De alcohol- en tabaksdampen druipen er vanaf. Van dit nummer en van deze band – zowel zanger Lee Brilleaux als gitarist John Mayo kunnen het dan ook niet meer navertellen.
Dat neemt niet weg dat Dr. Feelgood een fantastische band was, en dat dit een geweldig, immer voort denderend nummer is.
Om deze korte serie absurde zonnebrillen mee af te sluiten is hier de overtreffende trap.
Lekker ruig nummer, zelfs bij een bak koffie in een Spaanse zonnetje.
Onderweg langs de Spaanse kust, stoppen voor een bak koffie en dan stuiten op dit (puntgave) aquaduct uit de 2e eeuw na Christus, net buiten de stad Tarragona.
Nu kun je veel zeggen van de Romeinen. Maar dit is natuurlijk wel een erg primitieve manier om water van de ene plek naar de andere te vervoeren, en zo te zorgen voor de irrigatie van landbouwgronden, en dan met name wijnranken.
Okay, het is een eindje rijden. Maar nu hebben we wel gevonden waar we naar op zoek waren: zon, zee en strand. 1700 autokilometers ver van huis, vlakbij de Spaanse stad Valencia.
Altijd feest, een nieuw album van de Amerikaanse muzikant T-Bone Burnett.
In de serie ‘absurde zonnebrillen’ vandaag de punkbril van ontwerper H. R. Geiger, vooral bekend van de omstreden Dead Kennedys-poster waar DK-zanger Jello Biafra uiteindelijk (bijna) aan ten onder is gegaan. Ik moet zeggen: het is wel een heel origineel design.
Het is ook maar wat je perspectief is. Bron: (voorheen) Twitter.
Da’s voor een muziekliefhebber toch wel een van de (vele) mooie kanten van het internet, websites als Spotify en YouTube: dat je onverwacht op volslagen onbekende pareltjes stuit.
Deze Mexicaanse versie van de klassieker ‘Ca Plane Pour Moi’ van Plastic Bertrand bijvoorbeeld. Een Sumo-worstelaar achter de drums, twee gitaristen en een bassist met maskers op. Maar een heerlijke bak herrie dat ze maken!
Zeker zo vermakelijk (en nog weirder) is deze live-video van dat nummer, met een hoofdrol voor ene – voor mij eveneens totaal onbekende – Silverio.
Deze Silverio blijkt zelf ook muziek te maken, eveneens in de categorie weird maar niettemin amusant en goed te pruimen.
Sigmund in de Volkskrant. Goed advies.
Deze versie van het overbekende Wild Cherry-nummer kende ik nog niet. En hoewel ik niet zo’n hele grote liefhebber ben van het meeste werk van Prince moet ik zeggen dat dit staat als een (hevig schuddend) huis.
Dit las ik vanochtend tijdens het ontbijt in de krant, over de opofferingsgezindheid van onze koningin. Het gevolg was een smakelijke lach. Voor alle duidelijkheid: Coks Donders is een deskundige op het gebied van het koningshuis.
Nog steeds een nummer dat als een mokerslag binnenkomt. Triest bericht over de gitarist van deze band, Jean-Marie Aerts. En hier een mooie necro, waarin het muzikale belang van zijn werk goed naar voren komt.
Zonder woorden. Bron: (voorheen) Twitter.
Deel drie in de serie absurd grote zonnebrillen. Al ziet deze er wel super-hip uit trouwens.
Nee, dit is geen stellage in een Blokker-filiaal ergens diep in de jaren zeventig. Deze foto is genomen in een van de zalen van het Design Museum in Den Bosch.
Daar is momenteel een expositie te zien van tal van elektrische gebruiksapparaten, met name uit de jaren zeventig. Van koffiezetapparaten en tosti-ijzers tot cassetterecorders en stereotorens.
Grapppig om te zien, al dat tijdsgebonden design. Met veel bloemetjespatronen en die typische jaren-zeventigkleuren oranje, groen en bruin
Nog te zien tot en met 23 juni.
Wederom een briljante Gummbah, vandaag in de Volkskrant.
Fokke & Sukke in NRC, zie hier.
Zonder woorden.
In goed Nederlands: Brand new crisp biscuit! Onweerstaanbaar deuntje met een zomers ritme in een super-Engels jasje.
Weblog 