Met een van mijn collega’s, een deskundig mede-liefhebber van fotografie, voer ik vaak aardige discussies over de aanpak en werkwijzen bij het maken van foto’s en over de uiteindelijke kwaliteit daarvan.
‘t Is net voetbal, denk ik dan wel eens: je kunt er over blijven praten. En iedereen heeft wel een beetje gelijk in zijn oordeel – tenminste als je een vast aantal basisprincipes waaraan een goede foto moet voldoen als uitgangspunt hanteert.
Ritueel terugkerend discussiepunt zijn de luchten op veel van mijn foto’s. Maandag maakte ik nog een mooie ‘luchtfoto’, die wat mij betreft vooral geslaagd is dankzij de combinatie van lucht met licht, schaduw en door de compositie.
Oordeel zelf.
Discover more from Weblog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Weblog 
Nee, de lucht is niet wat de foto mooi maakt. Het zijn de zandplekken op de tegels, het pad dat in het niets eindigt en die persoon die op dat ‘niets’ af loopt. Een typische ‘waarheen leidt deze weg’-foto.
LikeLike
Er zit weer een luchtje aan deze foto 🙂
Maar dit keer speelt de lucht wel een rol, precies om de reden waarom Enith deze foto een ‘waarheen leidt deze weg’-foto vindt. Het denkbeeldige verdwijnpunt van het pad ligt midden in die lege lucht. En dan ga je je inderdaad afvragen waarheen…? Voor de rest zit dit beeld ook goed in elkaar. Horizon op de gulden snede. Dankzij de glimmende betonplaat rechts onder en de wandelaarster – die naar ik meen te weten alleen onherkenbaar in beeld wil – rechts van het midden, is het geen krampachtige poging tot symetrie. Mooi.
LikeLike