Hard, grof, recht door zee, scherp, seksistisch, non-conformistisch en vooral cynisch en zeer (maatschappij-)kritisch. Zo valt het werk van de Frans stiptekenaar Georges Wolinski het beste te omschrijven.
Een paar decennia geleden, in de jaren tachtig, las ik zijn strips helemaal stuk. Regelmatig viel ik van de bank van het lachen om zijn niets en niemand ontziende cartoons. Maar langzaamaan belandden zijn albums niettemin achteraan in de kast, bijna in de vergetelheid.
Gisteravond heb ik ze weer eens tevoorschijn gehaald. Met de nodige weemoed, en vooral ook met heel veel boosheid. Desondanks heb ik nog maar eens smakelijk om zijn cartoons zitten lachen. En ik heb met mezelf afgesproken dat ik er om blíjf lachen.
