Hij loopt vaak aan ons kantoor voorbij, een ietwat verlopen man van een jaar of veertig. Met de witte dopjes in zijn oren van wat een iPod lijkt. En onder het lopen stopt hij zeer regelmatig om dansbewegingen te maken, die meestal veel weghebben van spastische spiertrekkingen.
Of hij is zo gek als een deur, of het is iemand die helemaal opgaat in zijn muziek. Als er al een iPod aan die oortjes vastzit uiteraard, wat ik hevig betwijfel.
Gisteren zag ik hem, tijdens een lunchwandeling, ook op een andere plek in de stad staan. Uiteraard helemaal in extase.
Discover more from Weblog
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Weblog 