we vol ontzag stonden te kijken naar de indrukwekkende toegangspoort tot het kerkcomplex.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over dubbele woonlasten. En hoe die te voorkomen. Hier te vinden.

In de krant zag ik zaterdag een ingezonden brief staan over Skaeve Huse: huizen voor mensen met een – hoe zal ik het zeggen – wat onaangepast gedrag. Die huizen zouden er ook in Eindhoven komen, maar zijn er nog steeds niet.

De scheve huizen – volledig hufterproof – staan op een afstandje van woningen voor mensen die over het algemeen wel keurig in de pas lopen. De overlast die bewoners van scheve huizen eventueel veroorzaken wordt derhalve door niemand opgemerkt. Een probleemoplossing die aan alle kanten wordt toegejuicht.

Wandelend door de Engelse stad Canterbury zag ik zaterdag een scheve voordeur. Niet echt een voordeur voor mensen die zich keurig netjes gedragen. Want hoeveel moeite moeten die mensen zich niet getroosten om binnen te komen in hun volledig rechtstaande, door-en-door fatsoenlijke woning?

Vrijdag met de carferry van Calais naar Dover gevaren om onze dochter weg te brengen: zij gaat een half jaartje studeren aan de University of Kent in Canterbury. Vandaag zijn we via dezelfde route weer teruggekomen.

Altijd leuk zo’n bootreisje naar Engeland, vind ik. (Al zullen de passagiers van het het Italiaanse cruiseschip dat afgelopen nacht verging daar anders over denken.)

Leuk omdat je na anderhalf uur varen in een compleet andere wereld bent, de Engelse wereld. Dat betekent pubs, pints, voetbal, darts, groene heuvels, links autorijden, beleefde mensen, getatoëerde jongens, meisjes van 13 die zich kleden alsof ze 23 zijn; het land waar de popmuziek, de punk, de gitaarrock en de indiemuziek zijn uitgevonden en ga zo maar even door.

Een wereld kortom die wel heel vertrouwd aanvoelt.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haardpagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de steeds verder toenemende chaos op de huizenmarkt. Hier te vinden. En laat bij de reacties eens weten wat jij er van vind!

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina bij het Eindhovens Dagblad. Hier te vinden. Vandaag over de aanstaande kwartaalcijfers van de NVM en DNB-president Klaas Knot.

Een krat vol oude elpee’s? Check. Twee flinke stapels cd’s? Check. I-Pod vol met MP3’s? Check. Vanavond plaatjes draaien bij Lokaal 42 aan de Markt in Helmond. Vandaar.

Is lang geleden, plaatjes draaien in de kroeg. Maar het begint flink te kriebelen.

Zin in: Scheurende punkgitaren? Dampende dubreggae? Vette beats? Messcherpe spagettiwesterns? Dan weet ik waar je moet zijn. Drinken we meteen een biertje.

En ik maar denken dat Kerstmis helemaal en de kerstvakantie bijna afgelopen zijn. Nou, mooi niet. Het volgende kerstfeest is al op komst, en dat staat sneller voor de deur dan je denkt. Nog maar zo’n 350 dagen te gaan. En volgens de tuincentra in deze stad kun je je daar het beste nu al op voorbereiden.

#beetjevoorbarig

Gisteren weer een flink stuk langs de Moezel gewandel, langs het stuk dat dient als grens tussen Luxemburg en Duitsland.

De wandeling van Manternach naar Ahn is een onderdeel van onze wandeltocht van Maastricht naar Nice, het GR5, een meerjarenplan in de beste Soviet-tradities: het pad is 2600 kilometer lang, en wij hebben er pas zo’n 8 á 900 opzitten.

Het duurt dus nog wel even voordat wij met onze grote teen op het strand van Nice de temperatuur van de Middellandse Zee kunnen peilen.

Meer weten over de route die we tot op heden hebben afgelegd: kijk hier.

Inderdaad, nog één foto uit de serie die ik onlangs maakte op Strijp-S, in een waterig zonnetje op zondagmiddag. Om die serie af te sluiten.

Blijft fascinerend om te zien, de teloorgang van wat eens een trots en dominant industrieel Philipsbolwerk in Eindhoven was.